13 –> 14

De laatste dag van het jaar.  Wordpress stuurde vanmorgen mijn rapport, ik had 13000 hits dit jaar, mijn slecht wiskundig brein houdt het op ongeveer 1000 per maand al zal één gebeurtenis specifiek wel een groot effect gehad hebben op dat cijfer.  In november pleegde ik sociale zelfmoord, ondertussen zijn we een maand verder en ik merk dat vooral in mijn blogstatistieken.  Facebook was uiteraard mijn grootste bron van bezoekers.  Ik ben er niet rouwig om, als mensen hier echt willen komen lezen, dan kunnen ze daar nu heel bewust voor kiezen.  Ik blijf ook volhouden dat ik niet blog voor iemand anders maar voor mezelf ook al gelooft niet iedereen dat.  Bij Brubeck steel ik zonder scrupules deze afbeelding:

Daar kan ik anders niet over klagen in 2013.

In januari zag ik voor het eerst een foto van Nico Blontrock, ik was gechoqueerd hoe slecht zijn body bij zijn stem paste.  En uiteraard blij dat dat bij Christophe Lambi Bambi niet zo is.  (Hey Christophe, how YOU doing?)

In februari wist ik dat er in mijn gemeente iemand rondloopt die ik nu volmondig een cavia kan noemen.  Er zijn er nog niet veel op deze planeet die deze term van me krijgen (cavia verkrijg je als je mij eigenhandig en en plein public tracht te vernederen) maar er zijn er.

In maart leerde ik de processen van het vloeren.  Ik hielp samen met onze vloerder/nonkel en mijn echtgenoot/geweldige verbouwer/vader/enzoverder/doemaarverderdenkthijnu/ een vloer leggen, voegen en hem daarna bewonderen.  Ik kan er nog steeds heel blij om zijn.

In april werd ik een speekselmoeder.  Ik voel nog steeds grenzeloze schaamte hiervoor en sindsdien doe ik het nooit meer tenzij ik echt niet anders kan (lees: nergens in de verste verte een doekje te bespeuren, een zakdoek of een stuk gazettenpapier om over zijn hoofd te trekken).

In mei werd ik geen karrenloerder.  Ondertussen ben ik dat nog steeds niet geworden, wegens Collect en Go.  Een service die zich dit jaar echt een weg baant naar de top 10 van “dingen waarvoor ik graag rijkelijk wil betalen zodat ik ze zelf niet zou moeten doen”.

In juni werd mijn kind twee jaar.  Echt, twee jaar, dat hou je toch niet voor mogelijk?  Het is trouwens geen volle week meer eer hij naar school gaat.  NAAR SCHOOL!

In juli kreeg de aandoening waar ik zoveel last van heb eindelijk een naam (en een gezicht).  Ik lijd aan BRF.

In augustus ging ik voor het eerst op een rodelbaan.  En voor het laatst.

In september ging het er ten huize Liese keihard aan toe in het opvoeden van de twee-jarige.  Opvoeden is een groeiproces zegt een befaamde kinderpsychiater, godver zeg.  Opvoedster zijnde van beroep kan ik maar één ding zeggen: ik weet het ook niet altijd!

In oktober ontdekte ik bij het invullen van mijn wekelijks kruiswoordraadsel dat het antwoord “Lorre” moet zijn als de vraag “naam voor een papegaai is”.  I’d still go for Jeanke though.

In november was er de sociale zelfmoord, iets dat ik eigenlijk verkeerd verwoord, want zelfmoord is het zeker niet.  Eerder set yourself free!  De frustraties, het gezaag en de spoilers bij prachtige series zoals Eigen Kweek, geen last meer van!

In december kwam ik tot de constatatie dat: 6kg kwijt = nieuwe broeken nodig.  Broeken die me deden opkomen voor mezelf.

En morgen?  Morgen wordt er gewoon weer verder geblogd.  Over domme trekken, kleine levensgebeurtenissen of grootse ervaringen.  We zien wel wat het nieuwe jaar brengt.