currently – Shout your heart out

november 24, 2018

Wat ik niet kocht op Black Friday

Je weet het of je weet het niet: ik ben de soldenqueen. Om de één of andere reden vind ik altijd alles in de solden.

Reverse…

Je weet het of je weet het niet: ik shop allèèn solden. Ik shop weinig tot nooit in de nieuwe collectie tenzij er echt iets dringend is (lees: op één week tijd verslijt een zoon drie broeken of er staat ineens water in zijn schoenen). Gelukkig heb ik dan nog altijd mijn Gezinsbondkaart waarmee ik automatisch budget spaar.

Anyway. Gisteren moest ik een “vroege” werken. Om 5u15 zat ik reeds beneden de koffie op te gieten terwijl ik door Instagram aan het scrollen was…..I know….maar je doet het ook hé!? Mijn ontwakende brein begon te beseffen: Ah, Black Friday. (Mijn ochtendbrein werkt meer fragmentarisch, er komen niet veel extra woorden aan te pas). Het was ook niet moeilijk om er naast te kijken, de aanbiedingen vlogen me rond de koffiebonen. Vorige week bestelde ik in de webshop van Hema reeds twee sets hoeslakens waarbij ik er praktisch één gratis had gekregen door allerhande kortingen. Ze gaven er -50% op het tweede set en dan kwam er nog eens -15% SINTkorting bij. Ik voelde me goed, iets wat ik ècht nodig had gevonden in solden. #dekinderhandisgauwgevuld!

Ik surfte tussen koffie en badkamer eventjes op de site van Kipling die me hun stevige handtassen aan -50% opdrongen. Aantrekkelijke kleuren, stevig materiaal, veel nieuwe items. Een zalige site om door te scrollen. Deze twee tassen sprongen er voor mij direct uit:

Oh! Zwart en wit vind ik zo’n mooie combinatie. En alles aan -50%, my lucky day! Ik vulde mijn cart met de rechtertas en kwijlde op de linker reistas. Toen de betaling niet wilde vlotten via mijn smartphone besloot ik de hele boel af te sluiten en me klaar te maken voor het werk. Ik ging ’s avonds wel afwerken.

Bij thuiskomst vrijdagavond wou ik de mening van de echtgenoot vragen over de tas maar ik vond ze niet direct terug en ik liet het weer rusten om ze uiteindelijk toch niet te bestellen. Ik heb geen nieuwe tas nodig. Het is altijd fijn om er één te kopen en te gebruiken, maar ècht nodig (zoals de lakens de vorige week): neen. Financieel moeten we ook niet zot doen, we staken de laatste tijd veel centen in ons huis en gingen in 2018 twee keer op reis. Money well spent. De voorbije zomer lieten we onze dakgoten vernieuwen en plaatsten spots in de oversteken, een dure verbouwing waar we eventjes moesten voor sparen. Het jaar ervoor investeerden we in spouwmuurisolatie en legden de oprit aan. En ik typ erop terwijl ik het vergeet: mijn nieuwe laptop! Al die nieuwigheden, daar typ ik dagdagelijks op, van die stralende lichtjes aan de gevel, daar heb ik elke avond mijn deugd van. Maar dat voelt niet echt als een aankoop, ik kan mijn natuursteentrap aan de voordeur niet over mijn schouder hangen. Het dure vliegenraam aan de achterdeur kan ik niet aantrekken als ik een avondje uit ga. Het is een ander soort goed gevoel, daarom niet minderwaardig.

Eens ècht sparen voor iets, er weken verlangend naar uitkijken om het uiteindelijk te kopen, dat doe ik bijna nooit. Terwijl ik het mijn kinderen wel aanleer. Alles is altijd voorhanden, meestal in solden want dat heb je nu bijna het hele jaar door, toch? Soldenshoppen en nieuwe collectieshoppen, het blijft ook verschillend aanvoelen vind ik. Alsof die dingen die niet uit de solden kopen me net iets meer waard zijn, hoe stom het ook klinkt.

Kopen jullie vooral solden of kom je steevast met nieuwe collectie thuis?

