Geplaatst op

Drie…en de reste…

Bij thuiskomst van de schoolpoort aanschouw ik the damage.  Twee fluohesjes, twee mutsen en een weeshandschoen slingeren in de hal tussen wat stofnetten.  De uittocht was weer met veel zwier en zwaai.  Er staan twee overvolle manden geplooide was die maar eens naar boven moeten geraken en de living ziet eruit als een ontploft speelgoedkeukentje.  Kortom: alles lijkt weer als voorheen.  Alleen…’s avonds ben ik fit vrouw en ’s morgens moet ik mezelf uit mijn bed pellen.  Mentaal sta ik scherp maar mijn lichaam is nog niet in de juiste groove en dat mag stilaan gaan veranderen want ik hou ervan om een ochtendmens te zijn.  It’s my thing!  De meeste plannen worden normaal gemaakt bij mijn eerste drie kaffietjes.  Ik ben het niet gewoon om de hele voormiddag eigenaardige spasmes te verrichten met mijn wenkbrauwen om mijn ogen minder moe te doen voelen.  Ik hou ervan om ’s avonds tegelijk met mijn boek ook de dag dicht te klappen.  Er is een halve maand weggehapt terwijl we op reis waren en het was fantastisch, maar het feit dat we nu ergens in het laatste deel van maart zijn zorgt ervoor dat ik “uit mijn smete” ben.  Drie kaffietjes.   Het komt allemaal goed.  Maar eerst drie kaffietjes.

img_2423

 

 

Geplaatst op

The 7 myths of Happiness #3

Nog altijd volg ik de podcast “Happier” van de Amerikaans Gretchen Rubin en haar zus Elizabeth Craft.  Vorige maand schreef ik ook al een stukje over de ene aflevering waarin ze 7 mythes rond geluk bevestigen of ontkrachten…

Happiness Myth #3: A treat will cheer you up.

“When you’re feeling blue or overwhelmed, it’s tempting to try to pick yourself up by indulging in a guilty pleasure, but unfortunately, the pleasure lasts a minute, and then feelings of guilt, loss of control, and other negative consequences just deepen the blues.” (bron: website Gretchen Rubin)

Uiteraard gaan Gretchen en Elisabeth niet volledig akkoord met de stelling dat een verwennerij je zal oppeppen.  Of anders zouden ze deze mythe niet bespreken veronderstel ik.  Ze maken in hun podcast het onderscheid tussen een traktatie waarbij je een shot geweldigheid zal krijgen of een traktaat waarbij je je over een langere periode beter zal voelen.  Sommigen keren waarin ik mezelf een verwennerij geef voel ik me achteraf slecht.  Ik maak mezelf er regelmatig schuldig aan.  Zo weet ik al dat ik eigenlijk geen zak gele M&M’s moet kopen omdat ik die van de eerste tot de laatste M volledig opeet zonder limiet “omdat ik het verdiend heb“.  De laatste jaren hoef ik ze zelfs niet van mezelf te verdienen.  Veelal denk ik “oh, als kind had ik dit nooit gemogen, nu ben ik mijn eigen baas, nèh!” of “ik sport en beweeg veel, die komen er toch niet bij“.  Dus neen, ik ben niet goed in het kanaliseren van mijn “treats”.  Er wordt aangeraden om -bij elke keer dat je jezelf  wil belonen- eens stil te staan bij “ga ik me hier beter bij voelen achteraf of doe ik dit nu enkel omdat ik het zelf nu echt wil?” Uiteraard ben ik niet blij met mezelf als ik 500gr M&M’s naar binnen heb gesmikkeld. Het moment zelf is het zalig, maar achteraf lig ik met mijn maag en mijn schuldgevoel in de knoop.  Soms zijn er momenten waarop ik denk “mijn kinderen zouden dit moeten weten….”.

Maar het blijft soms moeilijk om te weerstaan aan de gedachte van “pfff, ik heb dat verdiend“.  Na een moeilijke dag met twee hangerige kinderen in de zetel ploffen en een zak chips opensnakken, het voelt soms echt geweldig.  De dag erna liggen de chipskruimels mij soms wel veroordelend aan te staren.  Soms hoor ik ze fluisteren: “jaja, heel die zak is op!”.  En dan prop ik hem ietwat beschaamd de vuilbak in. Aan de andere kant is die kleine shot geweldigheid wel een opsteker op dat moment van de dag.  Ik kan er zelfs naar uit kijken.

