door Het zijn de kerststallen die voor mij voor de ultieme kerstsfeer zorgen. Het houten hokje met de beeldekes van Maria en Jozef en het kleine Jezusken, geboren met een doekje rond zijn bips. Niet het verhaal van de onbevlekte ontvangenis, dat lijkt me vergezocht. Geef toe, na Maria hebben we zoiets toch nooit meer gehoord…en dan die Jozef aanduiden als surrogaatvader om de lapkes rond den Jezus zijn billen te verversen terwijl Jezeken alleen “vader” tegen die befaamde God zegt! Men zou voor minder in een schuur kruipen en schrijnwerker avant la lettre worden. Moesjamaramaramara! Neen, het zijn de kerststallen, vooral de grote langs de baan. Het verhaal doet me weinig, al vond ik het altijd wel spectaculair hoe de ezel en de os met hun adem een kind konden verwarmen, van hygiëne en steriliseren had men toen blijkbaar nog geen kaas gegeten. “Een beetje ezelspuug is goed voor de weerstand” riep Maria en ze vervloekte nogmaals de herbergier die hen niet wilde binnenlaten. In plaats van een klachtenbrief naar Test Aankoop te schrijven duwde ze een paar keer goed en liet ze haar vruchtwater achter op zijn dorpel.
De kerststalletjes dus…en vooral de beelden van de hoofdrolspelers. Ik zie soms prachtige beelden met mooie kleren aan, Maria meestal in het blauw, Jozef bijna altijd met een bruine cape. Op sommige plaatsen zijn het ook lelijke beelden of nietszeggende uitgezaagde houten planken. Op weg naar mijn werk kwam ik vroeger altijd De Freaky Jozef tegen. De eerste keer dat ik hem zag was ik enorm geschrokken. Hij kijkt je aan met een prangende blik en lijkt helemaal niet gelukkig met zijn bastaardzoon. Vooral in het donker is hij enorm freaky, alsof hij met die stok in zijn hand je achterna zal komen zoals Pietje De Dood met zijn zeis. Freaky poppen of niet, ik blijf loeren in elke kerststal die ik tegenkom, of Jezus blond is, en of er wel voldoende vers stro in zijn baksken ligt. Halleluja Hallo!
Shout your heart out 
Geef een reactie