The good enough mother

“There is a crack in everything, that’s how the light gets in” zong wijlen Leonard Cohen.

Misschien had hij het niet over perfectionisme maar dat versta ik er wel onder.  Over perfectionisme kan ik uren doorbomen.  Het komt er altijd op neer dat ik er keihard tegen ben.  “Hoe kun je nu tegen perfectionisme zijn?” het zou een mogelijke repliek zijn want iets zo goed mogelijk proberen te doen, daar is toch niets mis mee?  Misschien is het duidelijker als ik schrijf dat ik niets tegen ambitie en toewijding heb.  Ik vind het zalig als mensen zich smijten in een project, een tekst, een muziekgroep.  Dat ze veel van zichzelf geven in hun passie of hun levenswijze of zelfs in hun werk.   Ik vind het ook niet meer dan normaal dat je je werk naar behoren doet en er de kantjes niet vanaf loopt.  Het is een ander verhaal als je jezelf naar waarde begint te schatten op basis van je prestaties of het oordeel dat anderen over je vormen.  Als je jezelf zo’n druk oplegt dat het je nekt.  Het moet perfect of ik faal!  Ik moet slagen of ik ben een loser.  Niet promoveren is geen optie!  Iedereen moet mij tof en gezellig vinden of ik moet veranderen tot het zo is!  Maar waarom?  Is een perfecte tekst belangrijker dan het genoegen vinden in ze te schrijven?  Zal je pas gelukkig zijn als je die promotie hebt?  Kan je eigenlijk wel voor iedereen goed doen?  “Waarom moet dat?” hoorde ik tijdens de tweede podcastaflevering van het tweede seizoen van  Werk En Leven.  “Wie zegt er dat?” Ja wie eigenlijk?  “De mensen”? Welke mensen?  Waar zitten die mensen?

Mijn perfectionisme heb ik eigenhandig de mond gesnoerd na een moeilijke periode.  Sindsdien is mijn slinger helemaal de andere kant op gevlogen, of hoe zeg je dat?  Doe dingen die je graag doet, niet omdat “de mensen” verwachten dat je dat ze doet.  Mijn studie doe ik zuiver voor mezelf, niet voor iemand anders.  Ik deed gisteren mijn eerste examen.  Terwijl ik tijdens mijn vorige opleiding niet voor minder dan 75% ging ga ik nu gewoon al blij zijn dat ik geslaagd ben voor het vak.  Uiteraard zou ik met een 15 op 20 enorm content zijn en ik ga gigantisch ontgoocheld zijn met een buis.  Ik heb hard gewerkt en wil daar uiteraard resultaat van zien.  Tegelijk besef ik ook dat werken-studeren-een gezin draaiende houden een uitdaging is en dat ik mijn barrs moet loweren.  Dus geslaagd is geweldig, gebuisd is slikken en opnieuw proberen!  Het kan niet allemaal perfect zijn.  Ik weet dat ik niet vrij ben van burnout of depressie ook al lijk ik soms wel eendenpluimen te hebben.  Niemand is daar vrij van.  Ik ben er wel alert voor en kies ook regelmatig keihard voor mezelf zonder me daar een spatje schuldig over te voelen.  Tijd inlassen om te bewegen, te schrijven en te lezen, ook al is de wasmand propvol.  Koffie drinken met vriendinnen terwijl mijn man de kindjes eens rond voert, moet toch kunnen?  Ik doe mijn best, en dat is goed genoeg.

[westhoektip] Give Diksmuide a chance!

Als ik het mag geloven wordt er en masse naar De Westhoek getrokken.  Vaderklap hield er dit jaar hun Vaderklapweekend, er wordt naar getipt vanuit verschillende toeristische magazines en de streek werd bejubeld op verschillende blogs om de “rust” en “eenvoud” en de vele oorlogssites.  Via Maison Slash kun je zelfs een volledige midweek Westhoek winnen als je een #parentfriendly horeca-artikel schrijft.  Ik dacht er even over om zelf mee te dingen , maar het bloggen blijft eerder vrijblijvend hier.  Sowieso lees je hier wel eens een [westhoektip] denk ik.  Vanaf nu zal ik ze tussen twee haakjes zetten.  Maar laat vooral weten als jij de winnaar bent, dan drinken we een rustig en eenvoudig koffietje samen als je zin hebt!

