De meest opvallende uitspraken van de voorbije weken.

“Ik schrijf om de onrust te bezweren” – Jens Dendoncker

In een interview met mijn schoonzusje Melissa over zijn boek “Ik mag er niet aan denken”. In dat boek lezen we over zijn epilepsieaanvallen, hoe hij comedian werd maar evengoed over zijn opname in een psychiatrische voorziening. Hoogtes en laagtes, confronterend maar ook rijkelijk overgoten met een goeie kwak humor.

“We moeten doordoen, hoe lastig het ook is”. – De vrouw van mijn neef over de agressieve kanker die haar zus aangevallen heeft.

Vorig jaar deed ze haar verhaal op het familiefeest met nieuwjaar. Een jaar later hervatten we het gesprek. Pijnlijk om te horen dat het leven van haar zus het voorbije jaar is blijven stilstaan en hoe mijn nichtje probeert om haar bij te staan terwijl ze allebei een gezin met jonge kindjes hebben. De band tussen broers en zussen is sowieso iets speciaal. De relatie kan getroubleerd zijn, maar het kan ook gewoon mooi en puur zijn. Ik denk dat het als ouders een geruststellend gevoel geeft als je merkt dat je kinderen er zijn voor elkaar. 

“Mijn relatie met alcohol is veranderd” - Ik

Het laatste jaar is dit bij mij geleidelijk aan veranderd. In mijn omgeving kom ik regelmatig in contact met mensen die het moeilijk hebben om alcohol te laten staan. Mensen die dagelijks drinken, sommigen zelfs lang voor de middag. Ik ben niet van plan om volledig te stoppen met alcohol maar ik ben er wel veel bewuster mee bezig en niet in het minste omdat mijn nachtrust er ook onder lijdt. 

“En goed gevierd?” – smalltalkers overal

Behoeft geen uitleg zeker? Het is de “Goed ja?” van de feestdagen. 

“Ik moet gewoon veel minder willen doen”. – Mijn vriendin nadat ze overspannen werd.

Iedereen -ook daadkrachtige mensen- kunnen uit het lood geslagen worden. Het enige wat je kan doen om te helpen is luisteren en samen reflecteren over het hoe en waarom en vooral: alle oordeel laten vallen. 

“Er komt na de vakantie een nieuw kindje in mijn klas en ik moet zijn body zijn” – Linus

Ik vermoed dat de juf hem gevraagd heeft om zijn buddy te zijn. Hoewel “body” ook best wel een manier kan zijn om iemand bij te staan. Samen dingen doen, elkaar helpen waar nodig. Ik hoop dat het hem goed doet om body te zijn, want op het oudercontact gaf de juf aan dat hij zich waarschijnlijk verveelt in de klas. Linus is sowieso een kind met een enorme energie. Hij heeft veel input nodig en kan snel denken. Het is letterlijk een wervelwind die door het huis raast. Voor een introverte chiller zoals ik is dat soms wel vermoeiend maar we vullen elkaar mooi aan.

“Altijd!!” – De kassadame in de Aldi nadat ik opmerk dat het fijn is dat ze zo welgezind is.

“Bedankt en nog een prettige dag voor u hé!”, ze roept het blij naar alle klanten bij het afrekenen. Op de eerste werkdag van het nieuwe jaar was ze extra enthousiast en dat is me zeker opgevallen. Een kassierster kan echt een verschil maken in iemands’ mood ook al beseffen ze dat misschien niet. Iemand die je boodschappen scant met een lang gezicht of zoals deze mevrouw met een glimlach en een open blik, dat kan echt een breekpunt in mijn dag zijn. 

“Ik zou het doen, maar ik heb pijn aan mijn goesting”. - My spirit animal

Door de jaren ben ik minder en minder tegen mijn goesting gaan doen. Zo was ik het vier jaar geleden kotsbeu om te gaan lopen en ben ik beginnen met wandelen. Nu ik minder overdag weg kan voor langere wandelingen heb ik besloten om weer te start-to-runnen. Ik zit ondertussen aan les 3 en ik moet toegeven dat het mij eigenlijk nog geen seconde heeft tegengestoken. 

“Bijtanken” – Mijn auto- althans- het dashboard van mijn auto

Urrgggh, vreselijk als dat lampje gaat branden. Ik denk altijd dat ik nog weg kan, als er nog twee blokjes onderaan in rijtje staan durf ik gerust nog ver rondrijden, maar om de één of andere reden verdwijnen de onderste blokjes veel sneller dan de bovenste. Of misschien is dat mijn perceptie, maar ik schiet samen met het lampje in paniek.  

“Je mag een blustoestel nemen en elk op beurt de frietketel blussen” – Lieven de brandweerman die ons brandopleiding geeft op het werk.

Om de zoveel tijd volg ik een opleiding op het werk om te handelen als er brand ontstaat. Omdat ik bang ben van vuur (is er eigenlijk iemand die niet bang is van vuur?) ervaar ik telkens enorme stress bij zo’n oefening. Uiteraard is het dan juist goed dat ik opleiding krijg maar dat neemt niet weg dat het zweet op mijn voorhoofd parelt als ik poppen uit een rokende kamer moet slepen.