Ohja, Tiny schreef er ook een interessant stukje over.

november 10, 2018november 10, 2018

Zondagskind

Gisteren werd ik bijna gebeten door een keeshond toen ik aan het lopen was. De eigenares had hem aan de leiband, maar hij besloot dat ik bad news was en ging in de aanval, ze kon hem maar net op tijd wegtrekken. Aan de andere kant van de vijver werd ik bespuwd door ganzen. Men zag mij daar echt niet graag komen met mijn fluojasje bij Zillebeke Vijver. Ik heb geluk gehad, zo’n attaque van keeshonden of ganzen lijkt me nu niet bepaald iets om op je “been there, done that”-lijstje te kunnen zetten.

“Wat ben ik soms toch een zondagskind!” las ik enkele maanden geleden op de blog van Bert. Hoewel ik de term nooit gebruik weet ik perfect wat ze betekent. Ik ben het namelijk zelf! De keren dat ik kan zeggen “amaai, ik heb chance gehad” of de keren dat iemand mij blindelings hielp bij een moeilijke situatie. Ik kan daar anders wel een lijstje van maken.

Deze week nog: ik parkeerde me in de ondergrondse parking onder het station in Brugge. Nadat ik me in één van die nauwe gaatjes had gewrongen en mijn gerief aan het samenscharten was om te vertrekken bleek ik mijn portefeuille op de keukentafel vergeten! Maar geen vrees! Ik had nog een briefje van 20 en wat kleingeld in mijn jaszak zitten. Voldoende dus om mijn parkeerkost te betalen en zelfs nog iets te kopen. Ik trappel naar mijn afspraak. Als ik mijn parkeerticketje in mijn gsm wil stoppen – ahja, want ik had geen portefeuille- zie ik staan “enkel betaling via bancontact – visa – mastercard”. Aih, dat was minder vlinder. Na mijn afspraak keerde ik terug naar het/de* parkeerautomaat, misschien had het kaartje ongelijk. Haha, want dat gebeurt toch zo’n dingen? Dat zo’n kaartje geen gelijk heeft. Tot ik bij de/het* betaalautomaat kwam en het kaartje 100% gelijk had: enkel met een betaalkaart te betalen. Ik sprak een stationschef aan en hij bevestigde, hij zei ook dat daar nu en dan wel eens iemand staat met dat probleem. Hallo NMBS, 2018 is calling! Is het geen tijd om nog een andere optie aan te bieden? Na tien minuutjes trappel- en denkwerk ter plekke en een telefoontje naar de echtgenoot die op dat moment moeilijk te bereiken was, kijk ik ineens op. Er komt parmantig een collega voorbij die met zijn bankkaart in zijn hand naar die automaat gaat. Ik zit aan de andere kant van de provincie met een probleem en dan kom ik een collega tegen. De rest is geschiedenis. Chansaard ikke. (*ik weet nooit of ik het DE automaat of HET automaat is).

Er is ook het verhaal “van twee keer mijn gsm verliezen in twee weken tijd”. Twee keer door op het dak van mijn auto te laten liggen, twee keer gevonden door iemand, twee keer gevonden door een EERLIJK iemand. Twee keer zonder dat er iets aan was. Twee keer chansaard ikke.

Niet te vergeten: die keer dat ik een dikke zigeuner zijn ass gekicked heb. Daar was ik niet echt een zondagskind maar eerder een onbevreesd razend kind dat enorm veel chance heeft gehad. Dat zou ik NOOIT meer doen en ik zou het niemand aanraden om mij na te doen.

Ohja, en het examen twee weken geleden. Alsof examens nog niet stresserend genoeg zijn bleek ik het blanco ingediend te hebben. Wat? Blanco? Je had toch geblokt voor duust? Ja, maar bij een meerkeuzevragen-examen is het blijkbaar de bedoeling dat je eigenhandig nog eens al je antwoorden gaat invullen op een overzichtsblad dat er helemaal achteraan bij zit. Examendummy ikke. Ik zag dat blad en ik dacht “dat is voor de docent, daar kom ik best niet aan”. Tot ik ’s avonds in mijn auto ineens besefte “oei, stond daar niet op dat voorblad dat ik nog iets moest invullen op één of andere matrix?” en mijn frank veel te laat viel dat ik wel degelijk dat blad had moeten invullen. En dat ik in feite mijn examen blanco had ingediend. En dat het vrijdagavond was en dat examen al duust lang weg was in één of andere grote examenhoop. En dat het herfstvakantie was. En dat ik dus misschien wel met een probleem zat. Ik mailde direct naar de docent met mijn probleem op vrijdagavond waarop hij me op zondag terugmailde dat het inderdaad een probleem was omdat hij niet ging mogen vergeten dat na de vakantie in orde te brengen. Maandag na het verlof kon ik de school nog verwittigen en kwam het uiteindelijk toch helemaal in orde. Chansaard. Ikke.