Gisteren trok ik met kroost + petekind naar Diksmuide.  Voor ons slechts 15 km rijden, maar het is ook te bereiken met de trein, jaja, in De Westhoek hebben we ook stations.  Ooit zei iemand me uit Gent: “Het zijn alleen maar de grootsteden die trams hebben”.  Ik wees hem zuinig op de kusttram die zowat over elke kustgemeente rijdt waarop het vlug stil werd.  Maar terug naar Diksmuide.  Ik was er eerder al geweest op een uitstap met het werk en gisteren besloten we om De Ijzertoren te bezoeken.  We passeren er gigantisch veel op weg naar zee.  Ik kan me niet herinneren dat ik ooit De Ijzertoren bezocht maar ik veronderstel dat ik dat in mijn jeugd wel eens zal gedaan hebben.

img_5858

Momenteel loopt tot 11 november een kunsttentoonstelling #floatingdreams wat het geheel wel aantrekkelijk maakt en als pluspunt: er is gratis parking nabij de toren.  De toegangsprijs vind ik budgetvriendelijk.  Voor twee volwassenen en twee kinderen ouder dan 7 betaalden we 21 euro.  Ik kreeg ook nog eens 4 euro spaarkorting op mijn Gezinsbondkaart.  Olei!  Which reminds me: ik moet dringend ook nog eens een postje schrijven over de voordelen van die kaart niet alleen omdat ik vrijwilliger ben van Gezinsbond in mijn gemeente, maar ook gewoon omdat ze veel voordelen biedt waar niet iedereen vanaf weet!  Voor de toegangsprijs bezoek je alles op de site van De Ijzertoren.  Je begint door de lift te nemen die je de volle 85 meter naar de top brengt.  Boven kun je zowel binnen als buiten van een machtig panorama genieten.

img_5799

img_5792
Niezen is optioneel

Daarna neem je de trap naar beneden om de 22 verdiepingen één voor één te bezichtigen.  Op elke verdieping weten ze de oorlog in chronologische volgorde op een begrijpbare manier in beeld te brengen.  Het is een gevarieerd museum wat het heel kindvriendelijk maakt.

img_5833
Op de muur die de 22 verdiepingen verbindt kun je de geschiedenis letterlijk afdalen.
img_5835
Filmpjes, foto’s, munitie maar ook van die creepy poppen.

Doordat elke verdieping een klein stukje museum is krijg je niet het gevoel dat je een ellenlange uitleg krijgt.  Er komen als het ware telkens kleine shotjes informatie op je af.  De prachtige animatiefilmpjes om de oorlog op kinderniveau te brengen zijn pareltjes.

img_5803
Ik vergat te checken wie de makers waren maar ze zijn er wonderbaarlijk goed in geslaagd om moeilijke materie begrijpbaar te maken.

img_5816

Voor we het wisten waren we bijna twee uur later.  De driejarige werd toen wel wat ongedurig maar het is de eerste keer dat we hem ergens zo lang kunnen entertainen zonder dat we hem met koekjes moeten omkopen (Principes?  Wie heeft dat uitgevonden anyway?)

img_5845
Een kunstwerk waar je mag doorlopen.  

img_5849

Om de hongerige magen te stillen trokken we daarna naar De Brooderie in het centrum van Diksmuide.  Een lunchplekje waar je wederom geen gat in je portemonnee brandt.  De inrichting alleen al is de moeite waard maar het belangrijkste is natuurlijk wat er op je bord komt.  In ons geval was dit smakelijk, vlot klaar en vriendelijk bediend.  De drie pijlers van een geslaagde lunch met hongerige kinderen.

img_5865

Wil je daarna Diksmuide nog beter leren kennen, dan kan dat perfect door een stadswandeling te doen.  Via het Begijnhof langs het water waan je je eventjes in Brugge.  Je kunt er ook een bootje of een kajak huren en de Ijzer afvaren.  In Het Buitenbeentje voldoen ze aan al je wensen als je het water op wil.  Als je het water opgaat kom je voorbij de vernieuwde Portus Dixmuda, het West-Vlaamse antwoord op de Portus Ganda.  Een tip misschien: laat je auto op de gratis parking aan De Ijzertoren staan en doe alles te voet, het is te doen.

