The Big Fat Lobster Man

Ik erger me aan kerstmankostuums. Ik kan er niet aan doen, hoe meer ik er zie, hoe meer die rode ondingen mij zenuwachtig maken. Was er niet ooit zo’n front tegen de hangende kerstmannen, ik denk dat ik er lid van was. Een beetje triestig van mij, ik weet het, I’m a partypooper. Een kerstmankostuum dat ziet er ook altijd zo fake uit. Alsof het gewoon verpakkingsmateriaal is voor fotokaders. Vandaag vloekte ik luidop in Fun bij zo’n fake kerstman die me deed verschieten. “Hohoho, Merry Christmas!” zong hij keihard in mijn oor en dan begon de mechanische loser te dansen. ’t Is te zeggen, dansen, robotbewegingen te maken. Er stond een bordje bij “verkocht”, hopelijk om op de brandstapel bij een berg cavia’s te gooien. De kerstman is ook wel overbodig vind ik. Als je een geschenk geeft met kerst dan koop je dat gewoon in de winkel. Je hoeft niet zoals met Sint Maarten en Sinterklaas tegen kinderen te verzwijgen dat die twee het niet kopen maar jijzelf. Het komt waarschijnlijk over alsof ik een Santa Claus Bully ben. Zo iemand die het leuk vindt om aan die rooie zijn baard te trekken en keihard te roepen “zie je wel!”, of hem van die moeilijke vragen voorschotelt zoals “hoe komt het dat er in de verre landen zoveel wordt gevochten meneer de kerstman?” Nee, ik laat de kerstman gerust, zolang hij mijn geschenkjes gerust laat, want mijn pakjes dat zijn mijn eigen zaken. Ze worden verpakt in een aangenaam papiertje, in mijn geval komen er ook massa’s lintjes aan te pas en dan verzwijg ik keihard wat erin zit. Ik zwijg als een graf, zelfs al word ik gemarteld door Rudolph. Want een pakje, dat moet een verrassing zijn! Toch?