magnums en een beetje triestigheid

Eén magnum gratis bij aankoop van 6 flessen.  Reclame voor Colruyt in mijn inbox zojuist..  En of het mijn aandacht trekt.  Een magnum?  Een witte of nee, één met nootjes graag. 

Na de reportage in Iedereen Beroemd (oftewel Man Bijt Hond 2.0) over Carolus die zijn eerste dag in het rusthuis beleefde kon ik een beetje tristesse niet tegenhouden.  Eerst moest ik aan vroeger denken want Carolus is een naam die ik enkel van Het Liegebeest ken.  Carolus en Dries de poortwachters waren dat dacht ik?  Carolus in het rusthuis zag er echter nogal kwiek en content uit.  Nadat hij geskyped had met zijn Waalse vriend en zijn kamer toonde via internet moest hij zelf zijn slab aandoen om te eten.  Ik weet het zo niet met rusthuizen, soms denk ik, best dat ze bestaan, best dat verzorgers de bejaarden kunnen begeleiden.  Andere keren denk ik: laat me daar nooit of te nimmer naartoe gaan.  Kill me now, take a sharp object and slice it down my throat (schaamteloos gestolen uit een tv-serie deze quote).  De hele dag in dat gebouw, als je geluk hebt een telefoontje van je zoon, op zondag frietjes met gemalen biefstuk en daarna koffie met gesopte taart.  Of zie ik het beter zo: chillen met de homies van in het geburchte, kaartje leggen, beetje zappen op uw kamer, boekje lezen, wandelingetje over het grasplein.  Als het regent lachen met de voorbijgangers die zeiknat worden en bijna uitglijden, loeren naar knappe verpleegsters in Carolus’ geval.  Hopelijk wordt Carolus gelukkig.  En hopelijk zijn er in zijn rusthuis wèl magnums met nootjes te vinden, want die met de nootjes zijn toch de beste?