Heb je echter nog geen genoeg van De Groote Oorlog, ga dan zeker ook eens De Dodengang bezoeken, kom je met het openbaar vervoer naar Diksmuide dan doe je best wel goeie stapschoenen aan want De Dodengang is eventjes stappen maar zeker de moeite waard.

Wil je liever na Diksmuide beestjes bezoeken dan kun je ook naar ’t Fazantenhof in Houthulst of Het Kakelende Kippenmuseum in Keiem .  Voor ’t Fazantenhof moet je wel even telefonisch op voorhand verwittigen maar deze beleefboerderij is een kinderparadijs en je kunt er heerlijke hoeveproducten kopen!

Wij zetten onze middag echter verder met een bezoekje aan Nieuwpoort waar het best wel chilly willy was door de wind.

44aa7416-ae81-45ee-aba0-5024fcbd9a65
Wie heeft een kapper nodig als je je haar kan brushen met wat zeelucht?

De namiddag sloten we af bij Langewade, best wel een #parentfriendly horecazaak (lees: springkasteel, schommels, wippers en glijbanen, alles mooi afgezet van de straat: toppertje dus).  Je kunt er langs voor een pannenkoek of ijsje maar ook om iets te eten.  Wie het ietsje budgetvriendelijker wil nog kan nog naar De Kippe in Merkem.  Het is misschien niet echt hipsterproof maar je kinderen kunnen er wederom buiten rabbelen op allerhande speeltoestellen (met afgezette tuin!)  terwijl jij bekomt met een sangria of een fris pintje.  Hipster of niet, als ik op mijn gemak zit is het voor mij allemaal gelijk!

Je ziet: give Diksmuide (en omstreken) a chance! En laat me zeker weten hoe je het vond!

2015 – 2018

Tijdens één van de weinige gesprekken die ik met mijn echtgenoot de voorbije weken voerde (ik denk dat wij dringend eens samen weg moeten gaan) kwam het vanmorgen op een herinnering aan drie jaar geleden.  Hoe heel die periode in een waas ons is voorbij gegaan.  Het was een eigenaardige periode die nooit meer terugkeert.  We namen grote beslissingen na een twijfelperiode.  Op verschillende gebieden werd een nieuwe start genomen.  Ik kijk wel eens terug in mijn blogarchief op bepaalde datums maar ook in de foto’s op mijn computer staan bakken herinneringen geparkeerd.

In juni 2015….

Was ik in zwangerschapsverlof en zat ik met een twee-maandertje in huis!

Werd de ton op de koer voor het eerst een bloemen-oase…

IMG_7690

Was er de komst van Schanulleke!

IMG_7578

Konden ze elkaars’ haar nog niet uittrekken omdat er nog geen voldoende opstond…

Werd deze rakker vier!

In juni 2018:

 

Krijg ik zo’n filmpjes doorgestuurd via Whatsapp…

 

img_4040

Blijven de bloemen een constante op de koer!

723aa887-3fd1-4113-a19e-7898d0709fc2

Verwelkomen we Chewbacca!

img_3868

Vierden we deze rakker zijn zevende verjaardag!

img_3881

img_3973

Maken de broertjes ruzie om wie de kattenmand mag dragen…

Hoe zeggen ze dat?  The days are long but the years are short.  Ik ben gigantisch veel vergeten van het jaar 2015, niet alleen door het slaaptekort met de baby maar ook door de vele veranderingen dat jaar.  En nu?  Nu is het nog altijd fijn vertoeven op die bloemenkoer, met een andere kat en met twee ruziënde kinderen.  Een update in 2021!

 

Was het shitty dinner een winner?

Je hoeft me niet zo lang te kennen om te weten dat ik een actief voorstander ben van “gewoonheid”.  Het alledaagse is zo mooi en gewoon is goed genoeg.  Toen de dames van emoshit het concept Shitty Dinner in het leven riepen was ik direct verkocht.

