Stokjes in gedachtenwielen.

Back in the days toen blogs nog niet verdrongen waren door Facebookposts en Instagramstories bestond er zoiets als “een stokje”. Er werden enkele vragen opgemaakt en nadat je ze zelf had beantwoord gaf je het stokje door aan de volgende blogger. Een digitale estafette die ons vooral de kans gaf om meer over elkaar te weten te komen. De volgende vijf vragen zijn dan ook vrij over te nemen, ik gooi niet met stokken maar wie ze wil mag ze komen halen!

Wat is het eerste dat je doet als je thuiskomt van een tripje?

Na het uitladen van de valiezen ga ik altijd eerst mijn kamerplanten checken. Er is altijd ergens een vrees dat mijn plantbaby’s dorst hebben moeten lijden tijdens mijn afwezigheid. Het gebeurt trouwens ook dat ik ertegen spreek. “Ochère, wat is het met jou?” of “Mo gow, je hebt een nieuw blad!”. Ik ben er heilig van overtuigd dat planten beter groeien als je ze veel liefde geeft, niet alleen met voldoende water en voedingstoffen maar ook in je vibe naar hen toe. Toch logisch? Het zijn dan ook levende organismen. (En ja, je mag dat gerust een beetje koekoek vinden.)

Welke muziekgroep had je graag gezien maar krijg je nu nooit meer de kans toe?

Met stip op één: Queen! Wie kan ooit tippen aan Freddie Mercury? Die flair, die attitude, die stem! Recent ben ik wel beter gaan luisteren naar INXS en djeezes, die kerel kon ook zingen! Ik ontdek nu pas hoeveel goeie nummers ze gemaakt hebben.

Vind je het fijn om ouder te worden?

Hmm. Dubbel. Als ik heel eerlijk ben: neen. Ik merk aan verschillende zaken dat ik een generatie verschil met begin-twintigers. Het is niet zo dat ik me wil meten met hen en ik ben sowieso niet jaloers. Maar anders dan tien jaar geleden, voel ik dat ik minder en minder voeling heb met mensen uit die leeftijdsgroep. Ze hebben een andere (daarom niet slechtere) ingesteldheid en ik voel ook aan dat zij vinden dat wij -veertigers- oud zijn. Aan de andere kant vind ik het geweldig om een geringe levenservaring opgebouwd te hebben en te weten dat er nog zoveel op mijn pad komt om er aan toe te voegen.

In welke dagdagelijksheid kun je je enorm enerveren?

Printers. Ze doen nooit wat ik vraag. Hoe meer functies ze hebben hoe slechter het is. Het voelt alsof een printer constant onder veel te hoge druk staat, hij kan het gewoon niet aan.

Foto’s inlijsten. Onvoorstelbaar hoe moeilijk het kan zijn om een foto correct in een kader te krijgen. Ik wou twee posters van Tim Burton inkaderen nadat ik de expo bezocht in Tour & Taxis vorige week. Niet alleen kosten kaders stukken van mensen als je niet naar Action gaat (wat ik uiteraard altijd doe), je vindt nooit wat je zoekt qua formaat. Dan zit ik te prutsen aan die haakjes achteraan, mijn nagels breken af omdat ik te lui ben om er een mesje bij te halen. Daarna slenter ik zuchtend naar de schuif om er toch een mesje bij te halen want hoe hard kunnen ze die pinnetjes eigenlijk toenijpen achteraan? Daarna probeer ik de hele boel netjes terug in de vorm te duwen, blijft alles weer haperen aan die pinnetjes achteraan want ik heb ze uiteraard niet voldoende open gezet. Mannekes. Echt.

Als je één eigenschap bij jezelf zou kunnen wegtoveren welke zou dat zijn?

Hoewel ik twijfel zou ik toch “overthinking” noemen.

Ken je die shows waarbij lenige acrobaten in twee dikke linten naar boven klimmen tot je ze bijna niet meer ziet.  Even later wentelen ze zich los en wikkelen ze af naar beneden.  Altijd een beetje angstaanjagend vind ik, wat als ze zichzelf niet kunnen tegenhouden?  Wat als ze onvoldoende kracht hebben om ervoor te zorgen dat ze zichzelf opheffen in die linten om net de grond niet te raken?  Je weet dat het niet zal gebeuren, maar toch huiver je bij de gedachte.  

Soms gaan mijn gedachten ook in vrije val.  Het voelt een beetje alsof ze afwikkelen zoals zo’n acrobaat.  Vooral als ik struggle met iets kan het gepingpong best lastig zijn in mijn hoofd.  Het helpt om erover te praten maar alvorens ik dat doe zijn er meestal al enkele dagen aan overthinking voorbij gegaan.  Het schrikt ook af om erover te praten, want ik kan me eenzaam voelen als ik me dan niet begrepen voel.

Overthinking is voor mij niet hetzelfde als piekeren. Piekeren heeft altijd een concrete oorzaak. Overthinking is bij mij meer “alsmaar over hetzelfde thema nadenken en erin blijven steken”, het voelt minder als nadenken over bezorgdheden.  Doordat het minder concreet is, is het juist moeilijker om te beschrijven waar het begint en wat het juist in gang houdt.  Ik gebruik ondertussen wel al een techniekje om een stokje in mijn gedachtenwiel te steken. Ik ga bijna letterlijk stilstaan en schud mijn hoofd terwijl ik gewoon tegen mezelf zeg “stop er gewoon mee, let it go!”.

Zoals je ziet zijn het niet enkel de planten waartegen ik spreek.

Welke eigenschap willen jullie liever niet inlijsten?