Nu nog het resultaat afwachten en hopen dat de zondagsvibe even blijft aanslepen!

oktober 5, 2018

Met het hoofd in de wolken.

Dagelijks probeer ik in kleine dingetjes mijn kinderen bewust te maken van de schoonheid van de natuur. In feite ben ik niet echt een groene, daarvoor verspil ik teveel water en energie, eet ik teveel vlees en let ik te weinig op bio. Mijn bijdrage is eerder miniem. Afval sorteren, proberen om geen zakken te kopen, aan de kinderen leren dat ze geen plantjes uit de natuur mogen trekken. (Dat ik regelmatig spinnen vermoord, dat laat ik achterwege). De paddenstoelen in de herfst of de afdruk van vogelpootjes in winterse sneeuw, ik wijs nogal veel. Vanmorgen liet ik hen letterlijk stilstaan bij de lucht. De wolken zijn dagelijks een bron van entertainment voor mij en deze ochtend kon ik samen met Ilja de strepen tellen ook al waren enkelen ook door vliegtuigen gemaakt.

De rokende medewerker op de parking van De Aldi vlakbij de school bekeek ons argwanend maar toen ik met mijn gsm aan de slag ging terwijl ze stonden te kijken, keek ze ook omhoog. De wolken en de lucht voorspellen dagelijks wat de dag zal brengen en ik maak de kinderen zoveel mogelijk attent op de zonsopgang, al is het maar door tijdig de rolluiken omhoog te doen.

Ze zitten veelal in bed als de zon ondergaat maar in feite zou ik hen deze mooie herfstdagen eens moeten ophouden om de zon te zien ondergaan. Zeker nu we regelmatig op een prachtig kleurenschouwspel worden getrakteerd.

Ik denk dat ze nu echt op een leeftijd zijn gekomen waarin we als ouders enorm veel invloed hebben door onze eigen reacties op al die natuurpracht. Enthousiast worden van een wolk, dat leren ze ook van ons! En zijn ze daar iets mee in hun latere leven, misschien wel, en als het niet zo is: dan hebben ze toch een mooie wolk gezien hé.

september 7, 2018

De 7 ge’s

Gestart: Tjah, the obvious! Linus trok strijdlustig richting eerste kleuterklas en Ilja gezapig – zoals altijd – naar het tweede leerjaar.

Niettegenstaande de foto zagen ze het beiden geweldig goed zitten. En zij niet alleen. Ergens wist ik wel dat het een voordeel zou zijn om op de eerste dag van het schooljaar een dag verlof te nemen dus ik was de hele dag lichtjes euforisch met mijn herwonnen vrijheid. Meteen een toertje gaan lopen en op mijn dooie gemak boodschappen gedaan. Er moesten echt twee maanden zomervakantie van mij afglijden en dat is wonderwel gelukt die dag.

gespendeerd: teveel. Bijna al mijn YNAB-potjes ging in het rood de voorbije maand met het potje “kledij” op kop. Blijkt dat mijn kinderen tussen mei en augustus beiden twee kledingmaten zijn gegroeid. Met een kort broekje aan valt dat minder op maar nu de lange broeken weer uit de kast komen staat er hier precies serieus water in de kelder bij mijn pagadders. Ik kan het ook niet laten om van tijd tot tijd eens aan twinning te doen en dan gaat er wel eens iets extra in het winkelmandje en uit het YNABpotje. Tel daarbij nog eens het onderhoud van de wagen en mijn inschrijving aan VIVES! Jikes!

gewist: Gigantisch veel foto’s op mijn gsm. Toen ik gisteren een foto wou nemen van iets banaals (zoals 95% van mijn foto’s) gaf mijn smartphone gewoonweg de boodschap: neen, je gsm staat nu echt vol, je kunt geen foto’s meer nemen. iPhone says no. Hmmm. Dus 4451 foto’s is blijkbaar de limiet. Ik plaatste alles in de Orangecloud (het duurde toch zeker twee halve dagen tegen dat alles was geüpload). Daarna wiste ik meer dan 2000 foto’s. Kan ik het helpen dat er zoveel interessante dingen zijn om foto’s van te nemen?

