Een broodje Poep!

“Mama Pinguïn is heel trots!  Op! Haar! Baby’s!”  Dat schelt door de badkamer als Ilja duchtig probeert de babypinguïn te klikken in de buik van de Mama Pinguïn tijdens zijn badmoment. “Kun jij babypinguïn nummer zes vinden?”  “Nee, dat kan ik niet, ik ben nog maar anderhalf jaar oud en mijn moeder kan het ook niet want ze heeft geen goesting om nummer zes te gaan zoeken” Om het misschien duidelijker te maken, het gaat om een badspeeltje waarbij plastic pinguïns de hoofdrol spelen.  De stem die uit het speelgoedje komt is Hollands.  Zoals elk babyspeelgoedje dat zo’n tergend luid lawijt kan maken.  Dat sprekend speelgoed begint ook soms uit zichzelf te tateren, zonder dat je er ook nog maar een vinger naar uit steekt.  Dan zit je kind al een kwartier op zijn gemak in zijn bed, kun je eindelijk je voeten optrekken in de zetel en even later hoor je uit de speelgoedbak een Hollandse stem tieren “Joepie de poepie!”  Inderdaad, ik zit eindelijk in mijn zetel: joepie de poepie!  Toch verkozen we gisteren op weg naar de wijvendate de Hollandse GPSstem van Anita boven de Vlaamse Ellen.  Anita heet trouwens helemaal niet Anita, haar naam is Claire.  Dat ze Claire heet heb ik ook maar ontdekt omdat mijn copiloot aan het prutsen was aan de instellingen (en daarna het mooie doosje waarin ik de GPS bewaar vertrappelde, stout Ann-Sophie, stout!).  Ellen had haar dagje niet vermoed ik.  Je houdt het niet voor mogelijk maar hoe kun je nu saai spreken op een GPS?  Een beetje enthousiasme kan ook hé Ellen, er mag al eens een “we zijn er bijna” bij of “het is maar een kwartiertje meer als je niet verkeerd rijdt”.  Soit, Anita, Claire en de Mama Pinguïn, allemaal stemmen die in ons leven aanwezig zijn.  Dus als ik Ilja binnenkort om pindakaas hoor vragen, ik zal maar niet raar opkijken, hij wordt mee-opgevoed door een bende enthousiaste Hollanders.  En “Ik vind jou lief mama”, dat klinkt eigenlijk ook echt wel lief in het Hollands. (dat zegt Baby Pinguïn 3 als je de moeite doet om hem te vinden.)