frangi-paaikes

In de 5 jaar dat ik vlakbij de Aldi woon kun je mij daar toch gemiddeld 3 keer per week tegenkomen. Dat lijkt veel, maar waarom zou ik mijn frigo of diepvries volproppen met eten als ik het gewoon vers kan halen om de dag en de Aldi alles mooi bewaart in frigo’s voor mij? Het is een gewoonte. De mens is een gewoontedier. Dat lees ik toch altijd in psychologiemagazine, de bron van alle weet zeg maar, haha. Zelf ben ik zeker ook zo’n diertje. Een kleintje maar, maar toch guilty as charged als het over kleine gewentjes gaat. In al die Alditijd heb ik een bepaalde graai-mentaliteit ontwikkeld. Ik weet perfect wat waar staat en ik zou als het ware met mijn ogen toe naar de rekken kunnen lopen waar mijn producten te vinden zijn. Ik kan in 5 minuten binnen en buiten zijn, gewoon pak pak pak alles wat ik nodig heb en hier en daar eens een aanbieding erbijproppen. Ik zie ook niemand als ik in de Aldi ben, sommige mensen zien niemand als ze achter het stuur zitten, van mij is dat als ik aan speedgraaien ben. De madamtjes aan de kassa kennen mij al een beetje, nooit superveel mee maar meestal altijd hetzelfde. Soms sta ik er na een kwartier terug omdat ik tijdens het bakken ineens geen bakboter meer blijk te hebben. Vorige week sloot de Aldi voor 3 dagen omdat ze gingen vernieuwen. Hoe die verbouwing zou zijn voor mij kon ik wel voorspellen, maar dat het zo erg ging zijn had ik niet verwacht. Niets staat nog op dezelfde plek, mijn favoriete yoghurt stond ineens achteraan en niet meer in de frigo tegen de zijmuur, de courgettes moest ik ineens halen waar de yoghurt vroeger stond, g*dver zeg. Gedaan met graaien, ik bleef weg en weer lopen als een kip zonder kop omdat ik bepaalde artikelen niet vond. Heel mijn Aldi-structuur in de war verdikke! Ik ben uiteindelijk thuisgekomen zonder boter, die vond ik niet. En zonder de paai-frangipannes die ze als compensatie voor de sluiting gaven. Ik had mijn bonneke niet mee….geen frangipannes voor ons deze week….ik lust dat toch niet.