De zussen zijn voorstander van het opmaken van een lijst met “healthy treats”.  Healthy treats?  Pfft.  Saai.  Ik weet het.  Het gaat over dingen die je op langere termijn zullen gelukkig maken en niet voor een acute shot awesomeness zorgen.  Zelf vind ik het moeilijk om zo’n lijst op te maken.  Ze stellen voor om jezelf bijvoorbeeld op een lange wandeling te trakteren, of een koffie met een vriendin.  Maar mijn koffie smaakt altijd nog dat tikkeltje beter met een potje gele M&M’s.  En mijn wandeling is nog amusanter met de gedachte dat ik daarna mijn koffie met mijn M&M’s ga nuttigen bij een vriendin.

Weet je, het gaat allemaal over kanaliseren en zelfbeheersing denk ik.  Ik weet van mezelf dat ik weinig grens ken als het over smoefeling gaat dus ik koop er geen.   Ik weet dat ik niet “een klein beetje kan roken”.  Neen, als ik er (terug) aan begin is het om zeep.  Dan ga ik all the chimney way.  Als er geen verleiding is hoef ik er niet aan te weerstaan, dus neen, één sigaretje en dan stoppen, dat zou voor mij niet werken.  En dat heeft niets met mezelf trakteren te maken.  Met eten is dat net hetzelfde.  Doe mij dus geen 10 gele M&M’s eten en dan stoppen en het zakje in de kast bewaren tot morgen.  Maar het feit dat ik dat weet is veel.

 

En jij?  Waarop trakteer jij jezelf wel eens?  En moeffel je ook soms vlug een lege zak chips weg in de vuilnisbak?

 

Geplaatst op

en hoe is het nu met de Bullet Journal?

Op de blogcocktail had ik het erover met Renilde en Bert: hoe het zit met de Bullet Journal?  Ewelja.  Ik heb hem nog.  Beter nog: ik gebruik hem zelfs nog :).  Annelies lijkt niet echt overtuigd maar ik blijf het een handige tool vinden om overzicht te bewaren in mijn week.

IMG_20170906_211743

Het is nu al het tweede schriftje dat ik volkrabbel met allerhande afspraken, to-do-lijstjes, blogideetjes etc.  De volgende ligt al ongeduldig op mij te wachten, want dat is echt een pareltje:

IMG_20170826_075500

Oh, mijn eerste gepersonaliseerde Moleskine.  Ik doe een Mister Burns -yeeeezz-ken want het is echt een schoontje.

mister burns

(Merci keppetje hiervoor).  Mijn liefde voor notitieboekjes is alom gekend, misschien moet ik maar eens een blogpostje gewoon met de hand uitschrijven in één van die boekjes en hier publiceren.  Of zoals het geweldige Satiregram op Instagram, op een post-it.

De items die ik gebruik in mijn BuJo zijn ongewijzigd sinds mijn vorige review.  En ja, ik sukkel nog altijd met hetzelfde verhaal: ik kijk er te weinig in overdag zodat ik toch nog dingen durf te vergeten, ook al schreef ik ze effectief op.  Ik heb dan ook geen gestructureerd leven qua werkuren waardoor ik geen vaste uren heb om bepaalde dingen te doen, zoals daar zou kunnen zijn: mijn BuJo weer ter hand nemen.  Ik sleep hem ook niet mee, net zoals ik dat nooit met mijn agenda doe.

IMG_20170926_114726

En laat ik in 2018 de agenda volledig varen?  Daar ben ik nog altijd niet klaar voor, ik moet een overzicht kunnen blijven bewaren voor een half jaar ver in functie van werkende weekends en dergelijke.  Momenteel heb ik nog geen goesting om dit ook in mijn BuJo te noteren.  Ik blijf het dus combineren met een papieren agenda, maar gelukkig krijg ik daar geen slagen voor, want hoe je een Bullet Journal gebruikt, dat is nu toch eens volledig uw eigen gedacht.  Niewaar?

 

Geplaatst op

Review: Bullet Journal de handleiding

IMG_20170721_183742

Bullet wuk?  Of voor diegenen die ondertussen wel weten wat het is: jij ook al??  Ohja.  Ik ook.  De start van mijn verlof kwam als een ideaal moment om eens “voor echt” met een Bullet Journal te beginnen.  Ik had wel een systeem met een notitieboekje waarbij ik allerlei lijstjes combineerde maar echt overzichtelijk was dat niet.  Sommige lijstjes vergat ik gewoon en bleven maar slingeren in het boekje.  Naar aanleiding van de lancering van de handleiding die Kelly schreef besloot ik om ook het youtube-filmpje van Ryder Carroll -de soortement van uitvinder van het systeem- goed te bestuderen.  De handleiding die Kelly erbij maakte vervolmaakten het systeem voor mij.

