Ohja, ik heb mijn cd’s geroefeld.  Er zijn er een dertigtal in de vuilbak beland (kopieën van cd’s die ik in feite niet meer wil horen).  Een ander deel stak ik bij de dvd’s voor de kringloopwinkel.  Voor de rest heb ik toch wel veel gehouden.  Marie zou het moeten zien….  Ik ben ook zo’n persoon die echt nog cd’s gebruikt.  Iemand probeerde mij laatst van Spotify te overtuigen maar ik vind het gewoon al een opdracht om regelmatig mijn cd-collectie aan te spreken.  Meestal staat de radio hier op Studio Brussel al mis ik Christophe Lambrecht zo keihard (wanneer komt die terug??).  Als er bezoek komt dan leg ik vaak een achtergrondcd op, meestal iets rustig (Elbow, dEUS of Norah Jones).  Bij het roefelmomentje kwamen er heel wat herinneringen terug naar boven.  De tijd dat Skunk Anansie hier volle bak door mijn cd-speler waaide (14 jaar oud was ik toen) of mijn collectie van Coldplay die ik door de jaren verzamelde (veel te lang geleden dat ik nog geluisterd heb).  En dan waren er mijn cd’s van Sois Belle.  Wie?  Sois Belle, een groepje uit onze streek met geweldige muziek, als ik er dan echt een genre op zou moeten plakken zou ik zeggen: folk met een vleugje kleinkunst.  We gingen indertijd -toen ze nog optraden- heel vaak kijken en altijd weer was het een feestje, ook al is niet al hun muziek aan de wilde kant.

Niet alleen de muziek is supergoed, ook de teksten.   Jammer genoeg vind ik nergens een sample van hun muziek op internet.  Zelfs hun officiële website lijkt opgedoekt.  Too bad, sommige muziek dient gewoon om gedeeld te worden!

Ja.  ’t Is Marie haar schuld.  Nadat ik drie maanden op de wachtlijst stond voor het boek “Opgeruimd” van Marie Kondo kon ik er eindelijk de voorbije week in beginnen snuisteren.  De methode op zich is geen geheim: doe weg wat je niet meer nodig hebt en wat je wel nog nodig hebt geef je een plaats om het op te bergen.  Marie (ik noem haar Marie, ze is mijn vriendin geworden ondertussen) zegt dat je niet mag vasthouden aan de dingen en ze moet laten gaan.  In feite is het waar.  Zo ruimde ik de categorie “mysterieuze snoeren” op.  Het feit alleen al dat ze er een deeltje van haar boek aan wijdt zegt al genoeg.  Er zijn echt mensen die veel te veel mysterieuze snoeren hebben liggen.  Ik ben er één van en ik wed jij ook.  Ondertussen mag je de “ben” vervangen door “was”.  Ik vulde een plastic zak van de Renmans met “spooksnoeren”.  Snoeren waarvan ik niet meer wist waarvoor ze dienden of waarvan het originele apparaat waar het moet aan verbonden worden verdwenen blijkt te zijn.  Zo kwam ik 8 paar oortjes tegen.  Oortjes van Nokia, oortjes van Sony, oortjes van apple, oortjes van ik weet niet meer wat.  Enkel de goeie oortjes werden bewaard.  Eén paar dus.  De rest ging genadeloos in de Renmanszak, samen met nog een hoop andere brol uit de schuiven.  Daarnet pakte ik de dvd’s aan.  Alle dvd’s die we dubbel hebben of waarvan we zeker zijn dat we ze nooit meer gaan bekijken gaan de deur uit.  Als jullie ze niet willen, dan gaan ze naar de kringloopwinkel.  Weggooien vind ik nu net een stap te ver met een stapel dvd’s.  Dus bij deze geef ik weg:

Alles wat hier op de foto staat is “te krijgen”.  De echte Marie Kondo-fans zullen denken “ah neen hé”.  De anderen zullen misschien zeggen “gow zeg, doe je dat weg?” ewel, voor die anderen: ja, ik doe dat weg.  Geef gewoon een seintje in de comments of via mail als je mij persoonlijk kent en/of over mijn emailadres beschikt.  Binnenkort: de CD’s!  To be continued!

(en ja, ik weet dat Marie ook zegt dat je een ander niet mag opzadelen met je rommel, maar ik kan het maar vragen hé, ik duw het niet in uw pollekes…)