door “Ik zag dit en moest aan jou denken”.
Terwijl hij zocht naar het cadeautje werd ik instant blij. Het mooiste cadeau was immers gegeven bij het uitspreken van die eerste zin.
Iemand ziet iets en moet aan jou denken, dat vind ik zo’n mooie gedachte. Het zit in die kleine dingetjes. Een berichtje met een foto, een kleine attentie uit de kringloopwinkel, elkaar extra bellen in een moeilijke periode. In tijden waarin vriendschappen zo vergankelijk zijn doet het zo’n deugd als iemand zo’n gebaar stelt.
In mijn vorige podcast No Questions Asked hadden we het enkele keren over “vriendschapsverdriet”. Je zou het de vriendschapsversie van liefdesverdriet kunnen noemen. Ik merk regelmatig dat mensen in mijn omgeving strugglen met hun vriendschapsrelaties en dat ze er op een bepaalde leeftijd meer bij gaan stilstaan. Zelf ben ik er zeer gevoelig aan en hoewel ik bepaalde zaken nu beter in perspectief kan plaatsen ben ik in het voorbije jaar ook serieus vriendschapsverdrietig geweest.
Sommige relaties vragen energie maar katalyseren door een onderlinge connectie. De basis wordt gevormd in wederkerigheid, respect en oprechte interesse in elkaar. Kwetsbaarheid is de tweede schakel om de connectie in stand te houden. Wie zich durft te tonen aan de andere zal uiteindelijk direct aanvoelen of die persoon daar ook voor open staat. Misschien ben je opgeladen van een diep gesprek maar je kunt er even goed een emotionele kater aan overhouden.
Vriendschap in combinatie met een gezin en een job, het blijft moeilijk, want net in die periode moet je je kostbare energie gaan kanaliseren. Een vriendschap die veel energie neemt en weinig geeft is dan ook de eerste die gaat verwateren. De valkuil zit tussen de intentie “we moeten nog eens afspreken” en de effectieve uitvoering er van. Ik hou er niet van om maanden op voorhand te plannen, als ik iemand wil zien dan liefst zo snel mogelijk. Het zit hem echt niet in uitgebreide dinnerparty’s of grootschalige feesten waarop je elkaar om beurten uitnodigt. Het kan evengoed in korte afspraakjes, up de ruttel proberen elkaar te zien of even blijven hangen bij een onverwachte ontmoeting. Ik word soms moe van het oeverloze planwerk om je sociaal leven te onderhouden terwijl het ook gewoon gezellig kan zijn om een uurtje samen boodschappen te doen of een workshop te volgen rond een gezamenlijke interesse.
Stevige vriendschappen snoeren de hartspier aan. Ze spannen een net waarin je kan vallen, niet alleen in tijden van happy happy joy joy maar ook in periodes van algehele saaiheid. Want face it, die zijn er gewoonweg ook.
Shout your heart out 
Ik kan soms vrienden ook missen. Sommige zijn soms een halfjaar niet beschikbaar ivm ziekte en overlijden in de familie of door andere sores. Ik heb meer begrip daarvoor omdat ik zelf ook wel eens langere tijd niet zo beschikbaar was in sommige vriendschappen. Maar als er dan weer contact is, is het als vanouds en dan wordt ‘de hartspier weer aangesnoerd’ zoals je zo mooi zegt
Wat een mooi stukje over een interessant onderwerp!
Ik ben wel een planner wat afspraakjes betreft. ‘Nu’ heb ik meestal geen tijd, maar het is fijn om namen van geliefde vrienden in mijn agenda te zien staan. Zo heb ik altijd iets om naar uit te kijken.
Vroeger dacht ik dat het, gepensioneerd zijnde, veel gemakkelijker was om vriendschapsbanden te onderhouden. Dat is dus niet zo, want een mens is zodanig bezig drukte te maken dat er weer ‘geen tijd’ is hiervoor. Mensen zijn rare beesten!
Op de ruttel afspreken lukt helaas niet met mijn vriendinnen, die zitten zo geprangd tussen alle hobby’s van de kinderen dat ze amper tijd voor zichzelf hebben in het weekend. Ik heb er mij bij neergelegd. Liever weken op voorhand plannen dan ze niet meer zien. Ik blijf het wel moeilijk vinden, vriendschap, het hele gegeven blijft me verrassen, zowel in goede als in slechte zin.
Snap ik. Ik heb nu een groepje vriendinnen waarmee ik meer “kort afspreek”. Zo eens om 18u30 samen iets drinken en om 20u30 naar huis, scheelt ook veel in de “updatetijd” als je dat meerdere keren kort na elkaar kan doen.
Daar herken ik mezelf in, in die eerste alinea! Zeker als je elkaar in de praktijk niet vaak ziet is het een fijn idee dat een vriend toch aan je denkt, vind ik altijd.
Voor mij is het ook altijd een struggle, dat plannen… Het liefste zie ik mensen gewoon meteen als ik daar zin in heb!