Wat een Bullet Journal juist is kun je zien in bovenstaand filmpje.  Half bloggend Vlaanderen weet het ondertussen ook.  Het systeem blinkt uit in zijn eenvoud.  Een paar basislijnen en je bent vertrokken voor iets wat je volledig naar je hand kan zetten.  Bullet Journals moeten helemaal niet fancy, volgekleurd of zelfs netjes zijn, maar het is wel mooi meegenomen.  De handleiding van Kelly kwam van pas omdat ik toch nog een aantal extra’s wou van dichter bekijken.  Ik heb zelf niet de tijd om me met handlettering en banners bezig te houden, ik heb er ook geen geduld voor.  Op een ander vind ik het dan weer geweldig oogstrelend.

IMG_20170721_074112

 

* Aspecten die werken voor mij

  1.  De future log –> plannen voor de iets verdere toekomst reeds noteren per maand
  2.  Het krachtige van daily logs –> enkel wat puntjes waar ik die dag zeker werk van wil maken
  3. Het feit dat ik gewoon alles samen kan brengen in één boekje.  Ook dingen die ik anders niet eens zou noteren maar gewoon eens over zou nadenken en het dan weer zou laten aanmodderen  –> Plannen worden veel vlugger concreet als ik tijd neem om ze neer te schrijven.  Al is het maar omdat ik ze zwart op wit zie staan.
  4. Ik moet er niets van. Het moet niet mooi zijn, het moet niet volledig volgens de regels, het moet niet overal gelijk zijn.  Ik moet al zoveel heelder dagen dat ik mezelf niet wil klemzetten.
  5. Mijn blogideetjes staan nu allemaal samen en zijn geïndexeerd, niet meer “ergens op een blaadje in een notitieboek”.  
  6. Na een maand intensief gebruik kan ik toch wel zeggen dat ik rust ervaar maar ik kan het nog niet expliciet beoordelen aangezien ik nu in verlof ben en het dan sowieso rustig is in mijn hoofd. 
  7. Schrijven –> niet alleen onthou ik veel beter als ik het neerschrijf, ik schrijf ook gewoon heel graag, ik kreeg vorig jaar een gepersonaliseerde balpen van mijn liefje cadeau en die is momenteel mijn partner in crime.

* Zaken die ik niet gebruik of niet van plan ben om te doen:

  1. De moodtrackers, mandala’s en die ingewikkelde dingen om op te stellen
  2. Banners en andere krullewietjes wegens teveel werk en te weinig courage.
  3. Mijn werk BuJo in mijn privé BuJo combineren.  Ik hou deze strikt gescheiden omdat ze volledig naast elkaar lopen.  Nu het nieuwe werkjaar er in september aankomt ga ik ook voor het werk volledig over op systeem BuJo om duidelijkheid te scheppen in mijn notities. Al was het maar om te voorkomen dat iemand totaal niet aan mijn notities zou uitgeraken in het geval ik het werk zou moeten doorgeven.  Het is niet de bedoeling maar you never know.IMG_20170718_093534
  4. Mijn financiën bespreken in mijn BuJo.  Uiteindelijk blijft het een notitieboek en het kwijtspelen lijkt me wel iets dat zou kunnen gebeuren.  (ik weet nu al wie er deze opmerking oogrollend keihard zal bevestigen!)

* Wat ik in mijn volgende BuJo anders ga aanpakken:

  1. Ik ga meer pagina’s voorzien voor mijn index.  Ik begon mijn eerste BuJo in een fijn schriftje, eerder om eens te zien hoe ik het zou ervaren.  Nu ik binnenkort overga op een dikker exemplaar ga ik toch wat meer ruimte inplannen hiervoor.  De index vind ik één van de grootste kwaliteiten van het systeem dus dat is voor mij heel belangrijk.
  2. Ik gebruik washi-tape om de pagina-titels te ondersteunen.  Misschien kan ik voor elk onderdeel een verschillende kleur tape gebruiken.  Zo komt er wat structuur in het geheel.  Aan de andere kant is bonte sterren meets lijntjes meets spikkels ook niet lelijk om op te kijken eigenlijk.
  3. Mijn attitude zal nog een beetje moeten aangepast worden.  Ik noteer veel in mijn BuJo maar ik zou er nog meer eens moeten in kijken overdag.  Of ben ik teveel met mijn hoofd in verlofsfeer?

* I’m intriged!  Waar kan ik meer lezen?

In het boek uiteraard.  Er wordt op Talesfromthecrib ook heel wat uitleg gegeven, maar ook andere bloggers gebruiken dit systeem of zijn er mee van start gegaan:

Miss Pixie is er echt wel een krak in.

