door Oeih, ik sta een beetje achter met de boostyourpositivity-campagne. De thema’s die aangehaald werden zijn dan ook thema’s die hier regelmatig aan bod komen. Kelly vraagt:”Wat is jouw grootste uitdaging als ouder? ”
Weet je dat ik daar echt heel goed moet over nadenken? Als ik denk aan Ilja, hoe hij de laatste weken zoveel is gegroeid en geëvolueerd, voor we het weten zit hij in het eerste leerjaar en moet ik helpen schrijfoefeningetjes maken. Zijn uitspraken soms “Ja, sorry hé mama” of “Ik zie jou en Linus heel graag hoor” en dan meteen daarna “maar papa ook hoor!” of “Eigenlijk is dat echt heel grappig, eigenlijk” en tegelijkertijd is het nog zo’n klein kindje. Eéntje die nog steeds bang is in het donker maar toch stoer elke avond in een pikkedonkere kamer gaat slapen. Eéntje die niet alleen uit zijn bed durft stappen, ook al zeg ik dat hij mag “nee mama, je moet komen!”.
Ik probeer de laatste tijd een beetje te werken rond het uiten van zijn gevoelens. Hij reageert soms heel impulsief op uitdagingen van andere kindjes, soms helemaal niet correct waarbij een gevecht niet geschuwd wordt. Ik wil hierbij zeker niet zeggen dat hij een braaf zieltje is dat door de andere kindjes uit zijn kot wordt gelokt, verre van. Als er iets is dat ik niet hanteer dan is het “mijn kind, schoon kind“! Hij is geen heilige! Het is een grote uitdaging om hem te leren reageren op de juiste manier, bvb: “ik vind dat niet leuk dat je dat zegt” of om zelf weg te stappen als hij in een moeilijke situatie terecht komt. Er zouden al heel wat kleine problemen opgelost geraken. Het moeilijkste hierbij vind ik: het kaderen voor mezelf. Als opvoedster zijnde ben ik dagdagelijks bezig met het bijsturen van gedrag, het valt me moeilijk dat ik dat niet altijd kan doen bij mijn eigen kind omdat ik niet (altijd) aanwezig ben bij de moeilijke situaties. Ik weet dat hij enorm lief kan zijn, ik zie het dagelijks met zijn broertje, daar trek ik me wel heel sterk aan op. Als hij thuis of elders speelt met vriendjes lukt het ook, het zijn de grote groepen met minder sociale controle die een uitdaging vormen. Dat we nog regelmatig eens gaan moeten horen “dat het fout is gelopen” daar wil ik aan werken, samen met hem, maar het is niet simpel. En tips hierrond zijn zeker welkom!!
Shout your heart out 
Ha, ik herken het wel: opvoedster zijn en dan met je eigen kind ook maar wat proberen. Met vallen en opstaan. Dus sorry, ik heb geen tips, want zelf voel ik me eerder mislukt als opvoedster/moeder. Of ik daar nu een blog ga aan wijten, moet ik nog zien…
Volgens mij doe jij dat supergoed, en ben je gewoon op weg. Samen komen jullie er wel.
x
Niet makkelijk he, tips heb ik niet echt omdat ik het zelf ook moeilijk vind, die situaties waarbij je je kind wil helpen om ze aan te pakken. Ik probeer er hier met Anna wel wat over te babbelen soms, hopend dat er wat van blijft hangen… 🙂
ja, ik verwoord mijn eigen gevoelens soms, iets met het goeie voorbeeld tonen 🙂
Geen tips, wat ik voel me ook falen als mama, maar ik ga wel naar de blogmeeting 🙂
Mmm breng je pralines mee? (Hihi die vraag krijg je wshlk veel)
Hahahaha, het kan ook sinterklaas ventjes zijn 🙂 🙂
Ik voel me helemaal niet mislukt als moeder, integendeel…
Dat wil niet zeggen dat het altijd van een leien dakje ging, maar dat hoeft ook niet… Ik heb ook geleerd, doorheen de jaren…
Die puberteit, k weet wel dat je daar nog niet bent, is ook best boeiend als je onthoudt dat die pubers het NOOIT persoonlijk bedoelen… Maar dat is raad dat je pas achteraf beseft.
Het mooiste compliment krijgen we nu van onze jong volwassenen zelf… dat ze ons de beste ouders vinden 🙂 🙂
Ik denk dat jij wel goed bezig bent!!
super dat ze zoiets zeggen! Dan kan ik geloven dat je content bent!
Ik kan je wel begrijpen. Ik heb al die ervaring als leidster in jeugdbewegingen, als leerkracht, als babysit. Niet dat dat hetzelfde is, maar ik dacht toch dat ik goed met kinderen/jongeren om kan. Maar ik heb zoveel schrik dat ik het bij mijn eigen kind niet goed ga doen en dat anderen me gaan veroordelen en dat ik me een slechte moeder ga voelen. Maar als je kind uiteindelijk gelukkig is en je wéét dat je je best doet, dan komt het wel goed, zeker. Ik blijf alleszins je verhalen lezen, ik zal er zeker tips uit kunnen halen 😉
En o ja, tot op de blogmeeting 🙂
ja inderdaad, er speelt zoveel mee bij opvoeding. En dan heb je nog een groot deel zelf niet in de hand! C-Ya de 13e!
Ik ben, geef ik toe, geen goeie moeder geweest voor mijn kinderen.
Hopelijk wel een goede vader – dat zou je eens aan hen moeten vragen.
haha, als dat er ooit van komt!
I’ll be there too 🙂
yes!
Ooh ik vind het zo jammer dat ik er niet kan bij zijn 😦 Bah Bah Bah!!
Enne… Als ik je verhalen hier zo lees, ben ik er eigenlijk zeker van dat jij dat allemaal heel goed doet!
ja idd jammer! en merci!
Jaaaaaaa, blogbrunchen gaan we doen!!
oh yeah!
En heden kan ik niets anders dan zwijgen. “Doe ook eens mee aan de #boostyourpositivity” werd me destijds geopperd. Ik zou nogal moeten passen hebben, zie ik nu.
maar we gingen anders wel samen kunnen brunchen!
Destijds organiseerde ik daartoe zelfs een blogmeeting (waarop er meerdere volgden). Yep, dat was fun. En da w’n schete gelach’n èn doa, ziet da mo zeker!