Ze stelden enkele basisregels op:


De regels

  1. Je mag niet speciaal naar de winkel gaan voor dit etentje. Je maakt iets met wat je in huis hebt. Je serveert wat de kasten/koelkast de mensen schenkt.
  2. Je mag niet opruimen, stofzuigen, WC’s poetsen of was plooien voor de mensen komen.  Nee, ook niet de kussens van de zetel mooi uitschudden. Of de dekentjes in de zetel opvouwen. We weten allemaal dat die bij iedereen slordig in de zetel liggen. Jij woont er, je vrienden kunnen er best wel komen eten. Het is niet alsof ze van de grond moeten eten.
  3. Je mag niets meenemen. Geen geurkaarsen, geen bloemen, geen flessen wijn, geen mooie kaartjes (niets waarvoor je naar een winkel moet gaan om die te kopen, jezus). Enkel jezelf.
  4. Je mag je niet opkleden. Geen extra schmink, geen hakken, geen oorbellen die gaan hangen en waarvan uw oren pijn doen. Gewoon de kledij waarin je gewerkt of geluierd hebt die dag.
  5. Geen zelfgemaakt dessert. Zelfgemaakte desserts op een weekavond serveren, is voor mensen die geen job hebben, het zien zitten om om 6 u. op te staan of mensen die Nigella Lawson heten, wij zijn geen enkele van die dingen.
  6. Geen gsms, zeker geen smartphones. Want smartphones zijn zo niet shitty. En tijdens etentjes willen wij babbelen.
(bron: emoshit.be)

Gisterenavond was er voor het eerst zo’n Shitty Dinner in mijn living gaande.  Had ik dan geen boodschappen gedaan, niet gepoetst, niet opgeruimd, geen dessertjes gemaakt en geen gsm gebruikt?  In feite was dit zo ja.  Ik ging ervan uit: als het voor mij goed genoeg is om anders in mijn zetel te wentelen zal het voor de anderen ook moeten goed genoeg zijn.  Ik schopte het meeste speelgoed aan de kant in de hoek en haalde wat frisdrank in huis (niets wat ik anders niet zou kopen). Enkele flessen cava en witte wijn die overbleven na de feestdagen werden koud gezet.  Er vlogen wat extra pizzadegen in mijn kar in de Aldi.  De roomba deed een toertje die middag, maar dat ging hij anders ook gedaan hebben.

 

En weet je, het was zalig.  Ik hoefde mij niet de hele dag druk te maken over het feit dat er ’s avonds 11 mensen op bezoek kwamen.  Ik moest niet stressen om 4 winkels te doen voor verse ingrediënten, de Aldi volstond.  Ik had geen make-up op, mijn woodysloffen waren lekker warm.  En dat was ok.  Alles was OK.  Er kwamen mensen in mijn living die ik nog nooit ontmoet had.  Er waren mensen die ik enkel van hun fotootjes op Instagram ken.  Flessen wijn werden uit de frigo gehaald en gewoon doorgegeven.  Mensen stonden zelf recht om hun glas bij te vullen.  Iedereen bracht wat eten of chipjes (vooral veeeeel chipjes) mee.  En er was tijd.  Om te babbelen, om elkaar nog eens te zien zonder dat ik de hele avond in mijn keuken de kookwekker moest in de gaten houden.  Zonder dat er borrelende massa’s op het vuur tegelijkertijd moesten klaar zijn.  Wie dorst had dronk, wie honger had at een stuk pizza, we gaven ze aan elkaar door op de snijplank.  In mijn keuken stonden mensen restjes op te warmen terwijl ik in de living aan het tateren was.  En dat was helemaal OK.  Let it go!  Het is lang geleden dat ik nog eens zo’n ontspannen avond heb gehad.  De gesprekken zwierden alle richtingen uit, van de rare kantjes tot de vuile hoekjes.  Er werd gegokt of de crème brûlée van de Aldi wel zou smaken.  Iemand at Griekse yoghurt uit een potje als dessert.  Nah, ook gewoon lekker dat.

