And pain is playing jojo in my body, as i cough

Zalig, een zaterdagvoormiddag van een zaterdag waarop niets gepland staat.  Er draait geen wasmachine, geen afwasmachine, er is zelfs geen afwas.  Voorlopig althans.  Ik ben niet van plan om de hele voormiddag niets te doen.  Maar voor even kan het wel.  De mustiekat maakt zich klaar om naar de drumstore te gaan, zijn vader jaagde er zijn voorraad drumstokken door, iets wat ik maar moeilijk kan begrijpen, maar blijkbaar heb ik er geen verstand van.  “Toen ik vroeger ging optreden sneuvelden soms twee paar per show”.  Oei sorry.  Ondertussen wentelt de kleine halfnaakt in de zetel en probeert hij de teksten van dEUS na te zingen terwijl hij in feite de opdracht kreeg om zijn kleren aan te trekken.  Maar het is zo leuk, meezingen met “The Architect” (Zonde A te tect).  Ik spoor hem aan om voort te doen, maar ik jaag hem niet op zoals tijdens de schoolweek. Ook al ben ik toch de hele week thuis, ’t Is weekend voor ons allemaal. De voorbije week kon ik toch weinig van het thuisblijven genieten.  Op woensdagavond werd ik zo ziek als een hond.  Een kopvalling – verkoudheid en een wrede hoest zorgden ervoor dat ik amper iets kon verwezenlijken.  Alle energie ging namelijk naar een zo comfortabel mogelijk pose zoeken om te niezen, mijn lichaam vasthouden bij het hoesten en tegelijkertijd de daarmeegepaarde duizeligheid trachten te bestrijden door me vast te houden aan alles wat vasthoudbaar was.  Het doktersbezoek was nutteloos, ik mocht zelfs geen vicks dampen.  Oh ja.  Ik mocht Fysiomer spuiten in mijn neusholtes.  Zeewater zeg maar.  Oh boy, ja, het hielp, maar wat een kissakkerie zeg (lees: vieze dinges).  Na een helse nacht waarbij snot gewoon uit mijn neus bleef lopen -ook al snoot ik een volledige doos leeg- en een klein beetje koortsdromen was het ergste voorbij en kon ik me vrijdag toch alweer enigszins levend noemen.

Gelukkig zijn er Herman Koch en Paolo Giordano om mij bezig te houden. 

Ondertussen zijn vader en zoon al onderweg “naar de trommelwinkel”, in de hoop dat ze straks niet thuiskomen met een kinderdrumstel begin ik straks rustig aan een wasje, een kooksel en bestrijd ik de kattewietjes (lees: stofpluizen) die hier onder de livingtafel wentelen.  Maar nog eventjes dEUS.

I skipped the part about love.