“Niemand werkt hier ook ooit mee!”

De 15e augustus, klassiek ook wel “half oest” genoemd is al enkele jaren een kantelpunt in de vakantie bij mij. Het is namelijk het moment waarop ik officieel de jongens niet meer goed kan verdragen. Ze zijn al 7 weken in verlof, hun tempo is absoluut niet meer in lijn met het mijne en ze zijn elkaar grondig beu wat leidt tot voldoende frustraties, discussies en ruzies.

En toegegeven, ik ben daar ook een groot deel van, soms zelfs de aanstoker, ik moet daar niet over zwanzen, dat is zo. Ik gefrustreerd, zij gefrustreerd, kortom: één gefrustreerde boel.

Mijn frustraties komen er ook niet zomaar. Het is veelal een opeenhoping van allerlei kleine dingetjes die ineens in zo danige getale aanwezig blijken te zijn dat ze me meesleuren in een vicieuze cirkel van zagen, zeuren, fretten en janken. En dan heb ik nog maar over mezelf alleen. Laat staan dat ik dan nog in interactie moet treden met twee opgroeiende tieners. Kortom: het komt niet altijd goed de voorbije dagen. De sfeer zit er niet echt in, ik heb al meerdere keren gezegd “dat het tijd is dat weer school is” zodat de jongens over deze opmerking extra gefrustreerd met hun ogen kunnen draaien en de boel lekker kan escaleren tot iedereen donderwolken boven zich heeft hangen.

De grootste oorzaken zijn vooral: de grote bergen rommel waar ik hen continu op moet aanspreken, het constant moeten herhalen van de planning van de dag, hun eeuwige gevraag over wat we nog allemaal gaan doen en de belangrijkste vraag: wat en wanneer we gaan eten!?? Daarnaast is er discussie over wie mee moet op de geplande uitstappen en wie mag thuisblijven en verder lekker rommel mag maken. Eens die oorlog is uitgevochten en ze beiden slechtgezind in de wagen zitten is er hun gebitch tegen elkaar over hoe de ene naar de andere kijkt en hoe zwaar de andere in de ene zijn gezicht ademt. Komt daarbij dat het huis niet proper genoeg is naar mijn gedacht en ik vind dat iedereen verantwoordelijk is om ervoor te zorgen dat ik niet in elke ooghoek vuiligheid zie liggen “want niemand werkt hier ook ooit mee”. Dan ga ik als een halve maniak ineens beginnen stofzuigen en dweilen “want het is hier smerig en niemand doet hier iets”.

Dus mijn vermoeden “dat ik er wellicht ook iets mee te maken heb” is met deze blogpost volledig bevestigd.

– end of rant –