IMG_20180113_181803.jpg

 

Voor wie denkt: maar alléé, pizza van de Aldi, gasten die ovenhapjes meebrengen, River limonade serveren.  Whatever jong, we zijn gewoon samen, nobody truly cares.  Waar kun je beter ongedwongen samenzitten dan in een zetel?  En wat het meeste opviel: niemand was echt veel op zijn gsm bezig.  De mijne was sjiekeplat en lag ergens op te laden.  Ik!?  Die zoveel foto’s neem, en zo graag door vanalles scroll.  Ik heb hem geen seconde gemist want afspreken in het echt is zoveel waardevoller.  Ook al is het maar a shitty dinner, voor mij was het a giant winner.

De vallende kerstballenboom

5 januari, ik begin al helemaal niet meer te nieuwjaarswensen als ik mensen voor het eerst zie in het nieuwe jaar, my bad, ik vergeet dat altijd.  Ik ben er eigenlijk al uit.  In feite ben ik er nooit in geweest.  Tijdens de jaarovergang lag ik zalig te ronken want oudejaarsavond vierden we rustig bij ons thuis: een aflevering van het vierde seizoen van Peaky Blinders en in slaap dommelen halfweg de tweede aflevering.   Het woelige jaar afsluiten en fris opstaan in een nieuw jaar.  Zal het anders worden dit jaar?  Wie zal het zeggen?  Ik alvast niet.  Aan goede voornemens doe ik uiteraard niet mee, want als je iets wil veranderen dan moet je niet wachten tot een specifieke datum, je doet het best direct denk ik.  “Vermageren” en “minder piekeren” staan waarschijnlijk bij de meeste mensen op 1.   Maar….gelijk wanneer je eraan begint, veranderingen doorvoeren waar je het nodig vindt moeten we toejuichen!  Olei dus voor wie wel volle bak aan iets begonnen is!!

Het kerstverlof was een afwisseling van veel eten, werken en losse dagen verlof.  Het programma van de oudste zoon zat zo danig vol met kerstfeestjes, playdates en logeerpartijtjes dat ik hem in de eerste week bijna niet zag.  Het belangrijkste is toch dat hij zich amuseert.

Op de 24e december trokken we naar De Palingbeek waar we het rijk voor ons alleen hadden, ahja, iedereen stond waarschijnlijk tafels te dekken en in potten te roeren.  Zelf koos ik voor een kindvriendelijk menu: versgemaakte pizza’s.  Zo konden die twee rebels nog wat meehelpen fabriceren en werd er tenminste gegeten zonder discussies.  En toegegeven: het is ook gewoon gemakkelijk.  Wat pizzabodems, enkele toppings en veeeeel kaas.

Na nieuwjaar trokken we met ons vier nog een dagje naar Gent waar we met mijn broer het Gravensteen bezochten en uiteraard het reuzenrad uittestten.

IMG_20180102_141113.jpg

“Ben een beetje bang” piepte hij.  En toen ging hij met zijn neus tegen het glazen deurtje zitten om naar beneden te kijken.  Brrr!

Ik verliet mijn broer zijn appartement met een nieuwe lading leesvoer.  Ik zal tijdelijk niet meer in de bibliotheek verschijnen vrees ik…

IMG_20180105_124134.jpg

De komende weekends zijn gevuld met bezoekjes van vrienden, een heuse shitty dinner  (de bloggerseditie) en het afbreken van mijn semi-dode kerstboom.  Want kijk, zo’n echte boom is geweldig.  Voor een maand.  Daarna is hij gewoon triestig.  Elke dag komen de kinderen kerstballen brengen die er gewoon zijn uitgevallen van dodigheid.

IMG_20180105_125137.jpg

Doen jullie van goeie voornemens of niet? En valt jullie kerstboom ook in mul zoals bij mij?