Zoals dit geweldige Cuberdon-ijs-schotel-ding!?

gewandeld: ik neem dezer dagen wandelen voor op lopen, het gaat in ups en downs met mijn loopgoesting. Soms loop ik drie keer per week, soms maar één keer maar dan probeer ik wel om er zeker twee wandeldagen in steken. Gisteren heb ik me serieus mispakt, ik had ingeschat om tussen de 6 en 8 km te wandelen terwijl mijn auto in de garage was voor onderhoud. Toen ik het het laatste half uur precies wat lastig begon te vinden zag ik dat ik al 9 km op de teller had en ik was er toen nog niet! De 7 km van de avond ervoor zaten echter ook nog in mijn benen dus dat zal er wel mee te maken hebben gehad!

Zo blij als een klein kind: #iseeanoctopusje of is het een kwalletje?

gemanaged: of moet ik het geménaged noemen? Mijn vuile was is -net als die eeuwige kruimels opvegen- een neverendingstory. Soms zijn hun kleren niet echt vuil maar ruiken ze naar warmemaaltijdkantinegeur. Juk! Vreselijk vind ik dat. Niettemin klagen ze niet over de kwaliteit van het warme middagmaal op school dus ik blijf ervan profiteren!

geagendeerd: gewoonweg te veel. In september heb ik bijna geen enkele avond waarop we gewoon samen thuis zijn. Ofwel moet één van ons twee werken, is het niet voor mijn hoofdberoep het is voor zijn bijberoep. Ofwel is er iets gepland met vrienden (ik) of spinning (hij). Een shitty dinner met de buren of een familiefeest. September staat simpelweg tjokvol. Volgende week start mijn opleiding Toegepaste Psychologie met een intro-voormiddag waarop duidelijk zal worden hoeveel vakken ik zal kunnen opnemen en dan ga ik pas ècht aan het plannen moeten slaan. Van de vakken die ik opneem moet ik meteen een examen kunnen afleggen in de examenweek. Dus het wordt een zorgvuldige oefening van inschatten hoeveel ik aankan en hoe ik het zal voor elkaar krijgen in combinatie met mijn 4/5e jobtime als opvoedster. Mijn drive zegt: vijf vakken, mijn verstand denkt drie. Wordt vervolgd! En vooral spannend!

ge-instagrammed: vroeger keek ik nooit naar die instagram-stories. Ik begreep er de ballen van. Als digi-leek moest ik zeker tien keer uitleg vragen aan verschillende mensen over hoe je in hemelsnaam zo’n story maakt. Eens ik de basis van het systeem uitgevist had bleek het nog regelmatig voor te vallen dat ik geen idee had hoe het marcheerde om bijvoorbeeld die tekstjes boven elkaar te laten komen. “Zoek dat op met Google” pfff, geen zin in, gelukkig heb ik enkele vriendinnen die met IG-stories goed overweg kunnen en kon ik te rade bij hen. Dus nu post ik van tijd tot tijd wel eens een story op mijn profiel. Veelal banale dingen aangezien mijn gsm daar vol mee staat maar het zorgt wel eens voor grappige interacties.

Misschien moet ik van de #neverendingstory genaamd “de kruimels onder mijn keukentafel” wel eens een instagramstory maken? Doe jij van stories of blijf je er liever van weg?

augustus 29, 2018augustus 29, 2018

Aan het gele strand met calypso-songs.

Terwijl Linus zijn erwtjes verorbert draait hij zich om, op het land achter ons huis zijn de duiven wormpjes aan het pikken nadat het omgeploegd werd. “De duiven dansen!” roept hij, tegelijk vliegt een erwtje uit zijn mond. Ik kan hem geen ongelijk geven, hun wiegelende staartjes doen me inderdaad terugdenken aan de dansvloer op het trouwfeest afgelopen weekend. Via Spotify laat ik hem Het Duivenliedje horen.

