you didn’t get to heaven but you made it close

We wisten niet of het gepermitteerd was om hiermee te lachen, maar ik vond het alvast grappig: kerkhofkermis. Mijn chef kwam met die benaming van het herfstverlof alvast origineel uit de hoek. Hij hoorde het dan weer van een andere collega maar wist niet of hij het op zijn beurt meende of niet. Voor mij klinkt het alvast goed: kerkhofkermis. Het ligt in de sfeer van de periode, maar tegelijk hoor je er altijd wel eens over praten: hoe zie jij je begrafenis? (Gisteren werd er toevallig ook over gekletst in De Slimste Otto-Jan Ter Wereld). Het hoeft niet, maar het mag voor mij wel in de kerk zijn, ik ben ten slotte katholiek gedoopt. Ik wil wel begraven worden, laat mij zeker NIET cremeren. Soms vraag ik me wel eens af of er dan veel volk zou zijn, en of ze zouden bleiten uiteraard, zo hysterisch wenen zodat iedereen kijkt…ja, ik wil populair zijn als ik dood ben! Een mooie grafsteen is zeker aan de orde, en er moeten bloemen op staan. Kom, het mogen ook blijvende planten zijn, dat is minder werk, als het maar een beetje fleurig is. Achter de begrafenis moet er niemand kramen aan eten, laat dat maar komen van een traiteur, dan is er geen afwas (er van uitgaande dat je de borden vuil mag meegeven). En drinken hé gasten, ik wil niet dat iemand zich moet generen in de trend van “is dat nu eigenlijk wel gepast om ladderzat op een begrafenismaaltijd rond te lopen?” ja hoor, doen, en zet maar op mijn rekening! Wel zorgen voor voldoende chauffeurs zodat ik nog even alleen blijf in het hiernamaals, ik ben graag op mijn gemak.
Misschien nog een beetje inspiratie voor de muziek: (anti-coldplay-fans, gelieve u op de begrafenis te onthouden, kom dan maar restjes schooien als de traiteur alles opruimt)