 

PastaKaatjes en tralalaatjes

En ineens zijn we morgen “half oest“.  Er blijken verdikke nog maar 2 weken zomervakantie meer te gaan.  Neen, rouwig ben ik daar niet om.  Stiekem hou ik wel van de structuur die een gewoon schooljaar met zich meebrengt.  Ja, rol maar met de ogen, ik vind dat ook een “saaie-doos-uitspraak”.  Het feit dat Linus na het herfstverlof instapt en ik daardoor ineens meer ruimte krijg in mijn week zal er ongegeneerd ook wel iets mee te maken hebben.   Hij is er alleszins nu al klaar voor, hij tatert mij onder tafel, kan enorm goed zijn plan trekken en bruist van energie.  De laatste week plooi ik zelfs mini-onderbroekjes en voelt onze vuilniszak al een pak lichter gezien hij overdag droog is.

IMG_20170814_201334

Op naar een pamper- en crèchefactuurvrij leven.  Tegelijk zal het een moeilijk moment zijn om de verzorgsters ginder achter te laten.

Niet alleen de pampers vliegen de deur uit.  Ook de buggy, het park, babyspeelgoed en de wandeldraagzak zwierde ik op tweedehands.be.  Het is niet de eerste keer dat ik zaken verkoop via die site en meestal verloopt dat heel vlot.  Ik probeer al eens om iets erop te zetten waarvan ik denk dat niemand er ooit interesse in zal hebben en dan blijkt dat mega-populair.  Zo vroeg ik 9 euro voor wat onderdelen van mijn eerste bugaboo die stuk is gegaan.  De respons was immens.  Ik verstuurde het frame en een wiel van die buggy naar Limburg voor 8,80 euro portkosten.  Mijn lief zegt altijd dat ik te weinig vraag, maar ik denk: als ik iets minder dan de gemiddelde verkoper vraag zal ik het gemakkelijker verkocht krijgen.  De laatste maanden ging er al vanalles over mijn virtuele toonbank: een smartphone, een microgolf, een diepvries en ook mijn oude fiets.  Van mijn mama kreeg ik de hare nadat ze samen met mijn pa voor elektrische fietsen ging.  Ik ben nooit een fietser geweest, in de laatste drie jaar zat ik evenveel keer op een fiets.  Met mijn stoutbeen is het ook niet echt aangeraden om verre afstanden te doen maar de 7 km naar het werk op een mooie zomerdag waren best wel aangenaam en ik brei er morgen een vervolg aan

IMG_20170811_091735

Cool hé met zo’n mandje.

IMG_20170814_200637

Het was ook voor het eerst dat ik één van mijn kinderen vervoerde op de fiets.  Voordien deed Pieter dat altijd.  Zo’n brullertje dat niet graag stilstaat is anders wel een redelijke stressfactor maar ik hoorde ook regelmatig “is leu-euk!” van achter mij.

De weken gleden geruisloos voorbij de laatste tijd.  Ik werkte fulltime de voorbije week waardoor ik vandaag extra genoot van mijn vrije dag.  Er stond reeds langere tijd een pick-nick-date geregeld met mijn vriendin en haar mènage.  We trokken naar het speelplein bij De Kosmos.  Een vergeten hoekje met een mooi speelpleintje en redelijk rustig om iets te eten.  IMG_20170814_200837

Niet alleen deed dit decor dienst voor enkele scènes uit Eigen Kweek het was vroeger  een (jeugd)hotel waar menig kinderen op kamp ging.  Nu is het vooral een bouwval die tot de verbeelding spreekt.  Het openluchtzwembad met het gigantische uitzicht doet nu dienst als speelweide.  We lieten het niet aan ons hart komen en brachten veel te veel eten mee.  De aanloop naar de pick-nick is deel van het plezier bij ons:

Screenshot_2017-08-13-08-20-44

het pastaKaatje heeft alleszins gesmaakt.  Hoewel ik regelmatig de opmerking krijg dat ik nu mager genoeg ben (het ligt alleszins niet aan te weinig eten!) blijven mijn vingertoppen precies te dik om te smartphonen.  Op naar de volgende editie!

Naar Engeland? Mo gow!

