Geluk zit in een klein notitieboekje

juni 23, 2016juni 23, 2016Liese 20 reacties

In de ene winkel horen dat iets totaal uit de mode is en “ze eens langsachter zal moeten gaan kijken of ze er nog hebben!” (duidelijk geen fashionqueen ik!) en in de andere winkel een volledig rek vinden – inclusief je eigen maat!
Dat gevoel dat je hebt, als je iets in je vuilnisbak gooit, en je hoeft niet te proppen. Het valt gewoon netjes in het vuilnisbakzakje zonder meer. Extra credits als je nog een “tonk” hoort bij een superlege vuilbak.
Het moment dat je de afwasmachine gaat ledigen. Je denkt “ik begin er gewoon aan”. En wat blijkt? Op de één of andere bizarre manier had je dat al gedaan. Waarschijnlijk terwijl je met je hoofd ergens anders zat. Of bestaat dat parallel universe toch?
Het eind van de maand, je opent je online banking en klikt met een verwrongen gezicht richting zichtrekening. En hey, het valt precies nog goed mee deze maand. Extra credits voor onverwachte stortingen.
Een zakje zoeken in je Marie-Kondo-zakken-zak. Te groot, te klein, te plastic, te papier, te mooi om weg te geven….en dan uiteindelijk: een perfect zakje vinden. Qua maat, qua uitvoering. Perfect.
Een beetje moeten rushen om op tijd je kinderen te kunnen ophalen in hun opvang. Beslissen om een langere route te nemen om zo een heikel kruispunt te vermijden en onderweg beseffen dat je de juiste keuze hebt gemaakt. Mooi, rustig kunnen doorsjeezen en netjes op tijd arriveren.
In een vers notitieboekje beginnen. In dit geval het notitieboekje tot een hoger niveau tillen en effectief met een Bullet Journal starten. Thuiskomen nadat je een andere papierlover tegenkwam tussen de rekken bij Hema, dat verhaal doen en dan niet uitgelachen worden door je echtgenoot. Want eigenlijk heb je nog maar eens een boekje gekocht.
’s Avonds nog een kuisuitspatting krijgen en beginnen poetsen. De volgende ochtend beneden komen op blote voeten en zien dat het nog heel eventjes proper is. Dat je lekker kan doorwandelen zonder dat er een stukje boterham aan je hiel plakt, je hoeft geen dinosaurus te ontwijken en er wentelt geen babykousje onder de chauffage. Ja, dat uurtje is goud waard.

“Waar jij ook gaat, ik zal er zijn”

juli 30, 2015Liese 13 reacties

Ohja, ik heb mijn cd’s geroefeld. Er zijn er een dertigtal in de vuilbak beland (kopieën van cd’s die ik in feite niet meer wil horen). Een ander deel stak ik bij de dvd’s voor de kringloopwinkel. Voor de rest heb ik toch wel veel gehouden. Marie zou het moeten zien…. Ik ben ook zo’n persoon die echt nog cd’s gebruikt. Iemand probeerde mij laatst van Spotify te overtuigen maar ik vind het gewoon al een opdracht om regelmatig mijn cd-collectie aan te spreken. Meestal staat de radio hier op Studio Brussel al mis ik Christophe Lambrecht zo keihard (wanneer komt die terug??). Als er bezoek komt dan leg ik vaak een achtergrondcd op, meestal iets rustig (Elbow, dEUS of Norah Jones). Bij het roefelmomentje kwamen er heel wat herinneringen terug naar boven. De tijd dat Skunk Anansie hier volle bak door mijn cd-speler waaide (14 jaar oud was ik toen) of mijn collectie van Coldplay die ik door de jaren verzamelde (veel te lang geleden dat ik nog geluisterd heb). En dan waren er mijn cd’s van Sois Belle. Wie? Sois Belle, een groepje uit onze streek met geweldige muziek, als ik er dan echt een genre op zou moeten plakken zou ik zeggen: folk met een vleugje kleinkunst. We gingen indertijd -toen ze nog optraden- heel vaak kijken en altijd weer was het een feestje, ook al is niet al hun muziek aan de wilde kant.

Niet alleen de muziek is supergoed, ook de teksten. Jammer genoeg vind ik nergens een sample van hun muziek op internet. Zelfs hun officiële website lijkt opgedoekt. Too bad, sommige muziek dient gewoon om gedeeld te worden!

