Een fietstas vol levens.

Sinds enkele weken fiets ik in het donker van en naar mijn werk. Ik ontmoet diverse donkers op mijn route want de duisternis komt in vele gradaties. Donker ’s morgens voelt compleet anders als donker ’s avonds. Als ik eerst door het pikzwarte bos rij lijkt de duisternis op de drukke rijwegen ineens heel lichtrijk. Op gekende wegen voelt het ook alsof ik die donkerte beter ken. Ik weet waar het compleet zwart is en ik weet waar straatlichten me de weg wijzen.

Het fijnste aan de duisternis vind ik het binnenturen in de huizen op het moment dat hun lichten al branden maar de rolluiken of de gordijnen open zijn. Mensen wandelen rond in hun huis en zijn bezig met hun eigen dagdagelijksheden. Ik vraag me altijd af wat ze aan het doen zijn als ik voorbijfiets. Zijn ze hun eerste koffie aan het drinken ’s morgens of misschien proberen ze de slaap nog uit hun ogen te wrijven op het moment dat ik al een half uur op de fiets zit? Op één plek zie ik altijd een lamp branden in een dressing. Alle kleren netjes in de kast geordend, klaar om iemands’ dag te starten. Soms komt iemand in kamerjas de verse krant uit de brievenbus plukken. ’s Avonds zie ik door glasgordijnen op veel plekken een TV knipperen en hier en daar twinkelen kerstlichtjes. Uit dansende dampkaproosters ontsnappen etensluchten.

Het voelt intiem om binnen te loeren bij andere huishoudens. Alsof ik met mijn ogen fragmenten van andere levens in mijn fietstas stop. Die snippets zijn als puzzelstukjes die ik terloops vind zonder dat ik de originele puzzel bezit. Ik fiets er mee verder en vraag me af hoe de volledige puzzel eruit ziet.

Bij elke trap op de pedalen voel ik al die levens langs me heen waaien. In al die imaginaire puzzels vul ik de stukjestekorten aan met beelden uit mijn hoofd.