door Wie mij volgt op Instagram merkt waarschijnlijk wel dat ik heel regelmatig stories post. De laatste week verzin ik elke dag een nieuw woord en deel het vanaf het klaar is. Deze kleine breinbrouwsels verplichten me om eventjes neer te zitten met een balpen en een boekje om eventjes een half uurtje de creatieve kraan open te draaien. Ik heb mijn vriendin Kelly ook aangewezen als accountabilitypartner om de balpen aan mijn vinger te houden en ik moet zeggen: het werkt.
Het verzonnen woord van de dag had vandaag “sportstoryschroom” kunnen zijn.
Ik vind instastories het fijnste aan social media, het geeft een vluchtige inkijk in je bezigheden zonder dat je alles weggeeft. Er ontstaat soms interactie wat het sociaal houdt maar dat sociale is heel casual en niet te dwingend. Doordat het verdwijnt is het ook voor beperkte ogen zichtbaar. Het hoeft niet perfect te zijn, het kan ook morsig en tegelijkertijd kan ik er mijn creativiteit in kwijt. Beetje proberen, beetje rommelen. Ik denk er weinig bij na en net dat zorgt ervoor dat het vlotjes gaat.
Toch valt er mij één iets op bij mijn stories: sportstoryschroom. Ik post soms over het feit dat ik ga lopen of dat ik naar de sportles ben geweest maar daar voel ik veelal schroom over. Ik ga drie keer per week sporten en daarnaast probeer ik nog regelmatig te wandelen en dagelijks naar mijn werk te fietsen. Daar zit veel van mijn vrije tijd in maar toch komt dat procentueel minder aan bod in hoe ik mijn leven in beeld breng. Op zich vind ik het bizar. Ik post mijn planten, mijn morsaccidenten, de brokken die ik uit mijn been scheer door mijn lompigheid, mijn woordbrouwsels die verre van afgewerkt zijn….Dat doe ik altijd zonder er veel bij na te denken, laat staan dat ik er mij wat ongemakkelijk bij zou voelen. Maar bij een story over mijn sporten denk ik wèl soms na. Niet omdat ik mijn prestaties niet goed genoeg vind ofzo (die zijn gewoon middelmatig 😉), maar ergens omdat ik niet te stoeferig wil overkomen met het feit dat ik sport. Zelfs nu tijdens het typen hier voel ik een bepaalde schaamte. En van waar komt dat eigenlijk? Het kan me door de band genomen weinig schelen wat mensen vinden maar het sporten vind ik altijd tricky om te posten. Soms vertel ik er zelfs niet graag over, het wordt wat weggewimpeld in gesprekken. Ik vermoed dat het te maken heeft met één of andere hardnekkige mythe dat sporten vooral “bedoeld is om te vermageren” en ik ergens geen zin heb om dat te moeten gaan weerleggen? Ik probeer de laatste jaren vooral gezonder te leven en sport is daar een vast onderdeel van geworden. Sinds ik dat doe voel me ik beter in mijn vel, letterlijk en figuurlijk. Maar over het letterlijke aspect durf ik me weinig uit te spreken ook al is mijn lichaam sterker en gespierder geworden. Ik ben er heilig van overtuigd dat sport goed is voor mijn geest èn mijn lichaam. Ik wil namelijk stevig oud worden.
Anyway…de sportstoryschroom zal me niet in de weg staan om gewoon verder voor mijn lichaam te zorgen want veel mensen kunnen het niet (meer) en ik zie het als een verplichting aan mijn toekomstige zelf om regelmatig te bewegen en om proberen gezond te eten al blijft dat een moeilijke. Ik heb een lastige relatie met sneukelbucht, namelijk: ik hou er teveel van en ik ken geen mate. En misschien moet ik die sportschroom gewoon loslaten en trots zijn op het feit dat ik bijna dagelijks 30 km fiets, tijdens de week twee keer 5,5 km loop en elke maandag een uur krachttraining doe.
Medesporters: is dit herkenbaar?
