Misschienen

Na de to-do’s en de boodschappenlijstjes vleit een deken van stilte zich over mij. De maag van de koelkast gromt. In het mondje van de koffiekan neuriën luchtbellen een rustgevend deuntje. Het huis leeft zijn eigen leven. 

Het is al een tijdje leeg in mijn hoofd. We zochten het voorbije jaar met verschillende gezinsleden een nieuw ritme door veranderingen in werk- en schoolleven. De focus lag op plannen en organiseren en hoewel dat één van mijn sterke kanten is voel ik toch dat dit veel kleine hapjes van mijn aandacht en denkruimte nam. De creativiteit stroomde niet meer zoals voorheen. 

Ik ben wel eens bang dat het nooit meer zo enthousiast zal stromen. Dat ik niet meer op ideeën voor tekst of podcast zal komen. Toch schreef ik deze week een blogpost in een format dat ik nog niet gebruikt had dus ik heb ook wel de neiging om tegenstrijdigheden te vinden in die eeuwige gedachtencirkels. 

Ik heb nieuwe input nodig om getriggerd te worden. Muziek luister ik net iets aandachtiger, ik verslind de laatste tijd het ene boek na het andere en tijdens repetitieve huishoudelijke klusjes zet ik altijd een podcast op om iets bij te leren. 

Toch voelt het als onvoldoende. De laatste weken zorg ik beter voor mijn lichaam door meer sport in te lassen en ik voel dat er ruimte is voor extra’s op mentaal gebied. Misschien katalyseert het fysieke het mentale. Of misschien is de rust in ons leven hersteld en is er nu ruimte voor meer. 

Of misschien moet ik minder misschienen.