De playlist speelt verder en ik word naar mijn jeugd terug gekatapulteerd. “Het Gele Strand” en “Rose” zijn blijkbaar ook nummers die ik woord voor woord kan meezingen. Ik wijs mijn moeders’ Dual platendraaier als de schuldige aan. Marijn Devalck ken ik vooral van “Mijn Gedacht” en grappen over Bomaworsten maar het zat ver in mijn achterhoofd dat hij ook kan zingen (en dat hij ooit een zwaar verkeersongeluk had waarbij hij bijna zijn stem kwijt was!). Ik blijf in mijn kindertijd hangen en zoek op Youtube naar dat andere liedje over vogels:

Hij is niet echt onder de indruk en begint om Samson te vragen. Verwend met een simpele app als Spotify terwijl wij vroeger met onze oor tegen de box van de radio zaten om te horen wanneer ze ons favoriete liedje zouden spelen. Afspreken onder elkaar om op het perfecte moment de cassetteopname te starten zodat de nummer 1 van de top 30 er volledig zou opstaan. Soms kon je het vorige liedje nog door het liedje horen spelen omdat het bandje versleten was. Met een vers pakje lege cassettes waren we content.

Hij laat een erwtjesspoor achter zich als hij gaat verder spelen en ik roeffel in de reclamefolders. Doordat er een nachtdienst op het werkschema staat ben ik overdag thuis en kan ik me even neerzetten om eventuele aanbiedingen te spotten. Bladeren door reclamefolders vind ik best wel relaxerend. Mijn oog valt op de “Terug Naar School”-pagina’s.

img_6198-1 Ik vraag me af of er kinderen zijn die op school met zo’n hip brooddoosje toekomen. Ik denk aan de moeders die hierbij misschien druk ervaren en denken: “Blijkbaar is een boterham met kaas niet meer genoeg?” Mijn kinderen eten een warme maaltijd op school dus ik heb geen brooddoosstress. Wie mij al een tijdje volgt of persoonlijk kent zal misschien wel weten dat een woord als brooddoosstress niet eens in mijn (of ieder ander) woordenboek staat. Maar als jij komkommerschijfjes staat te rollen op 3 september: no offense, voel je zeker niet aangevallen, ik spreek alleen voor mezelf.

De kinderen spelen samen met het DUPLO-huisje dat ik uit onze slaapkamer haalde (ben ik de enige die voorraden speelgoed op zijn slaapkamer bewaart?). De speelgoedwissels blijven nog even hun werk doen al is de laatste week vakantie er altijd teveel aan. Note to self: als er een Kazoukamp is in de laatste week van augustus volgend jaar: inschrijven! Gelijk hoe mag ik vandaag bitter weinig klagen. Ze spelen zelfs een vol half uur samen. Zonder ruzie, zonder elkaars’ ogen uit te prikken.

Altijd een risico om je te vertonen als ze flink aan het spelen zijn maar dit tafereel wou ik wel even op de gevoelige plaat leggen.

Dat ze daarvoor 8 weken gewacht hebben laat ik even terzijde. Niettemin mag ik over het algemeen eigenlijk niet klagen. Er zijn eens geen bezoekjes aan spoed geweest, mijn vakantieplanning viel niet in duigen door onverwachte ziekte op mijn werk en ik kon een relatief gevarieerd aanbod brengen aan de kinderen waarbij ze elk ook individuele tijd krijgen met één of twee ouders. Linus had zelfs een volledige week zijn ouders voor zichzelf. Gisteren nam ik een Ilja-mama-dagje in het gezelschap van Josefien en haar zoon Emil. We bezochten het Play festival in Kortrijk. Eén woord: aanrader! De foto’s spreken voor zich:

ff9632de-9d4f-4a5a-a393-a44731ccccba — foto door Josefien

Een kamer gevuld met 3000 groene ballonnen. Zo simpel, zo cool.

Kinderen op een gigantisch luchtbed op de Grote Markt in Kortrijk, een koffietje op het terras ernaast voor de moeders.

Sommige kunst was enkel om naar te kijken. Zou wel zonde zijn moest deze carrousel stuk gaan.

Toch kijk ik uit naar volgende week maandag. Weliswaar zonder opgerolde komkommers maar met loopsessies die niet in de agenda moeten gewurmd worden. Met maaltijden waar al eens een gesneden ajuintje in mag voorkomen zonder dat de wereld daarbij vergaat en we allen in gemuteerde monsters veranderen. Want ajuintjes zijn des duivels toch? Op de planning in september: de start van mijn opleiding Toegepaste Psychologie in afstandsonderwijs, een optreden van Get Ready!, de tweedehandsbeurs van Gezinsbond en de eerste gitaarles van Ilja. Ohja en deze expositie wil ik zeker eens bezoeken in Genk. Let’s go!

