en anders?

Het is nog maar eens bewezen dat straffen en belonen (in mijn geval: doodsbedreigingen) wel degelijk een pedagogische kunst is:

Goed zo kippetjes, goed gedaan, bravo!  Een “vind ik leuk” op junder snavelbook! (en ja: ik ga dat ei nog afkuisen voor ik het in de frigo leg!)

Ondertussen wacht ik weer vol spanning op Rodriguez de postbode.  Je zou denken dat dat een Spanjaard is of een Mexicaan…maar hij ziet er eigenlijk gewoon als een gewone postbode uit.  Hij zegt ook geen “Ola” als je de deur opent, hij zegt gewoon “Pakketje!”  Dat moet toch een leuke job zijn, zo pakketjes aan de deur leveren.  Het is toch altijd geestig om een pakje te krijgen via de post en ik vermoed dat veel mensen glimlachen en “oeeeh” zeggen als ze het in hun handen krijgen.   Als ik al op voorhand weet wat erin zit is de meeste fun al eraf.  Maar als dat niet het geval is vind ik het toch wel een blij moment.  Eerst de afzender bekijken…en als ik nog niet kan raden wat er dan inzit begint de spanning helemaal op te lopen.  Snak snak snak aan de verpakking.  Meestal zitten er dan nog van die spanlintjes rond die steeds zo vreselijk irritant rondspringen als je ze in de vuilbak wil proppen.  In dit geval weet ik al wat ik morgen ga krijgen: Of Monsters And Men.  Toch kijk ik er naar uit.  Geluk zit in een klein pakje.

Verder wil ik juichen voor radijsjes!  Twee busseltjes van deze rode lekkernijen moesten er deze voormiddag aan geloven.  Dat mijn tong zowat in brand stond kon me niet deren, op moesten ze, op!  Cheerio voor radijzen!  En voor Rodriguez met zijn pakjes!