Buikgewoel

Hoewel ik door de jaren al veel heb losgelaten blijven “praktisch“, “rationeel“, “planmatig“…allemaal kenmerken die bij mij passen. Ik hou niet van bescheten comisjes waarbij “misschien” en “we zullen het wel zien” aan bod komen. Het moet geregeld zijn of het bestaat niet voor mij. Een los eindje knobbel ik het liefst van al vast.

Maar ik ben meer dan alleen mijn planmatige, gestructureerde hoofd. Door de jaren heb ik geleerd dat gevoelens evengoed in mijn lichaam zitten en dat ik beslissingen ook daarop mag baseren. Het is zelfs zo dat ik meer waarde ben gaan hechten aan mijn buikgevoel dan aan wat er in mijn hoofd woelt. Als mijn lichaam tegentrekt bij een vraag of een voorstel dan weet ik dat ik daar moet naar luisteren. Ik laat de dingen ook meer insijpelen dan vroeger. Een moeilijke vraag, een dilemma, ik heb ervaren dat het loont om het even te laten bezinken.

Maar ook bij interacties…vreemd genoeg voel ik al bij het eerste contact met iemand of ik al dan niet een schild moet bij de hand houden. Ik stond daar vroeger minder bij stil maar sinds ik daarop ben beginnen letten durf ik op die momenten ook meer af te gaan op dat buikgevoel. Ik besef heel goed dat het voor sommige mensen lastig kan zijn om mijn vertrouwen te voelen. Ik schreef eerst “vertrouwen te winnen” maar dat vind ik geen correcte term. Niemand hoeft iets te “winnen” bij mij, het is er of het is er niet. En als het er niet is, dan zal dat misschien wel ooit ombuigen maar dan zal dat meer tijd en energie vergen. Die tijd en energie zal dan ook vooral vanuit mezelf moeten komen. Het opgetrokken schild neerlaten is een stap die ik zelf moet nemen en mijn buikgevoel laat me ook daarbij niet in de steek. Als ik voel dat ik dat wil doen, dan ga ik dat ook effectief doen, maar als het blijft tegentrekken in mijn maag, dan is het een verloren zaak.

En is het ooit omgekeerd? Dat ik mijn schild onterecht optrok? Zeker! En ik weet dat ik op die manier kansen heb laten schieten om iemand echt te leren kennen. Tot op heden heb ik echter nog altijd niet het gevoel dat ik daardoor iets of iemand in mijn leven mis. Ik stel me nog altijd open voor nieuwe contacten maar mijn buikgevoel blijft een belangrijke “verificatie”-factor in het al dan niet doorzetten.

Ik ben omringd door een aantal mensen op wie ik kan vertrouwen en die weten hoe ik in elkaar zit. Mensen bij wie ik integraal mezelf kan zijn. Ik besef meer en meer hoeveel dat waard is. Als ik energie krijg van contacten dan voelt het ook heel naturel om die energie terug te geven.