Shout your heart out 
Voor IG stories voel ik me te oud. Ik kan dat slecht. Ik snap het niet. Bewegende beelden maken me ook onrustig dus reels durf ik ook niet aan. Ik post zelden over het huishouden terwijl dat me toch de meeste tijd op de dag kost en ik soms trots ben dat er weer een klus af is. Ik heb dus huishoudenfeedschroom😂
Ik voel me geen medesporter, want (met de hond) wandelen of fietsen vind ik enkel maar beweging, geen sport. Je insta-woorden vond ik altijd heel goed gevonden!
Dat komt natuurlijk ook omdat sommigen wel aan aandachttrekkerij doen op IG, zo van “work that body enz 🤮” of persé in een strak truitje voor een spiegel poseren. Jammer voor diegenen die het wel uit eigen overtuiging doen.
Ach ja, het is des mensen zeker?
Sinds mijn rugklachten al meer dan 2 jaar en 2 heupoperaties in die periode ga ik elke dag stappen, ik zeg bewust stappen, niet wandelen. Het is namelijk wél sport en een zeer goeie voor je hart en lijf. (Plezante is dat ik op een half jaar tijd 10kg kwijt ben daardoor en er strakker uitzie)
Maar die sterkere spieren zijn heel belangrijk als je ouder wordt, want veel oude mensen vallen door verlies aan spierkracht.
Goed bezig dus jij!!
inderdaad! Ons lichaam van de toekomst bouwen we vandaag! 🙂
Ik bewonder het, wat jij allemaal doet, want ik zou het ook moeten doen en kom er maar niet aan toe. Deel vooral waar je je goed bij voelt ❤️
thx! x
Ik heb dan weer sportfrustatie. En ook wel goeieraadirritatie als het gaat om sporten, wandelen, mediteren,… . Het lijkt allemaal om ter strafst te moeten gaan. Terwijl ieder zijn eigen ding moet doen daarin.
Ewel! Daarom dat ik ook soms niet erover wil beginnen tegen wat ik noem “echte sporters” 🙂
Ieders focus ligt ook anders. De 1 gaat idd voor sterk en krachtig. Als iemand het fijn vindt om iedere de dag te wandelen. Prima. Maar zeg dan niet dat “iedereen” dat zou moeten doen. Ikzelf ga voor 1 of 2x per week fitness. Een combi van cardio en kracht. Ik ga nu ook wel weer ns meer gaan wandelen. En id lente/zomer probeer ik 1x de maand ong 50 km elektrisch te fietsen. Als ik de nood voel doe ik yoga. Ik probeerde start to run. Maar ik faalde. Ik ging aan een slakkengang (5km/1u) vooruit. En ik kwam ook nt verder dan 5 min lopen 1 min wandelen. Ik voel gn noodzaak om te beginnen met burpees. Of id weer te gaan met giga gewichten.
Proficiat Liese, heel herkenbaar voor mij die schroom, al heeft die bij mij toch met mijn ‘ minder dan middelmatige prestaties’ te maken (3km lopen, 5 km wandelen en meedoen aan Nederland in Beweging), niets om mee naar buiten te komen dus maar wel belangrijk en noodzakelijk voor mij.
Alle beetjes helpen!
In zoverre herkenbaar, dat ik in sommige gevallen ook een mindere associatie heb met sporten. Dan heb ik het over mensen die op de sportschool zitten zonder echt te sporten, of juist uitsloverig hun zwaar getatoeëerde spierballen showen, of mensen die elektrisch fietsen zodat ze minder hoeven te trappen… ik durf ook niet in ieder gezelschap te zeggen wat ik doe. En wie durft er voor uit te komen dat ie golft…?! (Wat hele gave kanten heeft, echt waar!)
🙂
Oh ja, zeer herkenbaar, je verhaal, en niet alleen op sociale media.
Ik ben sinds enkele maanden in het geniep aan het sporten, haha. Ik ben zelf blij en fier dat ik twee keer per week 2,5 kilometer loop, maar ik schaam me tegenover anderen voor die korte afstand en mijn slakkentempo. (Mijn zoontje gaat soms mee en die wandelt dan naast me :))
Ik durf er mijn vrienden pas over inlichten wanneer het ‘de moeite’ is. Heel raar, vind ik.
Terwijl elke aanmoediging wel motiverend zou werken hé?