Mandy en de nachtpaarden

Hij achtervolgde mij op mijn werk, deur open, deur dicht, ik probeerde te ontsnappen aan het blinkende mes dat hij in zijn gehandschoende hand droeg.  Ik faalde.  Eens hij me vastgraaide probeerde ik tegen zijn voorgevel te slaan, het voelde alsof ik al mijn power samenbundelde om hem de nosejob van zijn leven te geven maar het eindigde in armtierig gezwaai door de lucht.  Uiteindelijk schoot ik wakker, de daver op mijn lijf, mijn hartslag vierdubbel in mijn keel.  Ik sprong net niet uit bed.  Als de dood om weer te gaan slapen, verschrikt om terug in de droom te belanden, want dat gebeurt als ik een nachtmerrie heb, ik slaap verder en ik word gewoon weer verdergefolterd.  In Oostenrijk droomde ik over een geest die me een hak wilde zetten en mijn grootmoeders’ huis in brand probeerde te steken.  Vreselijk.  Toen ik daar wakker werd zag ik enkel zwart, we waren vergeten om ergens een lichtje aan te laten waardoor ik maar niet kalmeerde.  Een half uur lag ik wakker, doodsbang om weer in slaap te vallen.  Ik por dan altijd eens mijn wederhelft, om te zien of hij nog naast me ligt.  In de veel te grote bedden in Oostenrijk moest ik verdorie ver reiken om hem te vinden.  Ik heb geen idee vanwaar die nachtmerries uitkomen.  De laatste weken heb ik er regelmatig last van.  Ze zijn te absurd voor woorden maar lijken zo levensecht.  Altijd moord, brand, bloed en verderf!  Dromen en hoe ze ontstaan, dat heeft me altijd al gefascineerd, hoe ontstaan die gedachten in je slaap en in hemelsnaam, hoe komt het zover dat het soms zo absurd is, de beste scenaristen kunnen het soms niet bedenken of ik droom het.  Misschien moet ik iets minder intensief naar Criminal Minds kijken.  ’t Is Mandy zijn schuld, hij moet maar zo boelkloedig niet zijn.