Oostenrijk!

Gisteren arriveerden we thuis na een rit van 1250 km.  We leven ondertussen in de herinnering van de Oostenrijkse bergen, een prachtige herinnering, dat kan ik wel zeggen.  Ik was er nog nooit geweest in zo’n bergenland en menig avonturiers zullen mij uitlachen als ze dit lezen, maar die natuur kletst mij in het gezicht.  Bergen zo hoog als je maar kan kijken, watervallen, een uitzicht picture perfect.  Een beetje beelden misschien:

De enige foto waar je het lief op kunt bewonderen.  Hij houdt er niet van om op de blog te verschijnen, nochtans a sight for sore eyes.

Het uitzicht uit ons appartement op een vochtige dag.  Het appartement was in typische Oostenrijkse stijl, houten vloeren, kaplampjes en bommazetels.  We kozen voor comfort door het grootste appartement van de vier te kiezen.  Ok, 6 bedden voor 3 personen was misschien een beetje te luxueus, al kan je dat van de keukenuitzet niet zeggen.  Zes borden voor zogezegd 6 personen, ik at cornflakes uit een hoog glas en ik moest halfweg het maken van spaghetti beginnen afwassen omdat ik maar één kom had.  Maar een lookpers was er wel!  Soit, verder geen commentaar op het prachtige huisje.

Oostenrijk biedt veel bossen met de heerlijke typische geur.  Er waren mensen die er Schwammen gingen plukken.  Ik trok ze alleen maar met het fototoestel.  Ik zou niet weten welke paddenstoelen je mag eten en welke niet.  Het risico om te eindigen op de spoedafdeling met een etterbuilenplaag is het mij niet waard.

We trokken een dag naar Slovenië waar ze hun nationale hockeyhelden op een eigen manier eren.  Blijkbaar is Anze Kopitar daar de lokale ster in het hockey en moet dit in een land met slechts 2 miljoen inwoners toch ergens zichtbaar gemaakt worden.

Slovenië biedt evenveel als Oostenrijk al is het daar veel goedkoper.  Als je nog wil krempekloten kun je via een bergpas vanuit Oostenrijk naar Slovenië rijden, dan hoef je niet aan te schuiven aan de betalende bergtunnel en evenmin een wegenvignet te kopen.  Neem er wel bij dat de hoogste helling 18% is en dat er instructies staan langs de weg hoe je hem het best kan berijden.  Laat ons zeggen dat er menig keer door de lippen werd geblazen op de passagierszetel (mijn kant ter info, niets in mijn hoofd zou er ooit aan denken om zo’n bergpas zelf op te rijden, mijn echtgenoot/held deed het zonder verpinken).

Will Smith zou hier zingen:”Water so clear you can see to the bottom”.  Best eigenlijk want onze zoon had per ongeluk de zonnebril van zijn vader afgesmeten in dit water, gelukkig konden we hem perfect zien liggen en dook er een lifeguard achter.

Ok, de dag dat hij effectief thuiskomt in zo’n combi gaan we misschien minder lachen.

“Unk?”

Een rodelbahn.  Neen danku.  Na vorig jaar had ik het eventjes gehad en dit exemplaar leek nog eens zoveel hoger dan diegene in Duitsland vorige zomer.  Juist, die waar ik net niet in mijn broek had gescheisht.

Klets!  Natuur!

Juist, we deden een panoramawandeling “die goed begaanbaar was”.  Euhm ja, met een wandelwagen mee moet je blijkbaar kiezen voor “die goed berolbaar is”.  Hier zie je mij ploeteren tussen een hoop bosstruiken en een kind dat voorin zit te zeggen “mama, gaan we terug naar de auto?”.  Straks schatje, als we boven zijn.  In de verte zie je mijn schoonvader.  Voila, Roger, je staat er ook ne keer op.

Via een nog meer misselijkmakende bergpas bezochten we een wildpark waar ze een miniatuurtreinstation hebben opgesteld.  Geweldig mooi al hou ik vooral van het woord “Murmeltier” dat voor Marmot staat.  Cutiepiediertje.

De Murmeltierexpress heeft het hart van mijn zoon gestolen, ik moest hem er letterlijk van wegslepen.

Het was een fantastische reis.  Meer moet dat niet zijn!