3 jaar en 364 dagen!

Hij wil liever niet dat ik hem op mijn blog afbeeld.  Maar als ik nu een trouwfoto wil uploaden dan kan ik toch moeilijk zijn hoofd gaan wazig maken?  Hoe echtscheidingsachtig zou dat niet zijn?  We waren 4 jaar jonger en fijner maar ik heb niet het gevoel dat wij veel veranderd zijn.  Niet dat 4 jaar nu geweldig lang is maar er is toch veel gebeurd.  Het kind bijvoorbeeld.  Maar ook een verbouwing, inwonen bij mijn ouders, diploma’s behalen, ingangsexamens voor een opleiding.  Allemaal mini-relatietesten die we met glans doorstonden.  Als ik kijk naar de trouwfoto’s van die bloedhete 9e juli van 2010 kan ik jammergenoeg wel constateren dat er reeds 11 koppels vanop ons avondfeest hun relatietesten niet doorstonden.  Met 140 genodigden tel ik met mijn onwiskundig brein grofweg dat 1 op de 7 koppels reeds uit elkaar zijn.  Spijtig, wat gebeurt er om het zover te laten komen?  En wanneer start je dan met elkaar zo te gaan haten?  Dat haat en liefde dicht bij elkaar liggen is algemeen geweten, de persoon die je het liefste ziet kan je ook het meeste pijn doen.  Maar stoppen met praten tegen elkaar, gemene opmerkingen en elkaar het leven zuur maken.  Het moet diep zitten de oorzaak van zo’n breuk en in de meeste gevallen hoor je nooit het volledige verhaal.  Ok, deze post gaat de depressieve richting uit.  Laat ons stellen dat ik ten zeerste hoop dat het ons niet overkomt, zo’n gemene scheiding en dat de mensen die erin zitten eruit kunnen komen zonder al te grote wonden.  Voorlopig vier ik het feit dat we goed bezig zijn en het zal een katholiek klinken maar ik ben dankbaar voor wat ik heb.  En dat voor een koppel dat geeneens voor de kerk trouwde!  Ketters!