Nog Tim Burton-fans in da house?

juli 18, 2018

Feeding Nemo

Ik vraag me af waarom ik het zo moeilijk vind om niets te doen. Ligt het aan de tijdsgeest waarin we leven? Altijd bezig, altijd bereikbaar of indien dit niet zo is: ons verontschuldigen hiervoor? Weet je dat ik alleen maar mijn gsm afzet als ik op een begrafenis ben. Jammer genoeg is me dit pijnlijk duidelijk geworden het voorbije jaar, ik ging naar negen begrafenissen. Nu ik erbij stilsta is dat eigenlijk spectaculair veel. Godverdju. Soms is het toegestaan om te vloeken vind ik (al geef ik toe dat ik dit regelmatiger doe dan een ander). Zelfs nu we op reis zijn vind ik het moeilijk om gewoon in de hangmat te liggen tijdens Linus zijn siësta. Ik moet er een foto van instagrammen. Ik moet er een nietszeggende Flair in lezen waarin mijn zomerhoroscoop het belangrijkste van heel het boekje zou moeten zijn -althans de cover. Het enige geluid dat ik hoor is het malende grazen van de koeien in de wei naast ons huisje en de duizenden cicaden waarvan ik dacht dat ze enkel ’s avonds hun typische geluid produceerden. Met een alert schoolkind mee op reis moet ik al eens iets “wikipedia-en” zoals “waarom maken zij zo’n geluid?” Dingen waar ik nooit meer bij stilsta worden ineens clevere vragen en sorry, ik moet het antwoord soms schuldig blijven. Wat ik dan wel weer wist is dat krekels hun vleugels tegen elkaar wrijven om het typische krekelgeluid te maken. Gelukkig nog iets onthouden van de biologieles.

Freaky enough zegt die horoscoop in dat boekske bijna letterlijk wat ik hier heb neergeschreven en start ik in september inderdaad een nieuwe opleiding….

Ik probeer om meer go-with-the-flow te zijn op reis en om het veelvuldige plannen en organiseren een beetje los te laten. Geen weekmenu, geen bullet journal. Ik hou het weerbericht wel in de gaten en probeer er een beetje op in te spelen. Geen stadje bezoeken in een tropische 30 graden want dat voelt al vlug veel warmer in zo’n omgeving maar straks de rivier opzoeken om voor wat afkoeling te zorgen. Ik besef wel dat ik ervaren word in het reizen met kleine kinderen. Altijd een snack en water bij, geen vier-uurtje geven als we nog het ijssalon moeten passeren. Allemaal kleine dingetjes al vergat ik vandaag wel mijn emmertjes en schopjes mee te nemen naar de rivier en konden we gelukkig iets lenen van andere vakantiegangers.

“Mama neem eens een keer een foto van mij!” “Goed maar dan moet je wel eens lachen hé?!”

Niettemin geniet ik van een verlaagd tempo waarin wat hangmat-tijd (weliswaar met feedly of een tijdschrift) wordt afgewisseld met UNO spelen tegen de oudste zoon. Hoe hij zich verkneukelt als hij van me kan winnen is goud waard. De verwachtingen zijn niet zo hooggespannen. Is het omdat mijn wanderlust reeds een geweldige boost kreeg in New York en ik nog even kan teren hierop? Wie zal het zeggen?

Onze enige bezorgdheid momenteel is dat de vis voldoende water moet krijgen. Kon het leven altijd maar zo simpel zijn.

juni 26, 2018

2015 – 2018

Tijdens één van de weinige gesprekken die ik met mijn echtgenoot de voorbije weken voerde (ik denk dat wij dringend eens samen weg moeten gaan) kwam het vanmorgen op een herinnering aan drie jaar geleden. Hoe heel die periode in een waas ons is voorbij gegaan. Het was een eigenaardige periode die nooit meer terugkeert. We namen grote beslissingen na een twijfelperiode. Op verschillende gebieden werd een nieuwe start genomen. Ik kijk wel eens terug in mijn blogarchief op bepaalde datums maar ook in de foto’s op mijn computer staan bakken herinneringen geparkeerd.

In juni 2015….

Was ik in zwangerschapsverlof en zat ik met een twee-maandertje in huis!

