De gordijnen ingejaagd

Gisteren kocht ik gordijnenstof in het goorste winkeltje van heel de westhoek en omstreken.  Het draagt de bijster originele naam “Het stoffenpaleis: Cleopatra”.  Ik vermoed dat de “naai”-facebook-contacten wel zullen weten over welk winkeltje het gaat, en als ze het niet weten dan is het dringend tijd dat ze zich naar daar reppen.  Die prijzen!  Met 3 vensters van meer dan 3 meter lang kunnen die nogal vlug de hoogte inschieten, al is dat buiten een creatieve dame en een goedkoop stoffenwinkeltje gerekend.  Ter overbodige info: het creatieve dametje ben ik niet zelf.  Ik heb al een naaimachinenachtmerrie-ervaring achter de rug bij het maken van een handpop in mijn opleiding.  De pop in kwestie heeft het tot koning van de vuilbakmonsters geschopt.  Hij was zelfs te lelijk om het mormel in een poppenkastverhaal te spelen.  En mijn naaimachinewerk was gewoon degoutant, de eigenaar van Cleopatra zou zich een hartaanval schrikken bij zo’n prutswerk.  Dat hij daarmee maar wacht, hij moet nog mijn gordijnenrails van bijna 4 meter lang leveren.  Nee, naaien, laten we het erop houden dat zoiets echt totaal niets voor mij is.  Zo’n patroon is een puzzel voor me, en dat wordt dan op zo’n fisterpapier getekend, waarom scheurt dat nooit bij die coole naaisters?  Ik begrijp zo’n naaimachine ook niet.  Met dat soort gaspedaal en dan die draad die daar eigenaardig raar op staat te bengelen op dat dingetje waarvan ik denk dat het de spoel heet.  Je ziet ook niet wat je doet vind ik, die stof verdwijnt en dan krijg je dat terug, in mijn geval, schots en scheef samengepropt.  Maar chapeau voor diegenen die het wel kunnen.  Ik ben niet jaloers, maar ik denk wel dat het een geweldig amusante hobby moet zijn.  Als je stekwerk rechtloopt tenminste!