to think inside the box

En dan is je huis verkocht en moet je je hele hebben en houwen in dozen proppen. De geschilderde potjes die we in Istanbul kochten, de ellendige koffiemachine, mijn koekiemonsterkoekjesdoos. Alles, voor een periode. Daarna moet alles weer een nieuw plekje zien te veroveren, in een nieuw huis met een keuken die voorlopig enkel op een 3D-foto bestaat. Het wordt dan weer een periode van ik heb hier ergens wel zo’n ijscrèmeschepper maar ik weet niet goed waar. Ik vermoed dat ik er eens aan ga beginnen volgende week. In plaats van op stap te gaan met de zoon zou ik beter het materiaal dat we nu toch niet gebruiken in dozen stoppen en labelen met een alcoholstift (mmm de geur van zo’n stift). Voorlopig zie ik het precies wel zitten, want bij het vullen van dozen vind ik toch telkens wel iets terug dat ik kwijt was (oeeeh, ongebruikte kleurpotloden!). Of er komt iets uit dat ik gewoonweg vergeten was dat ik het had (amaai, hier liggen nog een 1000-tal fotostickertjes!) Geweldig amusant verhuizen. Het zoeken naar de juiste propkwaliteiten kan weer opnieuw beginnen. Dat het de vierde keer is neem ik er graag bij. Eerst ging ik alleen wonen, dan gingen we samen wonen, toen kochten we dit huis en nu hebben we bij het nieuwe huis nog een dozenvuller bij. We maken het onszelf steeds moeilijker! Gelukkig verbeteren we altijd.