Er wordt weinig tot nooit over mijn werk geblogd. (zijn de oogjes van de meelezende collega’s al aangetrokken nu? 🙂 )  Nochtans kan ik na 10 jaar sociale sector al een aantal verhaaltjes kwijt maar het recht op de privacy van de bewoner en de collega vind ik belangrijk.  Niet gezeverd waar.  Daardoor blijft het bij vage vertelsels die meestal gewoon een tekst op gang trekken.  Deze week was er echter een raar moment.  Ik werd bij de directie verwacht.  In eerste instantie riep ik “Ik ga toch mijn bon niet krijgen hé!?”  “Maar neen!!” riep mijn afdelingshoofd “Vereuveringe hé” antwoordde ze grijnzend.  Ik wist niet wat ze daarmee bedoelde maar het feit dat er geen bonnen gingen uitgeschreven worden kon alleen maar het omgekeerde betekenen.  Deze week werd ik dus door de directeur vereuverd tot leefgroepverantwoordelijke.  Het moet gezegd zijn dat ik ferm twijfelde of ik dat wel zou doen.  Kan ik dat wel, verantwoordelijk zijn voor een leefgroep, een team, een groep bewoners en alles daar rond?  Er is ook een leefgroepswitch mee verbonden.  Een nieuwe groep en een nieuw team dus.  Moet ik dan zoals in Het Eiland mijn collega’s gaan motiveren?  “Ik ben blij dat jij in mijn team zit!”  Ga ik dan zo’n kreet en een bijhorend gebaar moeten ontwikkelen?  Tjakka!! *vuist in de lucht*  Het is ook eigenaardig dat iedereen die dit te weten komt mij “proficiat” wenst, en dat terwijl ik nog niets gepresteerd heb.  Pas op, ik apprecieer die wensen enorm, maar hoe daarmee omgaan is mij een beetje een raadsel.  Ik heb dus ‘ja’ gezegd op dit aanbod en neem zo een sprong in het diepe.  Iets nieuw, iets uitdagend….klinkt spannend eigenlijk.  Nu nog waarmaken!  Tjakka!!

Vorig jaar rondde ik mijn opleiding orthopedagogie af na een redelijk intensieve periode met veel gezucht en geklaag en vooral veel te veel typwerk.  Ondertussen is er anderhalf jaar gepasseerd en het kriebelt soms al weer eens om aan iets nieuw te beginnen.  In orthopedagogie heb ik zo’n 31238 keren moeten reflecteren over mijn handelen, mijn eigen ideeën, kortom over jezelf leuteren (een beetje zoals hier op de blog, maar dan voor punten).  Dat is zo in een sociale sector-richting vrees ik.  Niet dat ik mezelf een sociaal persoon vind.  Asociaal ben ik ook niet denk ik.  Ik ben meer het type van love me and i’ll love you back.  Enfin, het kriebelde dus om weer eens aan een cursus te beginnen en daarnet had ik het gevonden.  Of ik dacht het toch. “Hoe sta ik in relatie met mezelf en met anderen?”  Hoe sta je in een relatie, wat is je inbreng, hoe reageer je op de ander en hoe kun je op een bewuste manier omgaan met relaties?  We kijken naar aantrekkingspolen en valkuilen binnen een relatie.  Dat lijkt me interessante materie dacht ik kauwend op een stuutje met geleie.  Tot ik verderlas….We staan stil bij hoe we door middel van bewuste aandacht relaties (anders) kunnen beleven.  Verschillende technieken.  En nu komt het….aardingsoefeningen, beweging, meditatie, dans, praatronde….Ik verslikte me bijna.  Holy crap NEEN, echt niet, echt niet!  Mediteren en dan van die vreemde vloeroefeningen gaan doen om te weten wat ik verkeerd zeg tegen mijn partner of vrienden.  Of tegen een hoop vreemden gaan “praten over jezelf”.  Neen, ik dacht het niet.  In de opleiding ortho hadden we ooit twee dagen opleiding “water en vuur” (of was het aarde en vuur? Het is mij gelijk, ze hadden het beter kak en vuur genoemd).  Daar moesten we tijdens sommige van die horroroefeningen onze hand opsteken en roepen: “Stop! Dit wil ik niet!” En ja, je moest het dan nog menen ook, wat resulteerde in de slappe lach, onder u voeten krijgen omdat je niet serieus bent en nog meer de slappe lach krijgen.  Ik was blij dat ik bij de tweede sessie zwanger mocht zijn om van die dwaze heksenoefeningen af te zijn. Oh ja:  Draag losse kledij, breng warme sokken en een flesje water mee.  Fantastisch, zo kan ik mezelf verdrinken in comfy outfit nadat ik mijn chakra’s gekuist heb.

Dat kind blijft er wel nog twee dagen langer inzitten, een kind wordt nooit geboren op de dag dat hij uitgerekend is.  Dat hoor ik mezelf vorig jaar nog zeggen.  Ilja besloot er anders over.  Moeder, jij doet je eindwerkverdediging vrijdag?  Ik ga pushen om er de donderdag uit te komen.  And so he did.  Gelukkig zat ik in een heel meegaande school en mocht ik mijn eindwerk alsnog in een lege school op een bloedhete zomerdag gaan verdedigen.  Vier juryleden draafden voor mij alleen op wat de druk alleen verhoogde.  Daar zat ik, zes weken eerder bevallen, nog vlug een deftig kleed gaan zoeken waar ik me ingewrongen had.  Het was om 10u ’s morgens al loeiend heet en de zenuwen zorgden voor nog enkele extra vapeurs.  Mijn lief lief had een dag verlof genomen om me te backupen, want ik hield niet meer samen in de auto van de zenuwen.  Dit moest gewoon goed gaan.  Ik moest die dag afstuderen.  Veel te hard gewerkt om er te geraken en op dat moment echt geen tijd om een nieuw eindwerk te gaan schrijven.  Ineens rijdt er op de lege binnenkoer van de school een bekende wagen op en zie ik het gezicht van mijn klasvriendin blinken “ik kom je steunen!”  Miljaar zeg, ik was een beetje van de kaart.  De verdediging op zich bleek minder erg dan de terror die ik in mijn gedachten had.  Ik werd niet neergesabeld met een japans zwaard, ik voelde de grond niet onder mijn voeten zakken als iemand zei:”ik heb nog een opmerking”.  Het viel al bij al goed mee.  De grootste horror was naar beneden gaan en daar zitten te wachten tot ze gedelibereerd hadden.  Ik kom beneden op de koer, naast mijn echtgenoot zie ik bijna de hele bende klasvriendinnen zitten “heeyyyyy, we zijn hier voor jou!”  Zalig toch!  Toen de leerkracht me even later riep en hij de woorden “proficiat” uitsprak werd het instant zomer.

Gisteren was de klasvriendinnenbbq weer geweldig leuk.  Een goeie portie wijvenpraat, met een glas cava en kaarsjes.  Meer moet dat toch niet zijn?  Heb ik ooit bedankt gezegd voor die afstudeerdag vorige zomer?  Nee?  Merci wi zeg gastjes!