Scheißebahn

Hij was er al de volle twee weken voor we vertrokken over bezig.  In feite waren dat dezelfde twee weken nadat we het tripje boekten want er was eigenlijk geen budget meer over na de moordaanslag op onze bankrekening.  Soit ons huis is toch verbouwd geraakt (had ik dat eigenlijk al vermeld? 😉 ) en we zijn toch eventjes op vakantie geweest.  De rodelbaan dus, daarover was mijn lief lief al meerdere keren nostalgisch over aan het vertellen geweest “Jammer, het is pas voor kinderen vanaf 4 jaar, maar ok, dan kunnen wij er toch eens op gaan hé!?” Wij? “Jij” zul je bedoelen.  Ik bekeek het eens van ver op het moment zelf en zette me met ijs en zoon op een bankje nabij.  “Ik heb toch een toegangskaartje voor jou gekocht hoor, misschien verander je nog van gedacht.”  En inderdaad, toen hij een beetje twijfelend zei dat het helemaal niet zo erg was besloot ik maar om het ook eens te proberen.  De eigenaar shushishashatte het één en ander toen ik in het bakje kroop, een kabel werd aangesloten en hup, ik werd weggetrokken de rail op.  Er stond “go” en “stop” op de enige stang die zich in het veel te krappe rodelbakje bevond.  Wreed moeilijk kon dat dus niet zijn?  Toch?  Het duurde even voor ik de heuvel op was, so far so good, het bleek nog aangenaam met een beetje wind en de zon op je smoel.  Boven schoot de kabel los en maakte de rodelbaan een bocht om daarna de heuvel af te gaan.  “Gaan” als in altijd maar rapper en rapper en rapper.  Zo rap dat ik de borden die ik passeerde met moeite kon interpreteren.  “Bremsen” las ik.  Bremsen?  En maar gaan, en gaan en mijn haar wapperde even hard als het tempo van mijn hartslag want dat bakje daverde extreem.  En dat stond toch maar op een heel fijne rail, zo genre de monorail in Bellewaerde vroeger.  Wat als dat rodelding er ineens af schoot?  Waar zou ik landen?  En in welke staat zou ik nog zijn na de crash?  Bremsen zei het bord wederom, eindelijk kon ik lezen wat er helemaal onderaan stond: “Brake”.  Verdammt!  Zeg dat dan!  Blijkbaar had ik een beetje te weinig geremd om het leuk te houden want ik was al twee bremsenborden gepasseerd zonder te gehoorzamen.  Het laatste stuk was ik de überbremser.  Ik was de saaiste rodelbaanchauffeur ever , diegene die bij de minste bocht begon te remmen.  Druk bremsend en foeterend kwam ik beneden toe waar mijn niet zo lief lief in de camera sprak “mama weet niet dat het eigenlijk veel erger is dan ik had gezegd”.  Arschloch!