Jimmy de krantenboer zei dat hij nog maar weinig “Engeland” als antwoord had gekregen op de vraag die hij waarschijnlijk dagelijks stelt.  Zijn vrouw bevestigde het zelfs, niemand blijkt naar Engeland te gaan deze zomer.  We hebben het gemerkt.  Waar je op vakantie onvermijdelijk West-Vlaams hoort klateren bij de waterval die je bezoekt bleken wij altijd de weinigen met het stuur links en de geterroriseerde passagier rechts (“Djeezes, die auto’s komen hier recht op mij af!”).  Maar kijk, de afwezigen hebben ongelijk.  Ik ben altijd al fan geweest van het gestructureerde Londen, de taal en geweldige Britse uitspraken “cheers mate!”  maar nu ik de natuur van het land heb mogen ervaren ben ik verknocht.  “Je kan juist zien dat het niet regent!” riep ik mijn lief toe terwijl hij op booking.com dit huisje reserveerde voor ons.  Alsof hij er ooit iets aan zou kunnen doen dat het regent.  En heeft het geregend?  Minder dan in België alleszins.  Slechts één halve dag hadden we echt onze regenjas nodig.  Ik kon er mee leven.  Zeker als ik nu nogmaals naar de foto’s kijk en zie dat het echt een mooie reis was.  Kijk gerust eens mee anders?

De vakantiewoning kon niet meer in Engelse stijl zijn dan ik hem wou.  Elk detail, elk extra deurtje “Mind Your Head” , tot de theepot in de vitrinekast toe.

Een tuin vol bloemenpracht waar de kinderen eindeloos ontdekkingen deden en ze samen met de dieren in het middelpunt van de belangstelling stonden.

IMG_9839

IMG_9606 Elke ochtend en avond mochten we de lammetjes een flesje gaan geven.  Too cute toch?

Op film klink ik toch echt wel dwaas vind ik.  In het echt misschien ook, wie zal het mij komen zeggen? 😉

IMG_20170714_144108

Uiteraard stemden wij onze vakantie af op onze kinderen.  Haldon Forest Park is hiervoor perfect met een uitgestippelde Gruffalospotters-route.   De liefde voor het vreemde bosmonster was dan ook extreem aan het einde van de tocht.

IMG_9720

In Cornwall bezochten we het Kasteel van Tintagel.  In een volgende blogpost kun je lezen waarom wij dit als koppel later nog eens op ons tweetjes gaan herdoen, maar het was alvast iets dat mij zal bijblijven.

IMG_9726

IMG_9758IMG_9774

De steile helling opklimmen wordt beloond met een wafel, zo zijn we wel.  Omkopen werkt meestal.

IMG_20170713_154128

De natuur in Engeland heeft me verrast.  Dartmoor National Park is echt wel de moeite en ik vond  vijf dagen eigenlijk te kort om het te ontdekken.

 

IMG_20170713_153758

Kilometers ver kijken, zonder één gebouw in het vizier, met wilde paarden en ongeïnteresseerde schapen die je de weg blokkeren.  Oostenrijk was drie jaar geleden mooi, maar dit was toch ook ècht wel de moeite.

IMG_20170714_133529IMG_20170716_124251IMG_20170714_081016

en wij?  Wij waren versleten.

IMG_20170712_142626

Net als zij soms.

IMG_9851

Hun totjes zoals ze op deze foto staan, zo ken ik hen.

Hoe wij als koppel de reis ervoeren, daar schrijf ik later deze week wel nog eens over.  Jolly on now!

 

Over zwaaien en koken

Zondag 10u15: na een langdurig aankleedritueel vertrekken ze.  De drie mannen van mijn leven gaan barbecueën bij oma en opa, ondertussen maak ik me klaar om te gaan werken.  Terwijl de wagen de oprit afdraait vormt de oudste zoon met zijn vingers een hartje naar me.  Dries-Mertens-gewijs.  Ik hart hem terug want dit is te lief.   Na al die jaren went het wel, maar het blijft soms pijn doen om hen te zien vertrekken.  Ik duw nog vlug hun zomerhoedjes en zonnebrillen door het raam van de wagen en roep een luide “love you!!” naar alle drie.  De laaiende airco overheerst mijn stem.

Gisterenavond lachte ik luidop in bed met  “Gelukkig heeft je moeder twee oren” van Wouter Deprez.

