In het archief van deze blog kan ik scrollen tot in mijn zwangerschapsverlof van mijn oudste zoon, hij gaat in september naar het derde middelbaar. Om maar te zeggen: damn zeg, veertien jaar teksten!

Deze blog is een online plek waar herinneringen maar ook een lading hersenspinsels gedropt werden en dat is het eigenlijk nog altijd. De insteek blijft hetzelfde, de invulling is enigszins wel bijgestuurd en daar heeft Instagram een grote rol in gespeeld. De opkomst van Instastories is de doodsteek geweest voor veel blogs. Mijn eigen blog heeft er ook zwaar onder geleden want waar ik vroeger bijna wekelijks iets schreef mag ik nu van een succes spreken als dat twee keer per maand gebeurt. Ik herinner me nog corona-lockdowns waarin we 14 dagen moesten binnen blijven en ik quasi dagelijks wist wat schrijven. In tijden van verluchting gingen we van wanhoop naar luchtigheid.

Hoewel Instagram nog altijd mijn favoriete sociale media-app is blijft deze blog me zeer dierbaar. Ik ben ook helemaal niet van plan om hem op te geven, we go way back! Hoe je het ook draait of keert: bloggen was er eerst en veel van mijn huidige insta-connecties zijn mensen die in eerste instantie bloggers waren (of nog altijd zijn).

Ik voel wel dat er woorden in mijn vingers zitten. Maar net zoals met elke spier moet ook de schrijfspier getraind worden. Vroeger kwamen zinnen, woorden en bedenkingen in mij op tijdens de dag en kon ik die de volgende dag netjes in tekst gieten. Maar de laatste tijd merk ik echt dat er een vicieuze “niet-schrijven-cirkel” is ontstaan. De voorwaarden zijn als het ware strenger geworden: het moet rustig zijn in huis, ik moet voldoende tijd en ruimte hebben, mijn hoofd mag niet te vol zitten…Tegelijkertijd besef ik ook dat ik die blokkades zelf veroorzaak. Het is nooit rustig in huis want hier wonen twee tieners, er is tijd en ruimte maar nooit voldoende om iets af te werken en een leeg hoofd… dat is simpelweg een illusie, hoe kan ik dat eigenlijk nu pas beseffen?

Dus misschien moet ik maar leren omgaan met al die factoren en mezelf aanleren om regelmatig stil te staan en er een stylo bij te nemen. Meestal zijn enkele woordjes genoeg om een volledige gedachtereeks neer te pennen.

Dus deze post heeft eigenlijk geen punt. Of het zou moeten zijn: deze blog bestaat en dat zal niet veranderen. Integendeel: ik wil meer posten!

4 reacties

  2. Dit is precies waar ik de laatste tijd over aan het nadenken ben. Over de onzichtbare regels en omstandigheden die ik mezelf op leg, en waarvan ik vind dat ik eraan moet voldoen. Zo was dat bijvoorbeeld, dat een blog altijd een lap tekst moet zijn. Maar waarom eigenlijk? Het kan net zo goed even snel en kort iets typen zijn. Sinds ik deze regel (of eigenlijk blokkade) bij mezelf heb ontdekt, gebruik ik mijn blog óók als een soort Twitter. Sinds ik dat doe is de blokkade meteen weg. Wat een verademing. Of dus, I can relate : )

    Beantwoorden

Geef een reactie op Samaja Reactie annuleren