An end has a start

Er wordt weinig tot nooit over mijn werk geblogd. (zijn de oogjes van de meelezende collega’s al aangetrokken nu? 🙂 )  Nochtans kan ik na 10 jaar sociale sector al een aantal verhaaltjes kwijt maar het recht op de privacy van de bewoner en de collega vind ik belangrijk.  Niet gezeverd waar.  Daardoor blijft het bij vage vertelsels die meestal gewoon een tekst op gang trekken.  Deze week was er echter een raar moment.  Ik werd bij de directie verwacht.  In eerste instantie riep ik “Ik ga toch mijn bon niet krijgen hé!?”  “Maar neen!!” riep mijn afdelingshoofd “Vereuveringe hé” antwoordde ze grijnzend.  Ik wist niet wat ze daarmee bedoelde maar het feit dat er geen bonnen gingen uitgeschreven worden kon alleen maar het omgekeerde betekenen.  Deze week werd ik dus door de directeur vereuverd tot leefgroepverantwoordelijke.  Het moet gezegd zijn dat ik ferm twijfelde of ik dat wel zou doen.  Kan ik dat wel, verantwoordelijk zijn voor een leefgroep, een team, een groep bewoners en alles daar rond?  Er is ook een leefgroepswitch mee verbonden.  Een nieuwe groep en een nieuw team dus.  Moet ik dan zoals in Het Eiland mijn collega’s gaan motiveren?  “Ik ben blij dat jij in mijn team zit!”  Ga ik dan zo’n kreet en een bijhorend gebaar moeten ontwikkelen?  Tjakka!! *vuist in de lucht*  Het is ook eigenaardig dat iedereen die dit te weten komt mij “proficiat” wenst, en dat terwijl ik nog niets gepresteerd heb.  Pas op, ik apprecieer die wensen enorm, maar hoe daarmee omgaan is mij een beetje een raadsel.  Ik heb dus ‘ja’ gezegd op dit aanbod en neem zo een sprong in het diepe.  Iets nieuw, iets uitdagend….klinkt spannend eigenlijk.  Nu nog waarmaken!  Tjakka!!