op plechtige eed: ik herpak me!

Het gebeurde zonder dat ik het zelf besefte.  Een dikke schel zoetekoek (peperkoek in het Schoon Vlaams) had een bruin spoor op zijn smoelementje achtergelaten.  Een hardnekkig vies slakkenspoor dat dringend moest geëlimineerd worden.  Meer dan eens ben ik al op baan geweest met een besmost kind, waarbij ik  haastjevlug een vochtig doekje over zijn gezichtje moest wrijven.  Uiteraard wordt dit gevolgd door het nodige hoofdverwerende protest, alvorens we enigszins toonbaar de wagen kunnen verlaten.  Tjah het is het kind van zijn moeder.  Gisteren werd ik echter wat ik nooit wou worden.  Ik heb me bezondigd aan de zonde der zonden.  De terror van elk zelfrespecterend kind.  Hetgeen je als kind het hatelijkste vindt aan mensen die groter, struiser en het meer te zeggen hebben dan jij.  Ik likte aan mijn duim en wreef de vlekken rond zijn lipjes weg!  Jukkie!  Ik was al aan mondhoek nummer twee eer ik besefte dat ik één van hen was geworden.  De speekselmoeders.  Hij leek er niet van getraumatiseerd, ik vermoed dat ik zelf meer geschrokken was dan hijzelf.  Het zal niet meer gebeuren.  Ik leg wel provisoir vochtige doekjes in de wagen.  Of een broodzak met twee gaten in.