Geen OngeLukkedag

Het is weer gepasseerd.  Het jaarlijkse familiefeest dat we in onze familie “Lukkedag” noemen.  Dat we al jaren geen lukken meer eten is bijzaak, de naam bleef.  Iedereen tracht op Lukkedag aanwezig te zijn, want het is ons enige nieuwjaarsfeest aan die kant van de familie en meme vindt het belangrijk dat we er zijn.  Ik heb gelukkig nog drie meme’s.  Eén schoonmeme en twee echte meme’s.  Eéntje die 81 wordt en ééntje die er 96 wordt.  Het is de oudste meme die Lukkedag oprichtte en ieder jaar in het midden van de eretafel zit.  Met twaalf kleinkinderen en 16 achterkleinkinderen is het ook steeds een drukte van jewelste.  Voorzien van voldoende spijs en drank worden er ook regelmatig jeugdherinneringen bovengehaald.  Vooral die van al die keren dat het feest nog bij meme thuis plaatsvond en wij met ons 12 op elkaar gepropt in haar voorplek moesten eten.  Oudere huizen beschikken daar meestal over, in ons huis hebben we ook een voorplek, weliswaar niet groot genoeg om 12 kinderen in te herbergen.  In die voorplek organiseerden we onder ons neven en nichten dan ook voldoende bezigheidstherapie zoals daar was: “verstoppertje in het donker”.  We vonden er niet beter op om het de zoeker moeilijk te maken door de deur van het kamertje te barricaderen met een stapel tafeltjes en stoelen.  Hoe hoger, hoe beter.  Hoe meer stoelen we op elkaar kregen hoe beter ons project geslaagd was.  Als iedereen zich verstopt had werd het licht uitgeschakeld en werd er keihard “je meug kom’n!!!!!” geroepen.  Dat er daar nooit iemand zijn nek gebroken heeft moet een wonder heten.  De barricade van stoelen en tafels kletterde dan bij het binnenkomen om, we zagen het niet gebeuren, maar we hoorden het wel.  En wij, wij zaten met ons 11 verstopt ergens in die kamer.  Zo stil mogelijk proberen te ademen en VOORAL NIET LACHEN.  Degene die zichzelf wel lachend liet vinden kreeg een stoemp van de ander die er vlakbij zat.  Ahja, want iedereen zat gewoon naast elkaar in zo’n klein plaatsje.  We waren onsterfelijk, onschuldig en zo zorgeloos op dat moment.  Dat is nog steeds een beetje Lukkedag, gewoon op het gemak ééntje (of . . .) drinken, samen eten en verder opgroeien met elkaar.