Renilde is crazy in love.

Ik weet niet of Bert er al dan niet mee bezig is, maar hij klonk wel overtuigd.

Binnen enkele maanden plan ik een her-evaluatie van het systeem.  Ik zet het alvast in mijn future log en bij mijn blogideetjescollectie.  You see: I already speak Bullet Journals.

IMG_20170721_193236

 

Geplaatst op

Hoe ik 8 kg vermagerde zonder daar een chiptje voor te laten a.k.a. mijn moeder vreest dat ik anorexia heb.

Er was een moment nadat ik op mijn kop gekletst was dat ik niet durfde te gaan lopen.  Er was ergens iets mis aan mijn rug maar tot ik daar meer over wist nam ik geen risico’s.  In die periode stond er een date met vrienden die we al een hele tijd niet meer hadden gezien gepland.  Bij het blije terugzien merkten we meteen op dat zij allebei ferm vermagerd waren.  “Door de weightwatchers-app” klonk het lovend.   Mijn lief pruttelde ook al een hele tijd dat hij eigenlijk wel wou vermageren maar dat hij er de courage niet voor vond.  Zelf was ik toen ook nog niet terug aan het sporten en de vrees om weer over de 80kg (kid you not, we spreken zomer 2014) te wegen was niet ongegrond.  Ik ben een enorme smoefelbeer.  Je kunt me geen groter plezier doen dan met chips en taartjes.  Of een zakje M&M’s (van die gele).  Een aperitief, daar horen ook hapjes bij.  Toch?  Gow!  Eén ding wil ik duidelijk stellen: ik heb mezelf nooit te dik gevonden.  Ok, ik ben geen slanke deerne die feilloos in elke broek past, het is een serieuze struggle om iets te vinden dat mij flatteert en dan nog kies ik heel vlug voor zwart.  Mijn grootte (1m78) werkt ook niet in mijn voordeel, ik heb lange benen maar ook brede schouders, daardoor zie ik er al vlug zwaarder uit met zo’n breed bovenlichaam.  Dus, de weightwatchers-app.  Daar werden we vriendjes mee, mijn lief en ik.  Samen gingen we ervoor.  Ik schrok mij een accident van wat ik allemaal binnenstak op een dag.  De punten die ik moest ingeven tikten volle bak aan.  Na een maand gaf ik de app al op, maar ik was wel enigszins overtuigd van bepaalde dieet-formules.  Die combineerde ik automatisch doordat ik inzag hoe vettig wij aten/eten.  Gehakt, room, grote porties puree, njammie!  Ik lach wel eens met Pascal Naessens op mijn instagram   Toch volg ik wel enkele principes.  Ze is geen fan van aardappelen en brood.  Ik wel.  Ik vind een witte boterham met een laag choco to die for.  Dus ik eet nog altijd brood en aardappelen.  Gewoon minder.  ’s Morgens vervang ik de broodmaaltijd door Griekse yoghurt met vers fruit.  Ja, die Oikos en dinges, dat is vettig, maar ik vul er mijn maag mee tot ’s middags.  Weightwatchers laten je punten omhoog gaan hoe meer iets weegt, ik eet hetzelfde als daarvoor.  Gewoon een kleinere portie.  In een ander opzicht gebruik ik simpelweg mijn gezond verstand.  Gefrituurde gerechten vermijd ik, maar als ik op een feestje een vettige garnaalbal voor mijn neus krijg dan steek ik die zonder schroom binnen.  Mmmm vettige garnaalbal.  Ik maak meer overwegingen: heb ik echt zin in frietjes of is het maar “gewoon voor het gemak”?  Bij echt vettige frietengoesting dan gaan we naar de frituur.  Bij “bwahja” maak ik vlug iets klaar.  En ik loop.  Geen afstanden meer van 10 tot 12 km zoals vroeger omdat deze teveel tijd roven.  Door mijn trage looptempo was ik al vlug twee uur bezig (lopen + douchen + haar drogen + bekomen) en daardoor was de frequentie minder.  Nu ga ik minstens 2, heel vaak 3 keer per week gaan lopen, een kortere afstand (5,5km).  Ik ben vlugger over en weer en ik blijf het graag doen.  Door het gebruik van mijn Fitbit ben ik ook wandelen op een andere manier gaan bekijken.  Blijkbaar verbrand ik met wandelen gigantisch veel calorieën, niet gezeverd: meer dan bij lopen.  Ons ma zegt dat ik moet stoppen met vermageren.  Ik ben veel te mager volgens haar.  Zelf ben ik nu op een mooi gewicht van 70kg gekomen.  De eerste keer dat mijn weegschaal dit aangaf was ik echt geschrokken.  Door minieme veranderingen kon ik toch vermijden dat mijn BMI de hoogte in ging.

