door Twaalf uren later ledig ik de tasjes die ik evenveel uren eerder heb klaargemaakt. In het crècheboekje staan de boodschappen van de verzorgsters: 9u45 geen koorts, 11u30 wel koorts, perdolan gegeven, 14u geen koorts. Geen idee wat er met hem scheelt, al enkele dagen zijn er op en aan kleine koortsopstootjes. De bananendoos van de kleuter keerde netjes leeg terug. “Fits every size”. Ik testte het al verschillende keren, het ding heeft gelijk. Nog nooit betrapte ik die doos op het-niet-herbergen-van-een-banaan. Het voelt alsof de voorbije 12 uur in een vingerknip weg zijn. Even voelde het zelfs alsof ik de tasjes nog maar pas aan het vullen was. Sta ik hier gewoonweg al terug? De dag was propvol. Voor ik het besefte zijn er 10 werkuren voorbijgefloept. Vreemd genoeg gaan de langste werkdagen het vlugste voorbij. Mijn staartbeentje doet pijn. Al het hele weekend. Ik weet ineens hoe het komt: vorige week en ook vandaag zat ik teveel neer op het werk om administratie in orde te brengen. Mijn kont protesteert daartegen. Het ging de laatste maanden heel goed met mijn stoutbeen Ik voelde het weinig tot niet, enkel op lange vergaderdagen speelde het wel eens op. Thuisgekomen liggen de kinderen al in bed, opa heeft het allemaal onder controle. De echtgenoot is voor het werk weg, ik weet niet meer naar waar, ik weet zelfs niet meer wanneer hij thuiskomt (bad wife!), misschien als ik lang nadenk komt het wel terug in mijn zinnen, het belangrijkste -opvang tot 20u- was voorzien. Enkele mails staan te pinken, mijn online bestelde tafellakens krijgen als vermoedelijke leverdatum 16 februari toegekend. Ik begin te tellen wanneer de 16e is, mijn horloge – waar ik de datum steeds op bekijk- ligt in de badkamer. We waren vandaag de 18e. Neen. We waren niet de 18e, dat is donderdag. We waren de 18e min woensdag, min dinsdag. De 15e. Yey, morgen misschien de levering? Even later besef ik dat ik de datum ook op mijn gsm kan terugvinden. Blauwe lichtjes op de babyfoon. De baby begint te wenen in zijn bedje. Als ik bovenkom is het wenen voorbij. Hij herbegint net als ik wil ommekeer maken. Hij voelt niet warm aan, ik zoek zijn beertje en duw het zachtjes tegen zijn neusje, hij neemt het gretig aan en kalmeert onder mijn handen terwijl ik over zijn hoofdje wrijf. Zijn haar is zo zacht. Mijn meme vergelijkt het met zijde. Zijdezacht. Ze wil niet dat we het knippen, ook al is het zo lang. Terwijl ik terug naar beneden stap komt het terug bij me op. Mijn lief moest naar een avondcursus georganiseerd in samenwerking met het bedrijf waar hij voor werkt. Hij komt niet superlaat thuis. Misschien kunnen we straks nog naar De Mol kijken, ik check alvast of het aan het opnemen is. Mijn staartbeen doet pijn. Ik wacht.
Shout your heart out 
Ocherekes Lies, hopelijk gaat het snel beter, met de kleine spruit, met het staartbeen . Gelukkig krijg je het allemaal georganiseerd , het voelt als leven op automatische piloot, maar het komt goed, echt! Geniet van je peuters, ze zijn veel te snel groot.
ik geniet ervan hoor, alles loopt goed, ik maakte mijn hoofd even leeg 🙂
Wat knap geschreven…
merci, gewoon een hersenspinsel
Ik heb ooit eens maandenlang niet deftig kunnen zitten, noch liggen door mijn staartbeen dat ferm getoucheerd was. Dagen van 9u op kantoor waren toen – zelfs met extra zacht kussen onder mijn kont – een ware kwelling !
Snel beter voor jou hopelijk !
na mijn eerste bevalling kon ik bijna niet uit bed van de pijn. Maanden heb ik gesukkeld, momenteel – hout vasthouden – is het redelijk goed te doen, met hier en daar slechtere dagen zoals gisteren en het voorbije weekend
Ondanks de tristesse aan dit stukje, heb ik je bijdrage van vandaag met enorm veel bewondering gelezen. Die schrijfstijl, de warmte in je tekst, de liefde voor je ziek kind… Wow!!
Wat hij zegt! Echt mooi geschreven!
danku, eventjes het hoofd leegtypen
Zwijgt, hier ook een ambetant staartbeentje sinds m’n bevalling… Maar dat ze maar eerst m’n schouders & bovenrug terug oplappen… Hier terug aan het werk sinds gisteren & die halve dagen vliegen ook voorbij, moet ik zeggen.
Bananendozen: ik wil niet weten hoeveel er hier al spoorloos verdwenen zijn… Z’n naam staat er nochtans op…
Hier ook eentje met zijdezachte & eigenlijk al te lange haartjes… Ze groeien al een cm of 2 over z’n oren. Maar vind het precies zo raar om met een baby van 3 maand en half al naar de kapper te gaan…
ja, met Linus ga ik het echt niet meer kunnen uitstellen, nog eventjes en het hangt in zijn ogen! Lukt het op het werk?
Bah ja wi eigenlijk! ’t Is eerst die drempel over & dan ben je dat rap weer gewoon. Morgen nog een halve dag en m’n werkweek zit er alweer op 😉
Komt dat door de bevalling, volgens mijn osteopaat die het regelmatig terug recht zet komt het door een verkeerde houding, maar ook ik heb er last van sinds de bevalling,…….maar regelmatig een beurt bij osteopaat en het blijft onder controle,……griezelig hé, hoe dagen vliegen en je geen moment kan stilstaan bij het hier en nu,……take care x
is “ontstaan” na mijn eerste bevalling ja. De osteopaat kon er niet veel aan verhelpen, twee keer een inspuiting gehad met cortisone en dat heeft wel heel veel geholpen. Momenteel weer geen pijn meer hoor, tis met opstoten
Mooi stukje. Aanvankelijk kon ik er niet op reageren wegens geen reactiemogelijkheid beschikbaar.
Wat je pijnlijke staartbeen betreft: leg een zwembandje onder je poep tijdens het zitten.
haha ja, ik ken dat zwembandje al ondertussen :-‘(
Raar dat die lange dagen idd het vlugste passeren..
ik wijt het aan het feit dat je erop gesteld bent “om een lange dag te werken”, terwijl je met 6-uren-diensten meer iets hebt van “bwah, tzijn maar 6 uren” 😀
Oei, hopelijk gaat het al beter!
ja hoor, de baby is echter weer een beetje mottig
Ondanks de tristesse erg knap geschreven! En ook erg herkenbaar …
merci!