Piet, Herman en Frank

Ik heb Piet Piraat gezien gisteren. Terwijl ik dit herlees komt er meteen “schip ahoy hoy hoy” in mijn hoofd, great, shut up! shut up! shut up!  Het was Den Echten (althans volgens mijn bewoners op het werk die dat zo mooi kunnen zeggen).  Het is ook een manier van uw geld verdienen, in een piratenkostuum op een podium gaan zitten en foto’s nemen met kindjes.  Ik vraag me af of de leeuw van Bellewaerde evenveel verdient voor een gelijkaardige acte de présence.  Maar beide jobs mogen ze hebben, ik zweet al als ik er nog maar aan denk.

Deze morgen maakte ik me de bedenking. . . zou de zondag nu niet de enige dag in de week kunnen worden waarop het gepermitteerd is om in peignoir en savatjes naar de bakker te gaan?  Iedereen zou er dan wel zo moeten over denken, anders zou het een beetje eigenaardig zijn, zo peignoirs tussen de maatpakken die naar de kerk gaan.  Je levensstijl is er ook meteen mee verraden.  Iets wat ik nu dus ook meteen doe, want ik hou van mijn peignoir.  Pieter zegt dat ik hem moet weggooien omdat hij grauw is, maar ik vind waarschijnlijk geen zo’n stuk meer.  Ik vermoed dat de high society ook meteen een verschil zou maken tussen weekdag-peignoir en zondagse-peignoir.  Want wat zouden de mensen wel niet zeggen moest ik met mijn grauwe peignoir achter mijn verse pistolets gaan.  Mijn overbuur ziet me hoogstens eens buitenkomen achter de krant en als je bij ons blijft slapen krijg je hem gegarandeerd ook te zien, maar dat is het zowat.  Grauw dus.

Ohja en ik heb mijn eerste (en enige) pintje van dit weekend reeds gedronken deze morgen in de brandweerkazerne.  Ik had prijs!  Niet het pintje, maar een bon om bloemetjes te kopen.  De dag van de lotjesverkoop moest ik scharten achter stukken van 2 euro, maar het heeft iets opgebracht, 20 euro , dat wordt een orchidee!  Jahei!  We waren trouwens twee schooiers, ons laten trakteren en tot de vaststelling komen dat we zo’n 4 euro bij ons hadden, volgende keer, beste mede-winnaars, volgende keer is het onze toer.

En ik kan er mij nog steeds in verwonderen, maar ik blijf het ook steeds vergeten.  Frank Galan is de broer van Herman Van Molle.  Kan Frank nu nog meer on-Herman zijn?  Die twee, komen die uit dezelfde moeder?  De gebronzeerde Frank en de excuse-my-french Herman, pafferige Herman Van Molle.  Hij is toch een beetje pafferig.  Of is papperig misschien het betere woord.  Niet dat Herman niet cool is ofzo, hij rockt.  Maar alléé, Frank en Herman, samen aan de tafel op nieuwjaarsdag, taartjes eten en enveloppen uitdelen aan hun petekinders.  Neen jong, er was een facteur int spel.  Dat kan niet anders.

Facteurwerk.  Definitely!