IMG_20170609_122323

Ik weet dat ik niet mag overdrijven.  Mij zul je geen honger doen lijden hoor, ik eet meerdere keren per week chips of ijsjes in warme dagen.  Als er taart is smul ik gretig mee.

IMG_20170523_132152_899

Maar er zijn ook hele brave momenten waarop ik koude schotels prepareer en mijn aardappelenhoeveelheid aanpas.  Dagen waarop ik minder wild met pasta in het water strooi en een witte boterham als een delicatesse wordt beschouwd.  Gezond verstand in een gezond lichaam heet dat zeker?

 

IMG_20170609_125456

Filters op mijn foto’s en zwarte kleren.  Dat zal er altijd een beetje in blijven zitten.  Ik ben nooit ontevreden geweest over mijn lichaam, zelfs al is het bezaaid met striemen, putjes en overschotjes hier en daar.  Ik hou van mezelf.  Onzekerheden zullen er altijd zijn, met of zonder 8 kg extra vlees.

(ohja, het lief is trouwens succesvol vermagerd, daar is het verhaal eigenlijk mee begonnen, tot ik het weer op mezelf betrok 😉 )

 

Geplaatst op

Worst Housewife Ever part how much?

Het kan gebeuren dat ik op middagen alleen thuis wel eens voor de TV eet en mijn honger naar reality-tv stil in combinatie met een portie verse spaghetti of in deze tijden een weightwatchers-gerechtje.  Ik neem het er wel eens van na een voormiddagje met een hyperactieve peuter in huis.  De hele voormiddag ben ik bezig tussendeuren dicht te doen, legomannekeshelmpjes uit zijn handjes prutsen, de droogkast weer af te leggen en het kleine spook achterna te zitten als hij mijn gsm nog maar eens steelt.  Dan profiteer ik wel eens om tijdens zijn middagdutje even tijd te nemen voor mezelf.  Me opladen voor de volgende shift waar hij om appeltjes smeekt, bekers water laat vallen of er met een alcoholstift vandoor gaat.  Ik ga er niet om liegen, hoe graag ik ze ook zie, thuis zijn met mijn kinderen, ik vind dat vermoeiend.  Wat het er niet gemakkelijker op maakt is omgaan met mezelf en mijn slordigheid.  Ik probeer het, maar het blijft steeds een strijd met net diè persoon die er iets aan kan veranderen: mezelf.  Eén die ik nooit lijk te winnen.  Mijn slordigheid verslaat mij.  Ik win niet van de slechte gewoonte om niet achter mijn eigen gat op te ruimen.  Thuis vind ik het moeilijk om mijn focus op één iets te leggen, ook al omdat ik steeds weer onderbroken word door een pamper, een e-mail, een playmobilpoppetje dat vastzit in een camion of gewoon 15 keer “mamaaaah?”.  Als ik aan het koken ben gebeurt het minstens één keer per week dat ik iets laat aanbranden.  Was plooien gebeurt in verschillende shiften.  Regelmatig moet ik een gewassen keukenhanddoek uit de peuter zijn handen redden of er loopt al eens een kleuter rond met een verse onderbroek op zijn hoofd.  Toen ik me vandaag neerzette met mijn “kleurige kalkoenschotel” was het weer om zeep, tussen telefoneren en kijken naar Mijn Pop-Up Restaurant door was ik enigszins “vergeten” dat de keuken nog moest opgeruimd worden.  Met mijn bord leeg, mijn maag gevuld, Linus stemmetje door de babyfoon taterend, kom ik terug in de keuken:

img_20170224_134144.jpg

Shit.  Een catastrofe.  Elke vrije dag opnieuw ziet mijn keuken er ’s middags zo uit.  Hoe is het mogelijk?  Ik word er moedeloos van.  En het is puur mijn eigen schuld.

Na een koffietje en een tandje bij ziet het er zo uit:

img_20170224_144931.jpg

Toch stukken aangenamer om in te vertoeven, al zeg ik het zelf.  Ik hou dat beeld voor mij als ik de chaos creëer, het is vaak in mijn gedachten, maar toch lijk ik mijn slechte gewoontes niet te overwinnen.  En de kinderen maar stimuleren om op te ruimen!

