woerewoerewoerewoerewhiieettwhiieeett!!

Groot Respect voor:

• Mensen met twee of drie (of vier of vijf) kinderen.  Vooral als dat eerste of tweede kind niet eens zelfstandig een broekje aan of uit kan doen, laat staan op het potje kan plassen
• Mensen die aan een tweede of derde kind beginnen tout court.
• Ontwerpers van prachtige uitnodigingen

Gigantisch Blij met:

• mijn echtgenoot die momenteel bezig is met het opruimen van onze rommeltuin
• mijn tuin die er binnen een grote week weer barbecue-proof zal uitzien.
• Mijn middagdutje deze middag
• Mijn uurrooster, dat me middagdutjes en genieten van de flauwe zon toestaat
• Ilja’s nieuwe gewoonte om bij alles wat enigszins op een telefoon gelijkt “waho” te zeggen en vol spanning af te wachten tot iemand iets terugzegt.
• Ik krijg een verrassing voor mijn verjaardag.  Het leukste cadeau van allemaal dus.
• De tickets voor (The)Gossip in november
• Haruki Murakami
• Pingu, de hele middag lang Pingugeluidjes!

Heel Wat Minder Blij met:

• Brieven met roos/witte aanhangsels
• mijn kapotte garagepoort
• de lege bloempotten op mijn terras
• het vermoeide gevoel dat me al maanden in zijn greep houdt, dat me doet in slaap vallen in de zetel waardoor ik al veel te veel Dexter en Mad Men gemist heb. “Maar uw bloed is in orde Lieselotte, niks op aan te merken”  Alléé, ik heb toch goed bloed, das toch iets.
• het feit dat ik aan een film zelfs niet moet beginnen als een aflevering van een tv-serie al te lang is om wakker te blijven.  Maar mijn bloed is goed.
• het gebod van anderen om voor een broertje of zusje voor Ilja te zorgen.

Mixed feelings bij:

• de glimlach op mijn zoon zijn gezicht als ik met mijn mama-is-boos-stem “Neen, dat mag niet” roep.  Waarna ik enorm veel moeite krijg om niet in de lach uit te schieten als ik zijn puppyoogjes zie glunderen.
• De blik in zijn ogen als hij kijkt naar het geattaqueerde voorwerp dat hij moet gerust laten van mij.  Zo van “het kwam naar mij, het vroeg om aangeraakt te worden”
• De mama-is-boos-stem op zich, dat gaat precies soms eens luid bij mij.
• de gedachte dat het opvoeden nu echt begonnen is en dat dat van je eigen kind precies niet gemakkelijker is dan bij een ander zijn kind.
• Het feit dat hij kan huilen tot hij zonder adem valt en je intussentijd denkt “adem, adem dan toch!” terwijl je hem negeert.
• Dat hij zich na zo’n genegeerde huilbui gewoon terug op zijn kont zet en verder speelt alsof er niks aan de hand is.
• Andere mensen hun argumenten als je opgooit dat de kans bestaat dat er geen broertje of zusje meer komt.
•  Het feit dat je daar misschien geen keuze in hebt en de natuur soms wreed is en gewoon zijn eigen goesting doet.