Stijgbeugels en een ponypoepe

Sinds enkele jaren is shoppen geen ontspanning meer. Terwijl ik vroeger graag en veel winkelde en daarmee gepaard ook veel miskopen deed begin ik het nu meer en meer te ontzien om een jeansbroek te vervangen. Ik draag ze dan ook tot op de draad, en als ze zo danig comfortabel zitten is het soms echt moeilijk om er één weg te doen. Als ik iets koop dan is het meestal tijdens een vluchtig winkelbezoek gecombineerd met andere boodschappen. De tijd dat ik echt nog eens ging winkelen om te winkelen, ik spreek van een jaar geleden (Maasmechelen Village…de buit: 1 trui). Na mijn bevalling heeft het ook meer dan een jaar geduurd eer ik me weer gemakkelijk voelde in een jeansbroek. Maar nu is het dus echt tijd voor een nieuwe. Ik bezit 3 exemplaren die goed aanvoelen momenteel, wat volgens mij echt te weinig is. Wetende dat ik bijna dagelijks een jeans draag staat dat gelijk met heel veel wassen. Een gewone jeansbroek vinden dit seizoen lijkt heel moeilijk, ofwel moet die paars, okergeel of petrolblauw van kleur zijn. Ik wil geen paars, okergeel of petrolblauw, ik wil jeansbroekkleur, liefst donkere jeans. En ik wil er niet teveel moeite voor doen en al zeker geen 12 exemplaren passen, na 4 pasbeurten heb ik er al genoeg van en geef ik het op. Bij het vluchtig gewinkel gisteren kwam één der winkelergernissen weer naar boven: de winkeldames….Het was vrijdagavond, akkoord, voor iedereen, ik begrijp dat. Maar met 4 dames in het midden van de winkel staan kletsen terwijl het jeansbroekenstandje één grote jeansmesthoop is, daar krijg ik dubbel de kriebels van. Ik weet ongeveer mijn maat, maar als je elke broek moet gaan vastnemen om te zien of dat hem nu effectief is, dat vind ik nogal tijdrovend en enorm enerverend. Gisteren was het nu niet het geval, maar laatst werd ik zo kleinerend aangesproken door een winkeldame. Niet te doen, er zijn niet veel mensen die me op mijn paard kunnen krijgen, maar mijn voeten zaten al danig in de stijgbeugels nadat ze oogrollend haar preekje had gegeven over “ja madamtje, daarvoor ben je veel te laat hoor, je moet eerder komen als je die maat wil!” terwijl ze haar gezwarte wenkbrauwen omhoogtrok en een tssss-geluidje maakte riep ze me nog honend na “die maat is er al laaaaang uit!” En weg was ik….al laaaaang uit de winkel. Vandaag ga ik het echt niet nog eens proberen, leve de pyjama, de laptop en www.esprit.be niemand die me bekijkt alsof ik dringend op fatcamp moet als ik om maat 33 vraag (43 in mensentaal), gratis levering en gratis retour! Olei!