Geplaatst op

Zondagavond is voor chillbroeken

Zondagavond.  Het lief drumt.  Op verplaatsing gelukkig.  De roomba stofzuigt de keuken terwijl ik Linus klaarmaak om te gaan slapen.  Hij pruttelt tegen.  Zoals altijd als hij op het verzorgingskussen ligt.  Een kwartier, een grote fles melk en veel keptjes later ligt hij nog na te vertellen van het weekend door de babyfoon.  Vooral het bezoek aan het rusthuis heeft indruk nagelaten.  Hij werd er door elke oma aangesproken en duwde eigenhandig een rolwagen vooruit, jawel, terwijl er iemand in zat.  Ilja kijkt  naar iets kwek-achtig op tv en laat daarbij zijn hoofd al op de boord van de zetel rusten.  Ik poets de keuken terwijl de roomba de gang stofzuigt.  In een mum van tijd is die droog door de avondzon en een zuchtje frisse lucht.  Als Dora begint te zingen van “Het lukte, het lukte, yeah, yes we dit it!” (ik zing altijd mee, ik kan er niet aan doen,ook al is ze semi-irritant) geeft ze het startschot van het slapengaan-ritueel bij Ilja.  Ondertussen ben ik al bezig met het opdrogen van de livingvloer.  Mijn poetshulp komt op dinsdagochtend de hele boel kuisen en op zondagavond is het water alweer donkerbruin als ik het in de spoelbak giet.  Onvoorstelbaar hoe vlug alles vuil wordt.  Om 19u liggen de twee rascals in bed en kan ik mijn stoelen alweer op zijn plaats draaien.  Zondagavonden zijn voor opruimen, in mijn hoofd en in mijn huis.

Ik doe een oude t-shirt aan en de chillbroek die ik van mijn broer “erfde” toen hij verhuisde.  Pieter sloeg hem gisteren al aan, maar vandaag sla ik vlug mijn slag nu hij er niet is.  Ik denk aan Schanulleke.  Ze kwam al twee dagen niet meer thuis.  Ik miste ze toen ik alle deuren openzette om de tocht erin te steken.  Normaal catwalkt ze altijd door mijn natte vloer waarop ik haar steevast terug buitenjaag.  Het eten dat ik deze middag in haar bordje legde is onaangeroerd gebleven…Als dat maar goed komt.

Zondagavond is er tijd om het hoofd leeg te maken, niets speciaals meer te doen.  En aan de kat te denken.

img_20160925_194252.jpg

 

 

Geplaatst op

My toyota is fantastic

Het was al een maand voorspeld maar ik had er nog alle hoop op dat ze het volledig verkeerd zagen. Na een tweetal uren werk bij een normaal onderhoud aan mijn geweldige Yaris hadden ze op een trieste dag in augustus aan mijn echtgenoot verklaard in de garage dat hij op sterven na dood was (that is: de auto, mijn man is nog very much alive and kicking). Een roestige onderkant, dat kon er nog mee door, maar de uitlaat ging het begeven en ook vooraan hadden ze al laswerken moeten uitvoeren om het ding nog enigszins een oog te geven. We stapten 450 euro armer en blij dat hij alsnog startte naar buiten. Het ging steeds goed, het taaie brokje bleef goed zijn ding doen. Vijftien jaar oud waarvan tien jaar onder mijn gat, dat kan tellen.

Zaterdagavond reed ik rechtstreeks van een babyborrel naar mijn werk om mijn nachtdienst aan te vangen. Ineens op de expressweg hoorde ik een johnybak achter mij. “Wrang wrang wrang wrang” ging dat. Ik dacht man toch, ’t is weer niet mogelijk en reed oogdraaiend verder. De Johny bleef achter mij hangen (they always do). In de achteruitkijkspiegel zag ik echter niemand. Voor mij: niemand. Dan viel den euro: het was mijn eigen auto die zo’n lawaai maakte! Fak! En nu? Ik begon lichtjes te panikeren. Ging ik nog wel op mijn werk geraken en mens moord, wat ruttelde er daar de hele tijd? Ik reed -rallygeluiden producerend- door het centrum van Ieper om er op de dichtstbijzijnde parkeerplaats eindelijk met een daverende borstkas tot stilstand te komen. Onder de wagen liggend zag ik niet meteen iets, ik ging zweren dat er iets over de grond sleepte toen ik aan het rijden was. De volgende dag konden we nog rallygewijs naar de garage rijden maar we wisten alletwee dat het om zeep was. De Yaris is dood. En reanimeren ging ons veel te veel geld kosten. Het is met heel veel spijt in het hart dat ik hem overlaat aan de garage (die ons nog wonderbaarlijk veel geld geeft voor zo’n oude bak) om mij in Yaris 2.0 te placeren. We vervingen de Yaris door een andere Yaris. Geef toe, 10 jaar rijden met een occassie, nooit kosten aan gehad tot dit jaar, het is een goed autootje geweest. Maar all good things come to an end zingt Nelly Furtado en gelijk heeft ze.