IMG_20170620_074129_961

Hij schrijft het zo kort en bondig maar met deze zes lijntjes typeert hij die en vele andere ochtenden in ons huis.  De herkenbaarheid kaatste in mijn gezicht.  Ik wou dat ik zo mooi de dingen kon neerschrijven.   De momenten vastgrijpen in tekst.  Een woordenkooksel net voldoende laten borrelen tot het een sprankelend, perfect-op-punt-gekruide zinnenmassa vormt.  Roerend zodat het niet aanbakt.  Even later de dansende zinnen uitscheppen op een blad, een scherm, de bovenkant van mijn rechterhand.

Ja, koken is een kunst.

mijn eindejaarswensen

Ik doe niet echt aan voornemens voor het nieuwe jaar, als ik iets wil veranderen dan zal dat wel gebeuren al dan niet met de jaarwisseling.  Ik maak wel graag mijn wensen over aan anderen en uiteraard mag ik de bloggers en de lezers niet vergeten want zonder hen zou het hier maar een duffe boel zijn denk ik.

Voor 2017 wens ik de meelezende bloggers veel schrijfinspiratie, de lurkers veel meeleesplezier en de reageerders: merci voor alle reacties in 2016!  Als er nog tips zijn om het blogjaar 2017 mee te vullen: be my guest!  Wie weet maak ik er wel iets van!

En verder wens ik voor iedereen in 2017:

dat de plannen die je maakt voor de komende periode een goede vooruitgang mogen maken…

dat je je werk graag doet en dat dit zo mag blijven…

dat de gordels van de kinderstoel in één keer mogen dichtgaan…

dat uw lief uw pyjama meebrengt naar beneden…

dat het juiste liedje op het juiste moment komt…

dat de regen pas valt als je net thuis bent van het lopen…

dat uw kinderen hun apenmanieren vooral thuis uithalen en niet op een ander…

dat je niet ziek hoeft te worden, en als dat toch moet, dat het dan maar een hoestje of een klein keelontstekingske moet zijn en niets heel ernstig…

dat de knobbels in de schoenlinten van uw loopschoenen reeds open zijn als je ze uit de kast haalt…

dat de boeken die je leest je meeslepen en er geen geworstel voor aan te pas moet komen…

dat het niet op het behang is als de kinderen al eens buiten de lijnen kleuren…

dat de mensen rond je het ook goed hebben…

en uiteraard: dat je het zelf goed hebt, dat je je goed in je vel mag voelen en content kan zijn met de dingen die je hebt en reeds bereikte.  Want onder je eigen vel, daar start het allemaal …

img_20161230_091134.jpg
foto genomen op het laatste looptoertje van 2016 deze ochtend

 

“omdat we er ons best geen kl…eurpotloden van aantrekken!”-Eva Mouton-

De kerstperiode en de aanstormende nieuwjaarsdagen zijn een ideale periode om terug te blikken op wat allemaal passeerde in het voorbije jaar.  Ik kan het gewoon niet bijhouden.  Wij en iedereen rond me zitten altijd volle bak in de veranderingen.  Het voorbije jaar was van het meest “warrige” soort, in die zin dat ik gewoon moeite heb om te focussen op wat er nu eigenlijk niet is veranderd.  Ik weet één ding: het zat eivol fijne ontmoetingen, ik leerde veel nieuwe mensen kennen en daardoor bruiste ik van energie.  Ik blijf goed voor mezelf zorgen omdat ik zelf aan de basis lig van mijn eigen goed gevoel.  In 2017 wil ik graag verder bollen en ik weet nu al dat het wederom een jaar zal worden vol veranderingen, dat is het gewoonweg elk jaar.  But change is mostly a good thing.  Ik was toen al tevreden en ik ben het nog steeds.

Er zullen altijd mensen zijn die het negatieve in de dingen zien, die over alles hun gal zullen spugen en gefret en gezaag is van alle tijden.  “Neuters gonna neut” zoals Eva het zo mooi zegt.  Dat is zo, ik leg mij daar graag bij neer.  Het is de beste quote die ik in tijden las.

img_20161225_095452_818.jpg

Merry Christmas!