shit happens

We hebben het gejinxed.  Meer valt daar niet over zeggen.  Of toch.  Toen we gisterenochtend ervaringen uitwisselden wist mijn echtgenoot te vertellen dat de kleine steeds grote boodschappen doet vlak voor hij naar de crèche vertrekt.  Met andere woorden: hij schijt zijn pamper vol op de meest ambetante momenten.  “Maar het was lang geleden nu”.  Ja.  Juist.  7u05 goed op tijd om op het gemak te vertrekken naar de opvang, jasje aan, muts, schoentjes aan?  Jaja, alles ok.  Tot ik hem oppakte…een natte plek…op zijn jeansbroek.  Shit.  Letterlijk, want toen ik zijn broek uitdeed was het shit all over the place.  Om het even plastisch uit te drukken…ik moest rollende onderdelen tegenhouden bij het verversen.  En uiteraard, zoals het een goede broekschijter betaamd, als je iets doet, doe je het goed.  Tot op de body was alles bepleisterd.  Een blik op de horloge deed me even lichtjes in paniek schieten.  In speedtempo alle kleren uit, in bad gegooid, de kraan er opgezet (ter info: dat waren de kleren, de peuter bleef op het verzorgingskussen).  Het huis rond gecrossed met zijn blote bips want reservekleertjes klaarleggen, dat is precies nog nooit in mij opgekomen.  De tijd bleef tikken, er kwamen natte washandjes aan te pas.  Een beetje in rep en roer merkte ik dat Ilja de substantie wreed interessant vond, vooral toen hij met zijn handjes alles begon te ontdekken en OH KIJK, je kunt dat openwrijven!!!  Plasticine!  Geweldig!  Op mijn horloge zag ik dat ik al op weg moest zijn naar mijn werk.  Toen ik in het rond keek moest ik even van mijn hart een steen maken want het was niet om aan te zien.  Vliegensvlug naar de opvang vertrekken, de tijd nemen om treffelijk afscheid te nemen en dan rustig naar het werk rijden om daar netjes op tijd toe te komen.  Nu weet ik waarom ik tijdmarges inreken.  (Tussenin nog een telefoontje naar de wederhelft dat hij het kokhalsalarm mag instellen bij thuiskomst van zijn werk).