We zoeven terug naar 30 augustus 2014.   De #flashblog zijn logjes die ik niet kon schrijven om de gekende redenen, maar die wel reeds op de laptop staan….Het eerste flashlogje vind je hier.  Het tweede hier.

Ik dacht altijd dat het een fabeltje was, vrouwen die geen koffie meer dronken tijdens hun zwangerschap. Laat koffie nu net mijn drug zijn. Ik ben er aan verslaafd, zonder meer. Maar mijn koffie smaakt de laatste tijd naar verlepte thee. Eén koffietje kan ervoor zorgen dat ik de hele voormiddag een kizzige smaak in mijn mond heb, en er is niets die die smaak kan verjagen. Zelfs de geur van koffie kan die vieze smaak oproepen, mijn lekkere koffie, mijn morningfriend, ik moet je verstoten. Het verstoppen van de zwangerschap blijkt ook niet zo evident als ik had gedacht. Ik kwam vorige week doodmoe toe op het werk, blijkbaar moet ik ook lijkbleek zijn geweest “Ben je ziek?” “Je ziet er moe uit” “Heb je niet geslapen?” Neen, absoluut niet geslapen, ik ben moe ja, het zal wel passeren, komt in orde. Lalala. Sommigen zullen dus niet verrast zijn als ik eindelijk de baby mag aankondigen. Mijn buik is ook opgezwollen, vooral dan ter hoogte van mijn maag zit er precies een bobbel, eerder een vreemde plek om bij te komen, en vooral een heel zichtbare plek. Het bodemloze vat als bij Ilja ben ik dan wel weer niet. Ik kan niet meer eten tot ik erbij in slaap val. Toen at ik zelfs ’s nachts omdat ik niet kon slapen van de honger. Anyway, de eerste 7 weken zijn al gepasseerd, er werden nog geen wc-potten van dicht gezien maar er wordt wel altijd gecheckt of er één in de buurt is. Gewoon voor de zekerheid, want er ligt toch altijd wel iets op mijn maag.

 

 

We zoeven terug naar 12 augustus 2014.   De #flashblog zijn logjes die ik niet kon schrijven om de gekende redenen, maar die wel reeds op de laptop staan….Het eerste flashlogje vind je hier.

 

“Ik ga plassen!” riep ik naar mijn echtgenoot. Hij stommelde redelijk vlug naar beneden want hij was even nieuwsgierig als ik. Niet dat hij me nog nooit zag plassen (hey, open deuren hier, open deuren) maar deze keer ging de deur toch even dicht, want verdorie, mikken in een potje dat blijft toch een struggle. De Kruidvattest van vorige maand was negatief dus ik had er weinig hoop op, ook al was ik al twee dagen overtijd. Na pipi op de handen, pipi naast en in het potje en voldoende van diezelfde handen wassen kon ik belerend uitleggen: “Er moet eerst een streepje komen en dan in het grote vakje, als het een kruis is, dan is het prijs en geen kruis is geen prijs uiteraard”. Beetje nerveus ik. Het grote kruis kwam eerst. Daarna kwam het controlelijntje. Een kruis! Na enkele seconden was het al overduidelijk: een paars kruis! FUCK! Een blijde uitroep was dat weliswaar. Er komt een kind! (fuck….)

 

En voor wie de titel “Ongelooflijk maar Bardi!” niet begrijpt: ask your parents!

We zoeven terug naar 22 juni 2014.  De #flashblog zijn logjes die ik niet kon schrijven om de gekende redenen, maar die wel reeds op de laptop staan….

Het is beslist. We willen een tweede kindje.  Het is al twee jaar dat de mensen rond mij insinueren dat we niet te lang moeten wachten om een tweede kindje te maken. Niet dat ik me ooit van mijn leven iets aantrek van wat de mensen rondom mij zeggen of denken. Ilja is ondertussen 3 jaar, het is precies een beetje geluwd, dat gepor. Ik vermoed door de antwoorden die ik altijd -naar waarheid- gaf op de vraag naar een tweede kindje: “We weten nog niet of er nog een tweede komt” snoert meestal de mond. Of omgekeerd, het zet de mond met argumentaties om het wel te doen open. Sommige mensen vreesden dat Ilja zich alleen ging voelen zonder broertje of zusje. De argumenten gingen nooit om ons en hoe wij ons voelen bij een tweede kind. Tot op heden was dat altijd “er nog niet klaar voor”. Voorlopig ben ik blij dat we zo lang gewacht hebben om te beslissen. Ik hoorde sommige mensen zeggen dat ze aan een tweede begonnen “om er vanaf te zijn” of “we hebben er niet veel bij nagedacht, gewoon gedaan”. Maar ik besta zo niet. Ik wil een kind gewoon willen….omdat ik een kind wil. Doordat onze tweede kinderwens niet op gang kwam had ik voor mezelf wel een ultimatum gesteld. Als er nog geen tweede kindjeswens was op mijn 35e gingen we radicaal beslissen: wel of niet. Iets met risico’s en rimpels. Ik wil er niet over uitweiden, ik weet dat er veel vrouwen zijn die na hun 35e perfect gezonde kinderen baren. De mamamama’s gaan me wel weer waarschuwen als ik zwanger geraak “jaja, wacht maar, het is zwaar hoor met twee”. Jaja, je hebt allemaal gelijk, maar net als de vorige keer ga ik totaal niet naar jullie luisteren en het allemaal ondergaan. Eerst zwanger worden….

 

(Wie nu al de vrees voelt voor een changement de decor hier….neen, dit wordt helemaal geen zwangerschapsblog.  Al kan en wil ik de zwangerschap en alles wat errond gebeurt niet uit mijn schrijfsels bannen…)