Laatst sprak ik nog eens af met “de meisjes”.  Ik ben met mijn 33 jaar nog niet eens de oudste van de bende, dus van “meisjes” kunnen we misschien niet meer spreken.  We waren zelfs geen meisjes meer toen we elkaar leerden kennen, toch blijf ik dat groepje consequent: “de meisjes” noemen.  Toen ik rond me keek in de bistro waar we -met de meisjes, ahja- hadden afgesproken zag ik ineens een schilderij dat me bekend voorkwam.  Gemaakt door een andere vriendin en tentoongesteld vlakbij mijn stoel.  Mijn meisjes-vriendin nam deze wazig foto om door te whatsappen.

  “Ik ken die artieste”, dat is toch redelijk cool om uit te spreken vind ik.  (Hihi, laat mij toch eens!

De afweging tijd spenderen <-> geld spenderen werd vorige week weer gemaakt toen ik mijn auto bekeek.  Ik was hem veel te weinig.  Ik zie alleen dat hij vuil is als ik de koffer dichtsla en mijn vingers zwart zijn.  Vorige dinsdag parkeerde ik nogal ongelukkig op onze oprit.  Sinds ik parkeer met de neus naar de straat moet ik meer op de sensoren betrouwen.  Dit eindigde deze week nogal euhh…vrats…met een boenk tegen de gevel.  Ilja zei meteen “heb we nu een accident gehad?”  Neegt, kindje neegt, al ging ik toch met een klein hartje mijn gevel gaan inspecteren.  Laat ons zeggen dat de carwash ook nodig was om de rode baksteen van de trekhaak te wassen.

 

Toen ik een uur na de wasbeurt om de kinderen vertrok zag ik dit:

 

En neen, het stof van mijn dashboard heb ik niet afgenomen, niettegenstaande mijn echtgenoot mij daar regelmatig over aanspreekt.

Ik ontdekte ook lieve aardappelen in mijn voorraadkot:

Deze aardappel eindigde liefdevol in WAP (Worst met Appelmoes en Patatten)

Mijn nieuwe tafellaken kwam toe.  Het was een beetje spannend (oeh, wat heb ik toch een excited leven!), want zo’n items online kopen is altijd risky business.  Er zijn zo van die dingen waarvan je denkt “maar waarom heb ik dat nooit eerder gedaan?”.  Zoals dat muffe grijze tafelkleed van op de keukentafel de deur uitgooien en dit lichte, kleurrijke exemplaar opleggen.  Precies een nieuwe vibe in de keuken!

 

Mijn broer was “in het land”.  Ahja, sinds hij in Amsterdam woont is hij officieel emigrant.  Het komt gewoon op hetzelfde neer voor ons, we geraakten vroeger al niet in Gent om af te spreken en nu ook niet in Amsterdam.  Maar het lukt wel eens, no worries.  Ondertussen aten we samen bij onze ouders verse frietjes met stoofvlees.

En zondag moest ik jammergenoeg afzeggen voor Run Blogger Run in Oostende.  Linus begon op zaterdagavond te hoesten als een oud pepeetje en zette dit krachtig en luidruchtig door tijdens de nacht.  ’s Morgens, met slechts enkele uren slaap op de teller, wou ik mijn lief niet achterlaten om met een kleuter en een zieke baby naar de dokter te tjoolen.  Bij de dokter van wacht was hij dan weer kiplekker en vond hij het allemaal heel amusant zo’n onderzoek.  Gniffelen, stampen met zijn voeten en kraaien van plezier.  Absoluut niet hoesten, ah neen, dat had hij al genoeg gedaan thuis.  Gelukkig gooide hij toch nog een rocheltje op en spuugde hij na het onderzoek de vloer van het kabinet onder.  Hij moest toch ergens tekenen van ziekte vertonen?  Het verdict luidde: een grote verkoudheid.  Vandaag zag ik echter enkele kleine blaasjes op zijn vel, ofwel zie ik scheel, maar ik vermoed dat de waterpokken ook gearriveerd zijn.  Such fun!