en nu denken de IT-kenners: “buitengooien die handel!”

In de  bron-van-frustratie-top 10 staat toch zeker op één van de bovenste plekken: een computer die niet werkt, of meerbepaald het internet.  Dan denk je rustig iets op te zoeken of eens op het gemak je facebook te checken zonder dat kinderhandjes vanonder je bureau ineens op de mousepad komen slaan of kabels beginnen uit te trekken, en dan marcheert het niet.  Ik word daar ongecontroleerd geagiteerd van.  En het wordt met de seconde steeds erger en erger.  Elke pop-up die ervoor zorgt dat het probleem niet voorbij gaat, die wordt uitgescholden tot hij nerveus klikkend verdwijnt.  Mijn laptop heeft ook al enige dienstjaren (6 jaar, bomvol foto’s, een diploma op bereikt en ondertussen al aan blogbericht 200) dus dat ding werkt ook al niet meer naar behoren.  Mijn cursor verandert dan in zo’n blauw draaiend cirkeltje, het cirkeltje van de ergernis noem ik het.  De laptop zelf begint dan ook zo’n irritant nadenkend geluidje te maken. Volgens mijn babe ligt dat aan het feit dat ik hem er niet op laat prutsen om het goed te krijgen “dat staat vol brol, laat mij eens doen”, maar ik vind het niet leuk als iemand anders aan mijn laptop zit.  Die is van mij, een beetje in stof, een beetje lomp en volgepropt met allerhande programma’s die ik maar één keer gebruikt heb.  Dus als het ding niet werkt voor de zoveelste keer moet ik sterk de neiging onderdrukken om hem met een daverende knal tegen de muur te gooien.  Ik moet er gewoon van wegstappen, rustig in en uit ademen, denken “het is niet erg, het komt altijd goed, geef het tijd”, het tijd geven zoals ik mezelf beveel, en dan komt het goed.  Maar tijd. . . daar bedoel ik echt tijd mee.  En pop-ups.  En blauwe ergerniscirkeltjes.  En nadenk-krrrrrr-krrrrrr-geluiden.