Werd de ton op de koer voor het eerst een bloemen-oase…

Was er de komst van Schanulleke!

Konden ze elkaars’ haar nog niet uittrekken omdat er nog geen voldoende opstond…

Werd deze rakker vier!

In juni 2018:

Krijg ik zo’n filmpjes doorgestuurd via Whatsapp…

Blijven de bloemen een constante op de koer!

723aa887-3fd1-4113-a19e-7898d0709fc2

Verwelkomen we Chewbacca!

Vierden we deze rakker zijn zevende verjaardag!

Maken de broertjes ruzie om wie de kattenmand mag dragen…

Hoe zeggen ze dat? The days are long but the years are short. Ik ben gigantisch veel vergeten van het jaar 2015, niet alleen door het slaaptekort met de baby maar ook door de vele veranderingen dat jaar. En nu? Nu is het nog altijd fijn vertoeven op die bloemenkoer, met een andere kat en met twee ruziënde kinderen. Een update in 2021!

juni 11, 2018

It’s monday, I’m in love

Bij het uitladen van de vaatwasser stop ik het laatste restje weekend in de schuif. Met de propere barbecue-tang in mijn hand besef ik dat het weekend me leeggezogen heeft. Toch zou ik het niet anders willen. Op maandag besef ik hoeveel ik van zondag hou. De ijslepel in besteklade verraadt dat de zon ons deugd deed. Op de tafel zie ik Ilja’s verjaardagscadeautje van zijn peter. Ik viel ook in de prijzen. Als het nieuwe boek dat ik kreeg zo goed is als het vorige dat hij me gaf, dan ben ik weer vertrokken voor een periode van ultiem leesplezier.

De kwetterende kinderen breng ik naar de schoolpoort. Ik maak er een gewoonte van om iets verder te parkeren en het laatste restje te voet te doen. Niet alleen vertellen ze me veel meer, ze zijn nog even in de buitenlucht en ik kan zelf de temperatuur van de dag inschatten. De volumeknop bij Linus staat veel te hoog, ik probeer hem te temperen maar het lukt me niet. De kranen die het marktplein herinrichten rijden aan en af, het is een hemels schouwspel voor hem en hij probeert hun geluid te overstemmen. Kun je enthousiasme eigenlijk ooit kwalijk nemen?

Op Vaderdag slaagde ik er min of meer in om de rakkers stil te krijgen terwijl ze van de trap slopen met hun cadeautjes. Bij het klaarzetten van het verrassingsontbijt kon ik het niet laten om de hele tijd te gniffelen. Een driejarige die de hele tijd enthousiast fluistert blijkt super-grappig, zeker als je weet dat hij het bijna nooit doet. Hun afwachtende gezichtjes zijn het mooiste cadeau voor mij. De knuffels en de versjes zijn dat voor hem.

Ik scrol door mijn foto’s en besef dat het weekend open en dicht ging.

Het Vaderdagbezoek bij mijn schoonvader en de nieuwe puppy.

Pyjamaselfies waar ik niet aan te pas kom door een bende Vitaminis-knuffels.

Een Podcast-and-walk-avondeditie in het zonnetje. Blote benen met wandelschoenen….het blijft een gek zicht maar achteraf was ik toch blij dat ik de 5 km niet op mijn slippers had afgelegd.

Ik whatsapp een filmpje door naar mijn collega’s bij Gezinsbond. We zijn wild op zoek naar een alternatief voor de milieuvervuilende ballonwedstrijd. “Een rupsenrace is alleszins biologisch afbreekbaar” grappen ze terug. Een waardig alternatief voor de wedstrijd waarbij kinderen op een later tijdstip hun prijs moeten komen ophalen is altijd welkom!

Ik doe enkele boodschappen (Amerikanen noemen dit zo mooi: “to run errands”) alvorens ik naar huis ga om de wasmachine op te zetten. De barbecuegeur in het washok overheerst nog even het feit dat de week terug begonnen is. Have a good one!

juni 3, 2018

it must be: home alone for the weekend

…en met alleen bedoel ik niet: me, myself and I maar: me, my children and I. Dus echt alleen was ik niet. De echtgenoot ging het voorbije weekend oorlogssites bezoeken in Normandië met zijn vader en broers. En wat doe ik zoal tijdens zo’n weekend?

