Tijdens mijn loopje gisteren spotte ik twee tienermeisjes op de fiets.  Keuvelend, beetje zwalpend over de weg want ééntje was op haar smartphone aan het tokkelen.  Ik denk dat ze onderweg naar nergens speciaal waren, genieten van de paasvakantie en het samenzijn.  Het leek me zalig en ik werd er zowaar een beetje nostalgisch van.  Twee weken verlof hebben zonder echte verplichtingen.  Zonder zorgen, zonder planning.  Als ik een fijne tijd in mijn leven moet benoemen ga ik steevast voor mijn kotperiode, maar de periode ervoor kan er zich zeker mee meten.  Het was een onbezorgde tijd waarin we opgroeiden en alles wat op ons pad lag nog zo spannend en aantrekkelijk leek.  Nu ik meer dan dubbel zo oud ben vraag ik me soms wel eens af hoe het nu moet zijn als jongere.  Schermpjes, likes en bodyshaming zijn schering en inslag.  In die tijd wisten wij niet wat de andere op dat moment aan het doen was tenzij we toevallig aan het telefoneren waren met de huistelefoon.  Dat we daardoor eerst één van de ouders moesten passeren namen we erbij.  We waren stekejaloers op de meisjes in Amerikaanse series met een telefoon op hun kamer (d-uhhh DJ and Kimmie)  Er was geen Facebook en het internet kostte nog stukken van mensen, het werd gelimiteerd tot een half uur per dag waarin we zo vlug mogelijk onze mails openden en de inhoud ervan downloadden, grapjes werden via mail verstuurd, als je geluk had was hij nog geen 7 keer in je inbox gepasseerd.  Huiswerk werd in groepjes aan de livingtafel besproken bij die ouder die toevallig die middag niet moest werken, degene die pech had moest noteren.  Geen smartschool, geen smileys, geen swipes en geen defriending.  Ik kan me ook niet herinneren dat ik veel hobby’s had.  Ik sportte niet, was geen muzikant en tekenen kon ik al zeker niet.  Tijdens het weekend ging ik wel naar de jeugdbeweging en ik bleef lid en later leidster tot mijn 22ste.  Bazigheid zal er altijd een beetje ingezeten hebben vermoed ik.    Maar wat deden jullie dan heel der dagen?  De tieners van nu zouden het moeten vragen, ik zou al eens goed moeten nadenken.  Op het einde van de examenperiode deden we altijd “examenverbranding”.  Alle kladpapier en notities werden op een hoop gegooid en dat ging gewoon op de brandstapel.  In die tijd was sorteren nog iets voor AGALEV, wat we niet meer nodig hadden staken we gewoon in de fik achteraan in den hof.  CD-teksten vanbuiten leren was ook zo’n amusante bezigheid.  Ik zweer het u, ik kan Intergalactic van The Beastie Boys nog steeds van voor naar achter meekwelen.  *Another dimension, another dimension…*  Het aantal vrienden was ongenummerd, soms belden we wel eens iemand op om te horen hoe het ging, als we geluk hadden dan kenden onze ouders hun ouders en kon er een date gepland worden of als we slim waren planden we voor de vakantie al iets.  Bij fuiven mocht ik al blij zijn dat ik ten eerste mocht gaan en ten tweede voor 1u iedereen had gezien die ik wilde zien want dan moest ik steevast naar huis.  Ohja, en de zuipkaart moest ook zeker tegen dat uur volgestempeld geraken of het was zakgeld-smijt-weg.  We hadden geen gsm bij ons dus konden we maar zien dat we op de juiste plek stonden te wachten op het juiste uur of de volgende keer werd het uur zonder pardon een kwartier korter.  Althans daar dreigden ze toch altijd mee.  Het is gemakkelijk om te verzanden in “vroeger was alles beter” en van nature kijk ik alleen maar vooruit.  Er waren ongetwijfeld ook mindere momenten maar an sich denk ik toch dat de tijden nu helemaal anders zijn.  Daarom niet meer of minder goed.

En wat deden jullie zoal in de vakantie vroeger?  Vuurtjes stoken zoals wij?

Miek kwam deze week weer in mijn gedachten op.  Hoe zou het in godsnaam met Miek zijn?  Toen we kinderen waren, ik vermoed tussen onze 8 en 12 jaar, waren we pennenvriendinnen.  Ik herinner me dat er toch maandelijks briefwisseling was.  Voor de kinderen die meelezen: er bestond toen nog geen internet of gsm.  We konden niet smsen naar elkaar of mailen.  Of eens chatten op een verloren woensdagmiddag.  Neen, we moesten brieven schrijven.  Maar de inhoud van die brieven, daar weet ik niets meer van.  We schreven jaren naar elkaar.  Tot we pubers werden en de briefwisseling plaats maakte voor nieuwe vrienden op school en “coolere” dingen dan brieven schrijven.  Als ik haar naam intik in google levert me dat bitter weinig op.  Ik weet zelfs nog haar adres vanbuiten, ahja, ik heb het honderd keren op een enveloppe geschreven.  Miek was cool.  Voor mij was ze een echte vriendin.  Ze had maar één minpuntje: haar handschrift was vreselijk!  Ik probeerde altijd om zo netjes mogelijk te schrijven, net omdat ik niet wou dat ze mijn handschrift lelijk zou vinden.  Zij niet, zij kribbelde hele bladen vol, hanenpoten voor zot, soms moest ik echt ontcijferen wat er stond, zelfs gokken.  In het digitale tijdperk is iemands’ handschrift je meestal onbekend.  Jammer, want ik vermoed dat je handschrift veel over jezelf vertelt.  Is er hier anders geen grafoloog in de zaal?  En moeten we het briefschrijven echt geen nieuw leven inblazen?