door Bij mij is het dikwijls een beetje van rap-rap-rap. Het moet vooruitgaan. Ik heb ook mijn luilekkermomentjes, maar als ik bezig ben doe ik altijd voort. Ik had het gisteren in mijn hoofd gestoken dat het misschien wel interessant ging zijn om de buggyboard op de wandelwagen te installeren voordat we op reis vertrekken. Aangezien hij voor me klaarlag in Dreambaby reed ik met Linus naar ginder gisterenochtend. Eens thuisgekomen wou ik het ding installeren. Ik besloot om het slim aan te pakken en de handleiding eerst te lezen. Yes, na jaren sukkelen en prutsen word ik wijzer. Ik mag het niet gedroomd hebben dat ik dat ding verkeerd installeer en zo een farce tegenkom onderweg met mijn twee kadetten. Het zou anders wel typisch ik zijn. Maar jong. Die handleiding. Ik begon al te zweten toen ik alle onderdeeltjes zag en de benamingen zoals “de connectoren”, ik moest mijn meetlint zoeken om de afstand van de onderkant van de wandelwagen te meten. Van armoe moest ik in de speelgoedbak van Ilja grabbelen naar een meetlatje dat ik wist zitten in zijn pennenzak. Het veel te kleine Cars-latje deed goed dienst. Na lang lezen en herlezen en proberen begon het enigszins te lukken. Achteraf bekeken was het helemaal niet moeilijk om dat ding te installeren en ging het mij zeker ook zonder handleiding en met gezond verstand gelukt zijn. Even later werd hij getest, samen met de draagmand van de bugaboo die ik nog niet had gebruikt.
We gingen naar de rally kijken die hier verderop in de straat passeerde. Mijn zonen en ik, hun vader was nog aan het werk. Aangezien Ilja zo’n autozot is leek me dat een geweldig leuk plan. Hij was ook enorm enthousiast, al de hele avond aan het vragen of de rallyauto’s gingen passeren. “Nog een uurtje”, hoe maak je dat duidelijk aan een 4-jarige?
Een halve straat verder was het van dat. Al bij al bleek ik toch niet zo ferm op mijn gemak, met mijn twee kinderen zo dicht op dat parcours. Stel je voor dat één van die wagens de controle verliest en zo recht door het maisveld vliegt in onze richting. Allerlei doemscenario’s popten in mijn hoofd en het was om zeep. Ik begon meer en meer achteruit te gaan en ook Ilja bleek helemaal geen zo’n grote held bij die lawaaierige knalpotten. “Gaan we naar huis?” vroeg hij na de derde wagen. We draaiden onze kar en gingen terug. 
Deze ster trok het zich niet al te veel aan. De tweemaander slaapt overdag niet zo superveel, maar in de wandelwagen bleek dat wel heel vlot te gaan. Rallyauto’s niet meegerekend uiteraard. Reden te meer om gezellig thuis in de zetel te wentelen om het weekend in te zetten.
Shout your heart out 
Heel handig zo’n plankje, het is zo eenvoudig, en vraag me af hoe ze er vroeger nog niet waren opgekomen toen mijn kinderen nog klein waren. Zo zie je maar dat vrouwen meer kunnen dan wat mannen soms denken 😉 Fijne reis!
Weer wat slimmer geworden!
Linus verandert zienderogen 🙂 – leuk ventje!
Geniet van je reis!
Ik moet er vandaag ook aan geloven aan dat knalpottenlawaai. ’t Is dat of geen lief zien deze week tsss !
Ik heb hem al weten te overtuigen om in ’t stad te blijven, we hebben hier allemaal zo een last van hooikoorts dat ik het niet zie zitten om in ‘de stukken’ te gaan kijken. Of dat veel gaat veranderen aan die loopneus, ik weet het niet, maar toch …
Ik had bij de tweede ook zo een plankje op mijn geboortelijst staan, maar mijn kindervoituur was daar niet op gemaakt, ik heb het zonder te gebruiken geruild voor iets anders.
Een time timer (even google-en) is een goeie manier om kleuters wat zicht te geven op hoe lang iets (nog) gaat duren.
Ahja idd. Dat gebruiken we op het werk.
Wij hebben geen plankje… Mijn schoonzus raadde het af omdat ze het onhandig vond. Grappig van het latje: hier is het ook vaak zo… Zelfs als ik nog maar een balpen nodig heb, zit ik al in mijn dochter’s spullen te grabbelen 😊
Lijkt mij zalig, zo’n rally vlak bij de deur, maar kan ook wel begrijpen dat het wat schrik aanjaagt met zo’n kleine kinderen. Voor zover je dat als volwassene al kan, hebben die kleine kinderen waarschijnlijk helemaal nog niet de reflex om eventueel weg te duiken als er iets zou misgaan.