’s Morgens word ik wakker met een houten huwelijk

Onze houten huwelijksverjaardag, ja, vandaag.  Vijf jaar geleden trouwden we op de bloedhete 9e juli.  Het zweet liep langs mijn rug naar beneden, thank god voor een kort trouwkleedje.  Ik herinner me nog dat we de nacht voordien niet hadden geslapen.  Niet van de zenuwen of zo, neen, onze achterbuurjongen vond het nodig om net die avond een tuinfeestje te houden.  En het was niet enkel de avond, neen, zijn feestje duurde tot 5u ’s morgens.  Roepen, brullen, lawaai.  Echt fantastisch.  Slapen met gesloten ramen was geen optie, het weer was zoals de 1e juli van dit jaar.  Erover dus.  Het laatste wat je nodig hebt op je trouwdag zijn zakken onder je ogen, maar wat doe je eraan?  Het huwelijk was gepland om 11u in het gemeentehuis.  Mijn afspraak bij de kapster was om 8u30.  Ik hou van mijn kapster, ze is lief, ze is rustig en ze kent me.  Maar die dag leek ze niet in haar sas.  Ze bleek een beetje vergeten hoe mijn kapsel moest zijn en maakte de eerlijke fout om mij dat ook te melden…”Hoe was dat nu ook weer dat we dat gingen doen?”, ze zei het rustig en totaal niet in paniek, ik plakte bijna tegen het plafond.  Toen ik haar een update gaf schoot het haar weer te binnen en begon ze eraan.  Maar dat duurde, en duurde, ik zag de minuten voorbij tikken en toen gebeurde er iets merkwaardig: ik, de eeuwige chillzak werd zenuwachtig.  Uiteindelijk kwam ik toch mooi op tijd terug thuis om mij nog om te kleden en mij een beetje op te maken.  Mij laten schminken deed ik niet, ik schmink mij bitter weinig, dus wou ik dat ook niet op mijn trouwdag.  Een beetje de ogen en een beetje zonnebank op de dagen voordien was voor mij al meer dan genoeg.  Twee uur later waren we gehitched.  De zon bleef schijnen, niet alleen die dag, maar ook de vijf jaar die erop volgden.  Iedereen herinnert zich onze trouwdag als “die bloedhete dag en dat pokkewarme avondfeest”.  De pumps die ik droeg moest ik na twee uur uittrekken omdat mijn voeten zo danig gezwollen waren van de hitte.  De rest van de dag liep ik op teenslippers.   ’s Middags werd er zonnecrème uitgedeeld en vergat ik bij elke tafel mijn glas.  De serveerster kon dit telkens perfect aanwijzen, pas na enkele keren had ik door dat mijn glas een andere vorm had.  Smart one!  Tio Paco kwam ’s avonds met verse tapas en maakte paella’s voor iedereen.  Het was een dag zoals ik hem opnieuw zou doen.  En die man, daar zou meteen weer voor kiezen.  In de voorbije vijf jaar is er extreem veel veranderd en telkens weer staan wij naast elkaar, soms houden we elkaars hand vast, soms is dat helemaal niet nodig.  We nemen sprongen in het diepe, we komen tot rust op onze gezamenlijke bodem.  Die bodem van ons, soms is die al eens platgestampt, soms vegen we die weer mooi egaal, maar telkens kiezen we voor hetzelfde plekje.  Met de voetjes dicht bij elkaar.