Moederlijke charme, of heet dat chantage?

Mijn lief zei het me deze week nog.  Dat hij content is dat onze zoon blij kan zijn met hele kleine dingen.  Dat we niet telkens het vorige moeten overtreffen om hem te imponeren.  In feite moeten wij als ouders hem niet imponeren.  Hij is verre van verwend, toch komt hij niets tekort.  Hij heeft de tijd niet om met zijn speelgoed te spelen, op schoolavonden moet hij om 18u in bed, veel tijd tussen het 4-uurtje – het avondmaal en het eventueel badmoment is er niet om speelgoed te gaan exploreren.  Ik ken kinderen van zijn leeftijd die een eigen iPad hebben, die perfect weten hoe een smartphone werkt of een tv op de kamer hebben. Ilja spreekt nog vaak over zijn warmbandje dat ik voor hem kocht tijdens music for life.
Vandaag mocht hij in de winkel een zak chips kiezen, want oma en opa komen vanavond eten en daar hoort een aperitiefje bij. Ik bereidde hem voor, dat we het zakje pas op het laatste van onze boodschappen gingen kopen. Halfweg de Carrefour passeren we aan de schelletjescounter. Wat hij daarmee heeft, ik weet het niet, maar een schelletje krijgen, dat zorgde reeds enkele keren voor grote drama’s in zijn prille kleuterleven. “Ik wil een schelletje mama”, ik zei neen, want ik ging niet met opzet iets van vlees gaan kopen om een schelletje te kunnen krijgen. Krokodillentranen. Ik weiger krokodillen te voederen met schelletjes en ik loop verder, hij komt sniffend achter met zijn kleine winkelwagentje. Het schelletje blijft een begeerd goed volgens mijn zoon. Ik zeg:”ok” “je mag een schelletje, maar dan kiezen we geen chipjes voor vanavond, je kunt het niet alletwee krijgen”. Ik liet hem beslissen: chips kiezen voor vanavond of een schelletje voor meteen. Hij koos het schelletje. Ok. Ik ging me aan mijn woord houden, maar dat moest wederzijds zijn. Op het einde van de boodschappen zei ik “voila, we zijn klaar” waarop het kleine monstertje meteen onze eerdere afspraak nakwam “en nu mag ik mijn schelletje!” Ahja, jouw schelletje, inderdaad! Oh, maar moesten we dan “toevallig” wel nog door die rayon met de chips lopen zeker? Maar alléé zeg, had ik erom gedaan, ik ging er niet in geslaagd zijn (…ja, echt niet, neen…toempiedoem). Ik sprak hem opnieuw aan:”Ilja, ik ga het nog één keer vragen: wil je nu een schelletje of wil je liever één van deze zakjes chips kiezen voor vanavond?” Ik zie die ogen over dat rek met die chips gaan, de radars in zijn kopje werken overtoeren. “Ik ga toch chips kiezen” Ik leg uit dat het een slimme beslissing is, want een schelletje…dat is toch niet zo lekker als chips hé? “’t Is waar, sommige kindjes zouden een schelletje kiezen, maar ik niet hoor, ik kies voor chips”. Smartiepants!
Achteraf proficiateer ik hem met het feit dat hij goed kon kiezen. Ik leg uit dat kiezen ook iets verliezen is en dat de chipjes vanavond dubbel zo lekker gaan smaken. Hij loert over de keukentablet naar de zak die er netjes op oma en opa staat te wachten. “Mmmm Wokkels” denken we tegelijkertijd.