wpid-20140930_0923332.jpg.jpeg

Voor zijn ouderdom toch nog een redelijk hip dingetje.

wpid-20140930_0923512.jpg.jpeg

Veel plezier in het buitenland, hopelijk houden ze daar evenveel van jou als ik deed.

wpid-20140930_0924142.jpg.jpeg

Welkom Yaris 2.  We moeten elkaar nog een beetje leren kennen en aanvoelen maar het klikt vast en zeker ook tussen ons.

 

Geplaatst op

Als tien mensen mij zouden beschrijven zal er bij 8 van die 10 mensen zeker het woord “rustig” of “chill” terug te vinden zijn.  Can’t blame em, ik vind mezelf ook rustig en chill.  Mijn lief volgde laatste een cursus mindfulness, toen ik de pagina’s doorbladerde met de tips vond ik niet dat ik veel moeite moest doen om mezelf mindfuller te maken.  Ze hadden mij beter als draaiend object gebruikt in die cursus “kijkt allemaal naar deze persoon: zo ziet mindfull eruit in de praktijk mensen” en dan zou ik een paar reverences maken en tegelijkertijd mijn armen openzwaaien en ping ping, money in the pocket.

Het is nochtans niet altijd zo.  Er zijn ook dagen dat ik mij erger aan de dingen rond mij.  Al komen die maar weinig voor (aaaah, André Hazes! update: tis Paul De Leeuw…:-)).

*  De perfecte moeder.  Niet het feit dat ze perfect is, dat ze er altijd uitziet alsof ze naar een receptie moet, vermoedelijk dagelijks een driegangenmenu op tafel tovert en ik wed erop dat ze kan meepraten over naaipatronen, neen.  Het is het feit dat ze mij negeert en doet alsof ik niet besta. Ik kom haar regelmatig tegen, soms staat ze te praten met een persoon waar ik ook mee sta te praten, en toch blijft ze me negeren.  Ze kijkt straal door me.  Als ik haar ken, dan moet zij mij toch ook kennen??  En what the hell heb ik haar eigenlijk misdaan?

*  Mijn gsm.  Een smartphone sony xperia, bijna 2 jaar oud.  Doet nooit wat ik wil dat hij doet.  Eerlijk is eerlijk, ik heb dikke vingers en veelal zit ik gewoon op het verkeerde icoontje te tappen om een bewerking uit te voeren.  Maar soms staakt hij ook gewoonweg.  Dikwijls bij de dingen waarvoor hij in eerste instantie dient: bellen en smsen.  Als ik een deftig telefoongesprek wil voeren dan valt de verbinding weg.  Wil ik een sms versturen dan moet ik het ding soms heropstarten omdat er altijd zo vies geel sms-icoontje komt roepen: “kan niet verzenden”.  Wat?  Kan niet verzenden?  ’t Is verdikke al dat je moet kunnen, stom spel, en waarom niet? Mijn nokia 3410 uit de jaren stilletjes verzond altijd een sms, no mather what!  Maar dan komt er geen antwoord want hij staakt.

* De armspieren van mijn echtgenoot.  Al drie keer heb ik het hem gezegd, misschien, als ik er eens over blog, dat hij er echt wel eens aandacht voor zal hebben: DE HANDREM!  Ik krijg dat ding niet meer naar beneden als hij die keihard opgetrokken heeft.  Zelfs met twee handen krijg ik met de meeste moeite van de wereld dat ding open.  Er zal een dag komen, en die komt er, mark my words, dat ik effectief niet ga weggeraken.  De vorige keer had hij geluk en stond auto nummer 2 nog op de oprit, ik kon vlotjes wisselen van wagen.  De volgende keer is het pech voor mij, (maar nog veel meer voor hem -typte ze vijandig-)

*  Kruimels.  Konden ze maar een brood uitvinden dat niet kruimelt.  Kruimels op de grond, kruimels op tafel, op de keukentablet, vreselijk.  En elke dag zijn ze er hé, geen dag zonder kruimels.

* De schoendoos waarin ik mijn ondergoed bewaar.  Wie bewaart er nu zijn ondergoed in een schoendoos?  Ja ik ja, en niet zomaar een schoendoos: een te kleine schoendoos.  “Ewel, begin dan een tweede doos hé” hoor ik u denken.  Ahja, inderdaad, dat kan ik doen.  Al vergeet ik dat telkens en erger ik me als ik mijn onderbroeken boven op mijn beha’s toren.  Tegelijkertijd hoop ik dat ze niet omvallen en al mijn plooiwerk voor niets is geweest.

