Er zijn huwelijks- en verjaardagsuitnodigingen, supertoffe vragen om op weekend te gaan, WhatsAppjes om af te spreken en evenementjes waar men mij tickets voor doorstuurt. En toch. Geen idee hoe het komt maar ik zit in een fase waarin verbinding maken echt moeilijk is. Contacten zijn vlug en vluchtig, iedereen heeft zijn eigen bezigheden en zijn zorgen, ook wij doen er duchtig aan mee! Ik wijs geen vingers, en als ik dat al doe wijs ik eigenlijk naar mezelf.

Dieptetijd lijkt onvindbaar tussen de stapels vuile was en het eten dat op tafel moet komen en daar heb ik de laatste tijd echt moeite mee.

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben nog altijd enorm graag alleen. Maar ik mis wel de nabijheid van mensen die me goed kennen. Die mensen weten dat ik niet hou van de vele “het mag dan stoppen met regenen”-praat. Smalltalk is een essentieel onderdeel van mijn job, dus ik probeer het te beperken tot die uren. Met mijn partner, collega’s en vrienden kan ik wel goed babbelen maar eens goed diep gaan in een gesprek, de tijd nemen om echt te luisteren naar elkaar en zonder oordeel in te gaan op wat men zegt, daar is weinig ruimte voor. Er zijn altijd kinderen die ergens naartoe moeten, werk dat moet gewerkt worden, afspraken bij tandartsen, school of waar dan ook en ik vind het vreselijk om het te typen: ik ben regelmatig gewoonweg moe van al die moetjes.

Soms ben ik teveel op drukke eilandjes waar iedereen interactief met me is.  Dan wil ik soms wegvaren naar mijn eilandje van alleenheid.  Een plek waar ik mijn gedachten kan afwerken.  Waar mijn creativiteit ruimte krijgt zonder afgebroken te worden. Soms ga ik letterlijk weg maar vaak check ik ook gewoon uit in de drukte van de interacties. Dan ben ik enkel fysiek aanwezig en juist dàt is niet bevorderlijk voor de diepte die ik mis. Aargh! Catch-22!

14 reacties

  1. Heel herkenbaar😉… een mensje kan echt deugd hebben van een diepgaande goeie babbel maar ook het alleen-ikje vraagt nu en dan een time-out. Zalig die momenten… opgaan in nieuwe plantenkronkels of gewoon luchtig naar tv kijken zonder stop en reclame ertussen. Geniet ervan! ☺️

    Beantwoorden

  4. Smalltalk reserveer ik voor mijn klandizie en voor de buren. In wezen heb ik het liever wat hartiger en diepgravender. Ik prik al eens graag in een zieltje en peuter nog liever eens een hart open. Een beetje filosofie staat me zelden tegen.

    Een goed gesprek dient overigens geen uren te duren; stilte is me al even dierbaar.

    Beantwoorden

  5. Herkenbaar, aan beide kanten. Soms ben ik diegene die even mijn grenzen moet afbakenen en is sociaal contact er teveel aan in de drukte van alledag, maar meestal ben ik diegene die verbinding wil en leuke dingen wil doen en ontbreekt het de vriendinnen aan tijd (vooral door de kinderen en hun ontelbare hobby’s). Ik kan er zeker begrip voor opbrengen, maar ervaar het ook al een gemis soms.

    Beantwoorden

  6. Lastig hè, ik herken dat ook wel. Ik heb momenteel ook behoefte aan “rust” en tegelijk mis ik de fijne contacten. En dan ben ik enerzijds blij met chat-apps, waar je eventjes snel kunt laten merken dat je aan iemand denkt, zonder uren door te hoeven praten, en anderzijds mis ik de fijne telefoongesprekken… en de tijd raast intussen maar door…

    Beantwoorden

  7. Herkenbaar. Ik wil het ook allemaal. Rust, diepgaande connectie, creatieve flow, ALLES.
    Maar de smalltalk probeer ik over te slaan. Ook aan de balie (van de bib waar ik werk) voer ik ongepast diepzinnige gesprekken. De mensen die daar ook van houden, waarderen dat. De anderen moeten maar snel weglopen.

    Beantwoorden

Plaats een reactie