door We zoeven terug naar 30 augustus 2014. De #flashblog zijn logjes die ik niet kon schrijven om de gekende redenen, maar die wel reeds op de laptop staan….Het eerste flashlogje vind je hier. Het tweede hier.
Ik dacht altijd dat het een fabeltje was, vrouwen die geen koffie meer dronken tijdens hun zwangerschap. Laat koffie nu net mijn drug zijn. Ik ben er aan verslaafd, zonder meer. Maar mijn koffie smaakt de laatste tijd naar verlepte thee. Eén koffietje kan ervoor zorgen dat ik de hele voormiddag een kizzige smaak in mijn mond heb, en er is niets die die smaak kan verjagen. Zelfs de geur van koffie kan die vieze smaak oproepen, mijn lekkere koffie, mijn morningfriend, ik moet je verstoten. Het verstoppen van de zwangerschap blijkt ook niet zo evident als ik had gedacht. Ik kwam vorige week doodmoe toe op het werk, blijkbaar moet ik ook lijkbleek zijn geweest “Ben je ziek?” “Je ziet er moe uit” “Heb je niet geslapen?” Neen, absoluut niet geslapen, ik ben moe ja, het zal wel passeren, komt in orde. Lalala. Sommigen zullen dus niet verrast zijn als ik eindelijk de baby mag aankondigen. Mijn buik is ook opgezwollen, vooral dan ter hoogte van mijn maag zit er precies een bobbel, eerder een vreemde plek om bij te komen, en vooral een heel zichtbare plek. Het bodemloze vat als bij Ilja ben ik dan wel weer niet. Ik kan niet meer eten tot ik erbij in slaap val. Toen at ik zelfs ’s nachts omdat ik niet kon slapen van de honger. Anyway, de eerste 7 weken zijn al gepasseerd, er werden nog geen wc-potten van dicht gezien maar er wordt wel altijd gecheckt of er één in de buurt is. Gewoon voor de zekerheid, want er ligt toch altijd wel iets op mijn maag.
Shout your heart out 
Ik heb op mijn werk nooit iets moeten wegsteken. Mijn twee zijn proefbuisbaby’s, ik moest dus altijd voor de resultaten bellen op het werk. Ze wisten het daardoor altijd eer dan de echtgenoot. Was wel gemakkelijk, dan wordt er direct rekening mee gehouden.
En dat van die koffie is heel herkenbaar, de geur alleen al bah ! Ik heb liters karnemelk met druivensuiker gedronken in die dagen
karnemelk met suiker! Dat lijkt me een enorme dikmaker 🙂 en het is al niet zo vanzelfsprekend om dat binnen de perken te houden! 🙂
Ik kon in die eerste maanden amper eten, die melk was dus mijn voedsel. Op mijn zwaarst heb ik ooit hoogzwanger 63 kg gewogen. Een zestal weken na de geboorte van mijn jongste woog ik door allerhande omstandigheden (stress vooral, heel snel weer begonnen met werken) nog 46 kg. Dat is dus aardig binnen de perken me dunkt !
Amaai dat is inderdaad “gene vette”! Het is ook iets om te mager te zijn!
Ik kan je geruststellen, ik heb bij die 46 ondertussen 10 kilo bijgevoegd hoor. Ik moet vooral onthouden om dat niet om de 15 jaar te doen 🙂
In plaats van koffie kun je misschien erwtensoep drinken?
Niet allemaal rozengeur en maneschijn, een zwangerschap…
ondertussen is de goesting in koffie al terug hoor pannenkoekske! ps: vandaag de brugse zwanen mogen aanschouwen!
Allez, spijtig dat ik je niet heb gezien toen ik vanmorgen vroeg op fotojacht was :(…
vanmorgenvroeg was ik nog druk doendig mantepaarden aan het maken 🙂
wukke beèsten zien dadde? Kut da vliegen? Jukt dadde, as da up je kop zit??
alli! Man-te-paard! De verwennerij van het moment: Sint-Maartenskoeken dam zeggen 🙂
AAaaaahhh ja, zegt da tonne, ee :)! Kaant nie verstoan, excuseer da’k mien pardonneere…
Ist er nog eén ovre, dak kunn proeven??
tuurlijk zijn er nog over! Maar je moet rap zijn: ik eet voor twee!
* springt zijn auto, maar weet niet onmiddellijk waarheen – gaat dan maar af op de geur… *
stinken doe ik nog niet wi 😀 Ossan rechtndeure, up nart Fransche!
ken de wok nie gezeid, ee :)! Kzien oendertussen al gemist, want ‘k zaatn bie de vrowwe van Odiel die zuuste Mussels aat gereèdgemakt. Ze roken u bitje no vinten te peird, kpeizen dasse de verkeèrde kruuden ee gebruukt 🙂 !
Ik vond dat wegsteken ook niet zo gemakkelijk, vooral niet omdat ik op tijd en stond verdween omwille van die misselijkheid en ’t gevoel had dat iedereen doorhad dat ik was gaan overgeven. En dan die beschuiten die ik de hele dag door zat te vreten aan mijn bureau, recht in het gezicht van mijn collega’s, om maar iets in mijn maag te hebben, omdat ik zo het overgeven min of meer onder controle te houden.
En toch bleken maar enkele (naaste) collega’s (waar ik buiten het werk ook contact mee heb) vermoedens te hebben. De rest viel compleet uit de lucht.
Hoe valt dat eigenlijk mee, zo zwanger zijn van een tweede met een bezige driejarige in huis, dat vraag ik mij af. 🙂
bij mij op het werk had de helft het door en de andere helft viel uit de lucht. Grappig genoeg waren de mensen waar ik het meeste mee werk het meest verrast!
Het valt heel goed mee, de zelfstandigheid van onze kleuter wordt nog veel meer gestimuleerd, ook een beetje preventief aan het werken voor tegen dat de kleinste daar is. Hij is ook heel blij dat hij een zusje krijgt (we weten nog niet wat het is, maar hij zegt dat het een zusje is)
Hihi, ik heb het ook meteen zodra ik het zelf wist (één week zwanger ocharm – ook een ivf baby) moeten vertellen, want ik haad ook fikse overstimulatie en moest dus meteen plat gaan liggen. Toen ik dan daarna ook nog een bloeding kreeg en in Turkije in een ziekenhuis belandde, moest ik uiteindelijk vijf weken thuisblijven. Omdat collega’s en klanten ongerust begonnen te worden, vroeg men me zelfs om gewoon de ware toedracht te vertellen en dus … wist de hele wereld het al op zes weken zwangerschap. Hmm. Bij een eventuele nummer twee hopen we toch zoals normale mensen een tijdje te kunnen zwijgen!
ja, ik heb het vlugger verteld nu dan bij het eerste. Ik wou het aan mijn zoon vertellen maar kon dan niet verwachten dat hij zijn mondje hield.
De zwangerschapskwaaltjes… maar die gaan ook voorbij 🙂