* Mijn uitsteldrang.  Zo kan ik veel te lang wachten met een dom taakje en me blijven ergeren aan het feit dat het nog niet is gebeurd.  Ahja, kijk naar die schoendoos.

* Mijn verloren kbc-online-bakje.  Dit is zowat het enige object in ons huis dat steeds op dezelfde plaats ligt en nu kan ik het nergens vinden.  Ik zou de app van kbc online kunnen installeren om mijn bankaffairen te regelen.  Maar mijn gsm staakt daarvoor teveel.

Het zijn slechtst een paar werkpuntjes in mijn verder stressloze bestaan.  Ik fret er ook mijn kas niet voor op, het is nu zo.  Kruimels zijn kruimels, en ook al doe ik het wel, mij eraan ergeren verandert de zaak niet.  Al zou het leven toch veel toffer zijn zonder kruimels.  En met een extra ondergoeddoos.

 

Geplaatst op

Papierslag

Twee uren ben ik zonet bezig geweest met het sorteren van mijn papierhandel.  Er staat zo’n dumpmandje in onze bureau annex kinderkamer waar de betaalde facturen, garantiepapieren van toestellen, belangrijke informatiebrieven in terecht komen.  Betaald?  Dump away!  Het moment dat je bij het dumpen merkt dat de hele stapel begint te glijden is het echt tijd om te sorteren.  Met de perforator in de aanslag.  Ik ben er al ferm in verbeterd. Wat zeg ik, verbeterd!? Ik ben een sorteenqueen ik!  Vroeger had ik niet eens mappen waarin ik kon sorteren.  Nu heb ik per jaar een “classeur” met zelfs tussenschotten per thema.  Stiekem geef ik ook de thema’s een tussenschotkleurtje dat bij hen past.  Zo is Telenet geel en Axa blauw. Dat ik dringend een leven moet krijgen, ik weet het.  Oh en is er een nieuwe hype in nietjesmachineland?  Ik kreeg nu reeds enkele keren een bundel papieren die linksonder samen werd geniet.  Is dat nu totally it dezer dagen op kantoren? Komt de kantoorchef dan met zijn lepel tegen zijn koffietas tikkend roepen “Mensen, vanaf nu nieten we bundels onderaan links, dat staat veel gesofisticeerder!”

wpid-DSC_0913.jpg

Linksonder is de nietjeshype voor 2014 mensen.  Echt doen.

Het feit dat ik tijd kan maken om papierhandel te sorteren wil zeggen dat ik mee ben met alle andere dingen die dringend moesten gebeuren.  Zoals de outfits voor de huwelijksfeesten op 7 en 22 februari.  Die zijn zo goed als aangeschaft. (halleluja!)  Mèt behulp van de winkeljuffrouw in Steps.  Bij McGregor gingen we kijken voor de wederhelft.  Daar waren ze precies minder behulpzaam.  Toen mijn lief naar een geschikte das vroeg voor bij het hemd van zijn keuze zei de mevrouw “ah, daar hé, in het dassenrek”.  Ahja juuste…

Er was ook even poetsstress.  (echt, een leven, nu astublieft!).  De isolatiemannen waren op woensdag klaar maar door mijn werkuren had ik geen tijd gehad om de boel op de kuisen.  Dus zaterdag begon ik de stoflaag die over ons HELE huis lag weg te nemen.  Echt, ik had dweils tekort om ons huis proper te krijgen.  Het was erover.  Ik heb nooit dweils tekort, zoveel poets ik namelijk niet.

Het waken bij meme neemt ook nu en dan een voormiddag in beslag.  Maar aan de andere kant, dan neem ik echt eens tijd om te lezen.  Zo las ik in één week “Zomerhuis met zwembad” uit van Herman Koch.  Een aanrader.  Ik ben nu eindelijk begonnen aan “Nachtfilm” van Marisha Pessl.  Ik heb nogal de neiging om de tips van mijn broer te volgen bij het spenderen van mijn boekenbonnen.  Tot nu toe had hij gelijk, het leest als een trein.  Alleen jammer dat het boek weer te zwaar is om langdurig in bed te lezen.  Daar moeten boekenmakers echt eens over gaan nadenken.  En neen, ik hou niet van schermlezen, dus geen kindle voor mij.

wpid-DSC_0914.jpg

En wat valt de zon hier heerlijk binnen vandaag.