Op vrijdag:

Rondmailen voor een opleiding die ik wil volgen in het najaar. Wordt vervolgd…

Het volledige derde seizoen van “You Me Her” bingewatchen op Netflix

Ongeloofwaardige verhaallijn, slechte hoofdrolspeler (Jack) maar toch een volledig seizoen uitkijken op één avond. It must be a brainless wijvenserietje.

Op zaterdagvoormiddag:

Twee boxen speelgoed van de zolder halen en de wisseltruc uitvoeren. Kinderen die toch zeker twee uren spelen alsof ze net van de speelgoedwinkel komen. It must be my lucky voornoene.

lucky voornoene

Op zaterdagnamiddag:

“Up de ruttel” (“op de bots”) een vriendin uitnodigen om ons te vergezellen naar De Palingbeek voor een wandeling, wat speelpleinplezier en een drankje op het terras. Enkele broertjes-ruzies rond takken die dienen als bazooka’s en een bloedneus op het springkasteel. It must be a regular saturday.

Op zaterdagavond:

De klasvriendinnen ontvangen voor een simpele spaghetti. Praten, tateren, gieren alsof we niet ineens 7 jaar ouder maar 7 jaar jonger zijn sinds ons afstuderen. Serieus. Vriendinnen die “hoe zie ik eruit?” roepen en daarbij twee blauwe bessen in hun ogen duwen. I must be so lucky!

78c31b49-8264-4dbe-bf20-f525c48dc15b

Op zondagochtend:

Veel te vroeg moeten opstaan nadat je er veel te laat in zat. Gelukkig een ontbijtje geleverd krijgen via de ouderraad van een schooltje in de buurt.

Een beetje smikkelen met de kinderen: een sandwich, een chocoladekoek.

Naar geweldige muziek luisteren via Spotify: it must be meekweeltijd.

Queen

Op zondagvoormiddag:

Zondag plandag. Beslissen om deze week de recepten van Finding Mini Me te testen en het weekmenu hieraan aanpassen (aankomende verjaardagsfeestjes niet ingerekend). It must be an offday on the scale.

De kinderen schaamteloos laten youtuben terwijl je bezig bent met eten maken, planningen opstellen en boodschappenlijstjes maken. It must be lazymommyday.

mei 12, 2018

De 7 Ge’s #5

Gesnoept: beertjesbrij. Blijkbaar kun je dat ook zo op zijn geheel oppeuzelen, gewoon een beetje extra trekken met je tanden. Ik heb wel gezorgd dat niemand mij bezig zag.

Gewaand: in een klein stadje in Frankrijk eventjes. En dat allemaal terwijl ik gewoon door Ieper centrum aan het stappen was. Wat de zon allemaal niet kan verwezenlijken hé.

Geobserveerd: Hoe Kelly Ilja op de foto kreeg vorige zondag op zijn groeifeest. Hoe ze rustig met hem omging, bijna onzichtbaar was op het feest en tegelijkertijd de hele tijd aanwezig (al heb ik haar toch even kunnen strikken voor een selfie). Ik kijk uit naar de resultaten!

Gekocht: een nieuwe droogkast. Het was van moeten nadat ons vorig exemplaar van 11 jaar oud begon te roken en feuzen. Milieubewust kun jij mij alleszins niet noemen, en neen daar ben ik niet trots op maar een droogkast is voor mij iets dat ik meteen vervang als het stuk gaat. Als ik vertel tegen mensen over mijn kapotte droogkast krijg ik soms de reactie dat ik nogal veel was heb. Bij nader inzien is het misschien wel zo, of zijn er nog mensen met een gezin van 4 die elke week 5 tot 7 wasmachines draaien? De brandverzekering betaalde ons toch nog iets uit. Met het geld kan ik met moeite een voorraadje was-producten betalen maar kom…

Gefeest: niet alleen op het groeifeest van Ilja, maar ook lekker gesmuld op een communiefeest bij vrienden en vandaag nog een trouw op het stadhuis! Drie keer in één week, it must be may!

Geluk: Met zo’n lieve vriendinnen en hun even flinke zoontjes! Hoe cute is dit?

Gewerkt: het kan niet elke dag feest zijn natuurlijk. Al vind ik het niet echt lastig om te strijken in zo’n omstandigheden! En dat ik an sich bitter weinig strijk heeft er ook wel mee te maken denk ik.