door Miek kwam deze week weer in mijn gedachten op. Hoe zou het in godsnaam met Miek zijn? Toen we kinderen waren, ik vermoed tussen onze 8 en 12 jaar, waren we pennenvriendinnen. Ik herinner me dat er toch maandelijks briefwisseling was. Voor de kinderen die meelezen: er bestond toen nog geen internet of gsm. We konden niet smsen naar elkaar of mailen. Of eens chatten op een verloren woensdagmiddag. Neen, we moesten brieven schrijven. Maar de inhoud van die brieven, daar weet ik niets meer van. We schreven jaren naar elkaar. Tot we pubers werden en de briefwisseling plaats maakte voor nieuwe vrienden op school en “coolere” dingen dan brieven schrijven. Als ik haar naam intik in google levert me dat bitter weinig op. Ik weet zelfs nog haar adres vanbuiten, ahja, ik heb het honderd keren op een enveloppe geschreven. Miek was cool. Voor mij was ze een echte vriendin. Ze had maar één minpuntje: haar handschrift was vreselijk! Ik probeerde altijd om zo netjes mogelijk te schrijven, net omdat ik niet wou dat ze mijn handschrift lelijk zou vinden. Zij niet, zij kribbelde hele bladen vol, hanenpoten voor zot, soms moest ik echt ontcijferen wat er stond, zelfs gokken. In het digitale tijdperk is iemands’ handschrift je meestal onbekend. Jammer, want ik vermoed dat je handschrift veel over jezelf vertelt. Is er hier anders geen grafoloog in de zaal? En moeten we het briefschrijven echt geen nieuw leven inblazen?
Shout your heart out 
Heb ook verschillende pennenvriendinnen gehad en ik beleef nog veel plezier aan postcrossing. Google dat maar eens, het kan nu 🙂 Ikzelf heb verschillende handschriften. Teken van een gespleten persoonlijkheid?
ik heb er ook verschillende. Maar in hun verschillen blijven ze wel telkens hetzelfde. Vooral mijn “vlug” handschrift is bijna onleesbaar.
Kijk, ik had nooit pennenvrienden, maar misschien is het tijd voor wat brieven of een volgeschreven kaart.
ik zou zeggen: ik verjaar zondag 🙂 kom maar af dermee 🙂
Hier word er nog steeds van je verwacht dat je je CV zelf schrijft zodat de toekomstige werkgever kan zien hoe je schrijft
ewel, ik vind dat een goeie zaak. Ik zou als manager hetzelfde verwachten.
Ik heb laatst ook mijn penvriendin gegoogeld. Ik ken haar hele adres nog uit mijn hoofd, zo vaak heb ik het op die enveloppe geschreven. Mooie herinnering vind ik het. Suzanne had wel een duidelijk handschrift 😀
En een geweldige voornaam!
Als kind had ik ook een goede pennenvriendin, het was iedere keer uitkijken naar een briefje in de bus.
Nog steeds schrijf ik graag en heb ik een aantal pennenvriendinnen, het blijft leuk om te doen! 🙂
Inderdaad. In tijden van schermpjes en popup snapchats en sms….
Ik heb in mijn pubertijd honderden brieven geschreven. Om nog te zwijgen over de brieven aan mijn schat, die tijdens onze vrijersperiode elke dag een brief kreeg :).
Kgeloof da je gij nog ne romaticus zijt he 😉
oooh, heb je die bewaard?
Wij schreven brieven in het middelbaar. Vriendinnen onder elkaar. Tientallen brieven! We hadden zelfs een codetaal! Waar is de tijd!
wij deden dat ook, zelfs als we elkaar dezelfde dag nog zagen schreven we brieven naar elkaar….
Ik kan mijn huisarts’ handschrift ontcijferen, dus ik kan elke brief aan. 😉
Te onzent worden nog vaak briefjes geschreven. Soms zijn het liefdevolle kattenbelletjes op een post-it, maar desalniettemin: schrijven is het.
mijn boodschappenlijstjes en hier en daar een “opdrachtje” met een leuke “love you” onder (compenseert het gecommandeer hé)
Hèhè grappig, had ik in die periode ook! Ik ken enkel nog haar voornaam: Jessica en ze woonde in Balen en ze speelde dwarsfluit. Heb ook al es een zoektocht op Facebook gehouden, maar zonder succes… En inderdaad: op het ogenblik dat ik naar het middelbaar ging, verwaterde het contact…
In de periode dat we pennenvriendjes waren, leerde ik ook net typen (was nog op zo’n ouderwetse waarmee je het vel van je vingers stroopte als je tussen twee toetsen belandde…) dus we typten ook vaak brieven naar elkaar. Ik heb die helaas niet gehouden.
Wat ik wel heb gehouden, zijn de brieven van manlief… Toen we elkaar 14 jaar geleden leerden kennen, was er ook nog geen e-mail, sms, fb,… We reden toen alletwee met een mobiletje, dus was het briefke schrijven, mobiletje opspringen, ongezien de brief proberen te posten en dan thuis vol ongeduld zitten te wachten op een antwoord in de bus… Kluchtig!
Grijns, met hoeveel mensen ik heb geschreven, dat kan ik niet meer op één hand tellen, hoor! Ik had een franstalige pennevriendin, maar ik kan me niet voorstellen dat wij veel van elkaars geblaat begrepen. En dan met mijn gewone vriendinnen gingen de boekdelen ook vlotjes over en weer. Van mijn huidige beste vriendin heb ik die nog allemaal, van al de rest heb ik ze pas recent toch eens bij het oud papier gezet. Met mijn man heb ik ook héél veel gecorrespondeerd, maar dan wel per e-mail. En nog steeds schrijven wij elkaar brieven op onze verjaardag. De max!
Ik schrijf tegenwoordig naar de kindjes van een bevriend koppel. Die leren net lezen en ik weet dan helemaal niet wat ik moet vertellen, maar volgens mij moet dat vandaag de dag toch nog even hard geweldig leuk zijn om te ontvangen, zo’n rasechte brief?
Ik mis dat eigenlijk wel… En als ik een melancholische dag heb, duik ik mijn grote koffer in die vol zit met brieven van ex-lieven, vriendinnen, briefjes die we doorgaven in klas, dagboeken, etcetera. Ik ga die écht nooit weg doen!