De kruimels in de dode hoeken.

Hoewel ik eerst naar twee podcasts met Esther Perel heb geluisterd, besluit ik de rest van het vuil te trotseren met oorverdovende stilte.  Samen met de dweil wring ik mijn gedachten uit.  Het repetitieve van het poetsen zorgt voor een bepaalde rust in mijn hoofd.  Of is het het feit dat ik helemaal alleen ben?  Geen onderbrekingen, geen vragen, geen verwachtingen.  Tijdens de Esther-afleveringen maakte ik enkele notities.  De inzichten die ze biedt rond relaties zijn zo leerrijk en ze brengt ze op zo’n natuurlijke manier.  Ze herhaalt regelmatig: “Het antwoord weet je al”.  Je hoort de logica in haar verhaal en het klinkt alsof ze gewoon weet welke spot ze in welke richting moet draaien om iemand het licht te laten zien.  

Kleine broodkruimeltjes hebben zich verzameld in een hoekje van de keuken.  Ik geraak er niet bij met mijn trekker en pruts ze weg met mijn vinger.  Soms moet ik eens door mijn knieën gaan om iets los te krijgen, net alsof ik soms eens tijd moet nemen om mijn gedachten los te krijgen.  Een korte wandeling alleen of zoals vandaag een vrije dag blanco laten, zijn hierbij altijd een goed idee.  

Neerschrijven wat door mijn hoofd gaat is altijd een manier om terug te plooien op mezelf.  Toch laat ik me heel graag afleiden.

Ik onderdruk de neiging om connectie te zoeken met anderen.  Om af te checken of iedereen OK is.  Ik moet mezelf forceren om voor alleenheid te kiezen en niet interactief te zijn via WhatsApp.  De telefoon gaat op stil.

Terwijl mijn soep zich laat verwarmen in de microgolfoven plaats ik de poetsspullen terug op hun plek.  Bij de microgolf werkt enkel nog de 1-minuutfunctie nadat ik enkele maanden geleden te hardhandig de draaiknop wou manipuleren.  Daarom blijf ik in de keuken dralen om het soepje zijn nodige tweede minuut te geven.  Soms leer je omgaan met een probleem zonder het aan te pakken.  Je ziet het niet meer omdat je er een andere gewoonte hebt rond gebouwd.  In de laatste aflevering van “Where Should We Begin?” met Esther Perel spreekt het koppel in de therapie over het feit dat ze leven rond de problemen die er zijn in hun relatie zonder ze aan te pakken.  Ze ontrafelen samen de kern van het probleem om tot de vaststelling te komen dat er te lang getalmd werd doorheen de jaren.  Er was geleidelijk aan iets gebroken maar ze ontweken de scherven in plaats van ze op te ruimen.  Het doet me meteen ook denken aan het geweldige nummer “Alles loopt anders” van Brihang op zijn nieuwe album “Droomvoeding”:

“Ze zitten nog altijd vast in die WhatsApp van familie – Ze waren twee soldaten die de groep niet kunnen verlaten – Er is maar één strijd en dat is erover praten – Urenlang zwoegen – De juiste woorden zoeken – Jarenlang waren ze elkaars’ dode hoeken.”

Hij weet de moeilijkste thema’s zo simpel te verwoorden, ik heb er ontzag voor!

Terwijl mijn soepje piept, trappel ik over de propere vloer.  Het poetsen stel ik altijd uit maar ik merk dat het best rustgevend kan werken.  Het wegvegen van kruimels, het wrijven op de meubels en vooral het uitgieten van het vuile water doen niet enkel de ruimte blinken maar ze geven me ook de kans om de dode hoekjes in mijn gedachtenkronkels aan te pakken.