De hopeloze huisvrouwenshow

juli 25, 2015Liese 31 reacties

De mentaliteitsverandering die Marie Kondo met haar boek en haar tips wil bereiken is nog niet helemaal tot mij doorgedrongen vrees ik. Ik had me al lang verzoend met het feit dat ik niet de perfecte huisvrouw ben maar dat neemt niet weg dat het huishouden moet gebeuren -al dan niet perfect-. Toch verzucht ik wel eens. Waarom kan ik eigenlijk niet de perfecte huisvrouw zijn? Ben ik de enige waarbij de keuken er na het ontbijt zo uit ziet?

Een doos met vers fruit van gisteren, nog niet uitgepakt. De broodsnijmachine van deze morgen, nog niet opgeruimd. Een bloempotje dat eigenlijk in het compostvat moet, nog niet in het compostvat geraakt. Een fles evian die eigenlijk bij de babyvoeding moet staan, ergens halfweg blijven staan. Een krant, een tuutje en een sterilisator die aan het uitdrogen is. Een plastic zak met verse wortelen die nog in de frigo moeten geraken. Vuile papflessen die nodig in de afwasmachine moeten, maar die zit uiteraard nog vol met propere afwas.

Alles moet altijd “nog terug op zijn juiste plaats geraken”. Daar blijkt het schoentje altijd te wringen. Marie zegt: “Berg alles na gebruik terug op op de juiste plaats”. Het zou mij geen kwartier kosten om de keuken op te ruimen:

Toch veel aangenamer om op te kijken dit? Ik zucht, ik geef Marie gelijk en geniet nog even van mijn opgeruimde keuken alvorens ik hem weer vol gooi.

Liese geeft weg #1

juli 17, 2015juli 17, 2015Liese 10 reacties

Ja. ’t Is Marie haar schuld. Nadat ik drie maanden op de wachtlijst stond voor het boek “Opgeruimd” van Marie Kondo kon ik er eindelijk de voorbije week in beginnen snuisteren. De methode op zich is geen geheim: doe weg wat je niet meer nodig hebt en wat je wel nog nodig hebt geef je een plaats om het op te bergen. Marie (ik noem haar Marie, ze is mijn vriendin geworden ondertussen) zegt dat je niet mag vasthouden aan de dingen en ze moet laten gaan. In feite is het waar. Zo ruimde ik de categorie “mysterieuze snoeren” op. Het feit alleen al dat ze er een deeltje van haar boek aan wijdt zegt al genoeg. Er zijn echt mensen die veel te veel mysterieuze snoeren hebben liggen. Ik ben er één van en ik wed jij ook. Ondertussen mag je de “ben” vervangen door “was”. Ik vulde een plastic zak van de Renmans met “spooksnoeren”. Snoeren waarvan ik niet meer wist waarvoor ze dienden of waarvan het originele apparaat waar het moet aan verbonden worden verdwenen blijkt te zijn. Zo kwam ik 8 paar oortjes tegen. Oortjes van Nokia, oortjes van Sony, oortjes van apple, oortjes van ik weet niet meer wat. Enkel de goeie oortjes werden bewaard. Eén paar dus. De rest ging genadeloos in de Renmanszak, samen met nog een hoop andere brol uit de schuiven. Daarnet pakte ik de dvd’s aan. Alle dvd’s die we dubbel hebben of waarvan we zeker zijn dat we ze nooit meer gaan bekijken gaan de deur uit. Als jullie ze niet willen, dan gaan ze naar de kringloopwinkel. Weggooien vind ik nu net een stap te ver met een stapel dvd’s. Dus bij deze geef ik weg:

Alles wat hier op de foto staat is “te krijgen”. De echte Marie Kondo-fans zullen denken “ah neen hé”. De anderen zullen misschien zeggen “gow zeg, doe je dat weg?” ewel, voor die anderen: ja, ik doe dat weg. Geef gewoon een seintje in de comments of via mail als je mij persoonlijk kent en/of over mijn emailadres beschikt. Binnenkort: de CD’s! To be continued!

(en ja, ik weet dat Marie ook zegt dat je een ander niet mag opzadelen met je rommel, maar ik kan het maar vragen hé, ik duw het niet in uw pollekes…)